Four Blondes (15 page)

Soms, als Winnie om zich heen kijkt (dat wil zeggen, op haar werk of op de internetsites die ze bezoekt), krijgt ze het gevoel dat ze de laatst overgebleven leuke meid op aarde is. (Soms krijgt ze het idee dat dat een schande is.) Toen Winnie jong was, kwam iedereen uit een 'leuk' gezin. (Binnen vier muren was het misschien niet allemaal even leuk, maar daar had je het niet over.) Winnie's moeder was altijd onberispelijk gekleed. Haar huis was schitterend ingericht (met antiek en zijden draperieën). Ze kookte en hield het huis schoon. Winnie niet. En haar moeder heeft haar daar ook nooit toe gedwongen. Ze wisten allebei dat Winnie 'carrière' zou maken en een 'hulp in de huishouding' zou nemen. (Ze zouden het woord 'dienstmeid' of 'werkster' nooit in de mond nemen.) Haar vader was afstandelijk maar niet onvriendelijk. Hij was gewoon een vader, zoals alle andere vaders. Hij telde nauwelijks mee. Hij betaalde de rekeningen. Haar ouders zijn nog altijd getrouwd.

Soms, als Winnie om zich heen kijkt en de jonge vrouwen ziet die nu bij haar op kantoor werken, vraagt ze zich af wat er toch is geworden van 'de leuke meid'. (Ze weet wat haar assistente zou zeggen: 'De leuke meid is niet meer van deze tij— hijd.' Waarna ze Winnie strak zou aankijken. Ze zou niets zeggen. Dat zou ook niet nodig zijn. Winnie zou heel goed weten wat ze dacht: dat Winnie niet meer van deze tijd was.) De jonge vrouwen van nu zijn geen van allen leuke meiden (en dat kan ze niets schelen). Ze dragen zwarte kleren en pronken met hun (ruim aanwezige en soms zelfs al uitgezakte) gemoed. Ze dragen korte rokjes. Jurken die veel weghebben van lingerie. Ze hebben tatoeages. En piercings. Ze wonen downtown in kleine appartementjes en duiken om de haverklap met iemand in bed en praten daar dan de volgende dag met elkaar over. Niemand durft iets tegen hen te zeggen. Iedereen is bang voor seksuele intimidatie.

Soms (al kan Winnie het nauwelijks geloven) is Winnie bang voor hén. Ze kan nauwelijks geloven dat zij al tien jaar ouder is dan deze vrouwen. Ze heeft niets met hen gemeen. Zelfs toen ze nog tien jaar jonger was, had ze niets met hen gemeen. Ze was veel ambitieuzer. En doelgerichter. Voor haar was sex geen middel om hogerop te komen. (Hoewel ze wel met James is getrouwd, wat - ze kan het niet ontkennen - haar carrière niet bepaald heeft geschaad.) Ze is nooit met een kater op het werk verschenen en heeft nooit drugs gebruikt. (Vorig jaar is een van deze jonge vrouwen op het damestoilet betrapt toen ze heroïne zat te spuiten. Ze werd half buiten westen in een wc-hokje aangetroffen. Door een schoonmaakster. Het kind werd naar een afkickcentrum gestuurd. Ze werd niet ontslagen. Dat kon niet. Twee maanden later was ze weer terug.

Uiteindelijk werd ze met zachte hand overgeplaatst naar een ander blad.)

Deze jonge vrouwen zijn voor niets of niemand bang. (Ze zijn gretig. En arrogant. Ze doen alles om hogerop te komen.) Vorig jaar zijn twee vrouwen betrapt op het plegen van plagiaat. Een van hen had twee alinea's overgenomen uit een artikel dat Winnie drie jaar daarvoor had geschreven. Toen Winnie het las, werd ze misselijk. (Ze voelde zich verkracht. Door een andere vrouw. Ze kon niet geloven dat een andere vrouw haar zoiets zou aandoen. Ze dacht dat vrouwen onderling solidair waren.)

Er gebeurde niets. (Winnie deed haar beklag. Het management zei dat ze zich gevleid zou moeten voelen dat die jonge vrouwen haar teksten gebruikten. Het was een compliment.) Uiteindelijk werd de jonge vrouw gepromoveerd.

Winnie zou best willen proberen vriendschap te sluiten met deze jonge vrouwen. Maar ze is bang dat de kloof te groot is. Ze zou willen zeggen: 'Weet je, toen ik jong was, was ik ook opstandig.' Maar ze weet dat ze haar met holle ogen zouden aankijken. (Dat doen ze steeds. Om overwicht te krijgen. Je met holle ogen aanstaren.) Ze zou willen zeggen dat het in haar jonge jaren als een gewaagde stap werd beschouwd om naar New York City te verhuizen en 'grootse dingen' te gaan doen. Hetzelfde gold voor het feit dat ze zeven minnaars had gehad voordat ze James leerde kennen. (Eén ervan was een one-night stand. En één keer betrof het een verhouding met een hoogleraar. Die twintig jaar ouder was. Hij was de eerste man die haar oraal bevredigde.) Maar dat vertelt ze allemaal niet. Ze weet dat ze haar zouden uitlachen. Ze weet dat deze jonge meiden, tegen de tijd dat ze vijfentwintig zijn, honderden minnaars hebben afgewerkt. (En waarschijnlijk een geslachtsziekte hebben opgelopen. Of een infectie. Van een piercing of een tatoeage.)

Op de dag van Winnie Dieke's achtendertigste verjaardag wordt ze wakker met een gedeprimeerd gevoel.

Die middag doet Winnie wat ze de afgelopen tien jaar steeds op haar verjaardag heeft gedaan: Ze gaat naar Elizabeth Arden.

Ze geeft zich er helemaal aan over.

Ze neemt een coupe soleil en laat haar haar föhnen. Ze laat haar handen manicuren en haar gezicht onder handen nemen. Ze laat de bikinilijn harsen. (Ze zal zich nooit scheren van onderen. Scheren doet haar te veel denken aan wat er gebeurde toen ze het kind kreeg. Ze weet niet of ze dat wel nog een keer wil.)

Het harsen doet pijn. Ze vindt het vreselijk, maar ze laat het eens in de twee maanden doen. Ze krijgt er ingegroeide haartjes van, die ze soms achteloos met een roestige pincet uittrekt voordat ze naar bed gaat. (James probeert er geen acht op te slaan. Hij heeft ook smerige gewoonten, zoals onder het lezen in zijn neus peuteren, een balletje van het snot draaien en dat aandachtig bekijken voordat hij het wegknipt in de richting van het tapijt.) Tijdens het harsen van de bikinilijn draagt Winnie een papieren slipje. Ze moet haar benen een beetje uit elkaar doen (een klein stukje maar, houdt ze zichzelf voor), en de vrouw (de schoonheidsspecialiste) moet haar even van onderen aanraken. Ze doen allebei alsof dat niet zo is, net zoals Winnie wanhopige pogingen doet om niet te laten merken dat ze aan seks denkt. Maar ze moet er wel altijd aan denken. Ze probeert zich ertegen te verzetten. Ze probeert niet aan de jonge vrouwen bij haar op kantoor te denken, en aan het feit dat zij ongetwijfeld ook met andere vrouwen hebben gevreeën, niet alleen met mannen. Probeert er niet bij stil te staan dat vrouwen weten wat andere vrouwen lekker vinden. Ze vinden het lekker als iemand hun benen uit elkaar doet. In plaats daarvan vraagt Winnie zich af wat er zou gebeuren als ze grijze haren krijgt. Van onderen. Ooit zal het zover komen. Hoe zou James dat vinden?

Wat kan haar dat schelen?

James en zij vrijen nauwelijks meer. Als het er al van komt, is het altijd hetzelfde. Hij bevredigt haar oraal. Zij krijgt een orgasme. Ze hebben gemeenschap. Hij komt klaar. Winnie is nog nooit klaargekomen van 'alleen maar neuken'. (Ze gelooft niet dat het mogelijk is. Ze denkt diep van binnen dat vrouwen die beweren het wel te kunnen, een orgasme veinzen.)

Na het harsen, als de vrouw de kamer heeft verlaten en Winnie haar eigen slipje weer aantrekt (een zwarte, praktische katoenen bikinislip), heeft ze altijd zin om zichzelf even daar aan te raken, maar doet het niet. Er zijn grenzen aan hoe ver ze wil gaan. Zeker waar het op een 'sexy' uiterlijk aankomt. Ze vertikt het om lingerie te dragen. Of bespottelijk korte rokjes. Doorkijkblouses. Of idiote schoenen.

'Wat moet dit voorstellen, James?' vraagt ze later, als ze in de slaapkamer staat. Het sandaaltje, zo fragiel dat ze bang is dat het doormidden zal breken als ze er alleen al mee door de kamer loopt, bungelt aan haar vinger.

'Je verjaardagscadeau,' zegt James.

'Waarom?' vraagt Winnie.

'Je vindt ze niet mooi,' zegt James op gekwetste toon - wetende dat het de enige manier is om zich nog uit deze hachelijke situatie te redden, die hij zelfheeft gecreëerd en waar hij langzamerhand genoegen in begint te scheppen.

'Je weet dat ik dit soort schoenen niet draag. Ik keur dit soort schoenen af,' zegt Winnie.

'Evie heeft die opdracht voor The New York Times binnen weten te slepen,' zegt hij.

'Heeft Evie deze schoenen uitgezocht?' wil Winnie weten.

'Walgelijk. Ze heeft die opdracht in de wacht gesleept door het bed in te duiken met -' zegt hij, en noemt de naam van de beroemde journalist die Evie een paar weken daarvoor op het literaire feestje had opgepikt. 'Ze zegt dat ze nog steeds wat met hem heeft.'

Winnie kijkt James aan. Toen ze hem net kende, wilde ze zijn zoals hij. Iedereen wilde destijds zijn zoals James. Hij had een fantastische carrière in het verschiet, het soort carrière waar Winnie zelf van droomde. James was het beste alternatief.

'Denk je dat er nog steeds mensen zijn die willen zijn zoals jij, James?' vraagt ze. Tussen neus en lippen door. (Hij weet heel goed dat als Winnie zomaar uit het niets met dergelijke vragen komt, ze hem in de val probeert te lokken. Maar deze keer is hij te moe en te katterig om het te zien aankomen.)

'Waarom zou iemand willen zijn zoals ik?' vraagt James.

'Dat vroeg ik me nou ook net af,' zegt Winnie. Ze stopt de schoenen voorzichtig terug in de doos. 'Dit is echt heel vervelend. Ik wil ze terugbrengen, maar ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moest halen.'

'Doe het in de lunchpauze.'

'Ik heb geen lunchpauze,' zegt Winnie. 'Niet meer. Mijn column krijgt meer ruimte. Ik krijg voortaan twee pagina's. Dus krijg ik het twee keer zo druk.'

'Goh, leuk voor je.'

'Kun je misschien iets enthousiaster doen? Ik ben nu echt iemand.'

'Ik bén enthousiast. Kun je dat niet merken?'

'Kleed je nou maar om, James.'

Winnie en hij gaan uit eten. Hij trekt een schoon overhemd aan en doet een stropdas om. Hij is kwaad. Hij kan ook nooit eens wat goed doen. Hij heeft Winnie alles geleerd wat ze weet - of denkt het haar geleerd te hebben. Toen ze elkaar net kenden, kon Winnie uren naar hem luisteren en vroeg ze hem honderduit over zijn werk. Als ze dronken was - in het begin waren ze geregeld dronken en bedreven dan ongedwongen en hartstochtelijk de liefde - zei ze wel eens dat zij ook een serieuze journalist wilde worden. Dat ze ambities en idealen had. Dat ze slim was. James besteedde er nooit veel aandacht aan. Het had hem niets uitgemaakt als ze dom was geweest. Nu wil hij soms zelfs dat ze het was - dom.

Aanvankelijk zag James Winnie als een vrouw zonder al te veel diepgang. Zag haar alleen in relatie tot zichzelf. Ze was het middelbareschoolmeisje dat hij op de middelbare school nooit had kunnen krijgen. Vervolgens zag hij dat ze ook nog andere kwaliteiten had. Met Winnie erbij vormden situaties waarin hij zich altijd opgelaten had gevoeld (feestjes, gezellige avondjes) opeens geen enkel probleem meer. Na een jaar begonnen mensen te vragen wanneer ze gingen trouwen. Plotseling merkte hij dat die vraag ook door zijn hoofd speelde. (Hij wist niet zeker waar die vandaan kwam. Van binnenuit? Of herhaalde hij domweg wat anderen zeiden?) Ze was niet volmaakt (al kon hij niet precies zeggen waarom niet), maar hij dacht niet dat hij een betere vrouw zou kunnen vinden. Bovendien trouwden zijn vrienden ook allemaal. Kochten etages in appartementencomplexen. Kregen kinderen (of hadden het erover). Hij zou weer het buitenbeentje zijn, net als op de middelbare school.

En hij is nog altijd het buitenbeentje. (Hij zou willen dat hij nog met Evie was. Hij zou willen dat zij hem nu pijpte.)

'Kom, James,' zegt Winnie.

Ze gaan bij Bouley eten ter ere van Winnie's verjaardag, waar ze, zoals altijd, doen alsof ze prima met elkaar kunnen opschieten (en het is ook echt niet meer dan doen alsof, denkt James). Als de rekening komt, leggen ze allebei hun creditcard op tafel en pakken ieder hun eigen bonnetje, dat ze ieder bij hun eigen tijdschrift zullen declareren alsof het een zakendiner betrof.

evie's 'stuk'

'Heb je het gelezen?' vraagt James. Het is een paar dagen later. Zondagochtend. Vroeg. De zondagochtend waarop Evie's stuk in The New York Times zou verschijnen.

'Heb ik wat gelezen?' vraagt Winnie. Ze is in de keuken bezig het ontbijt klaar te maken. Het is eigenlijk het enige moment waarop ze zelf iets te eten maakt (als je het al zo kunt noemen, denkt James). Ze maakt grapefruits schoon, legt plakken gerookte zalm op een schaal en besmeert bagels met roomkaas.

'Evie's stuk,' zegt James.

'O. Staat dat er dit weekend in?'

'Dat zegt ze.'

'O,' zegt Winnie, 'ik heb haar niet meer gesproken.'

'Ze belt me af en toe,' zegt James.

'Ik mag hopen dat jij ook niet meer met haar praat.'

'Ze heeft nog steeds iets met -' zegt hij, waarna hij de naam van de beroemde, invloedrijke journalist noemt.

'Fijn voor haar,' zegt Winnie. Ze zet de borden op de eettafel. Ze vouwt een papieren servetje uit. Ze begint te eten.

'Ben je niet benieuwd?' vraagt James.

'Komt straks wel,' zegt Winnie. 'Eerst wil ik het er even over hebben of we onze salon niet wat efficiënter kunnen opzetten. Misschien moeten we iedereen een dag van tevoren per e-mail een vraag doen toekomen, zodat ze de tijd hebben om erover na te denken. Ik denk dat we dan een betere respons zouden krijgen.'

'Ik vind dat we - jij, denkt James - 'al een uitstekende respons krijgen.'

'Het kan altijd nog beter, hè, James?'

Winnie eet twee bagels, dik besmeerd met roomkaas en belegd met zalm. 'Ben zo terug,' zegt ze. 'Even m'n tanden poetsen. Uien.'

Ze gaat naar de badkamer en steekt, zoals tegenwoordig na vrijwel elke maaltijd, haar vingers in haar keel en braakt.

Als ze terugkomt, zit James de krant te lezen.

'Je bent echt walgelijk,' zegt ze.

'Hoezo? Mag ik de Times niet meer lezen omdat Evie er toevallig iets in heeft geschreven?'

'Ach, schei toch uit, James,' zegt Winnie. Ze graait de helft van de krant weg. Ze slaat de pagina's om - het is sterker dan zij, denkt James, het is altijd sterker dan zij. Uiteindelijk komt ze bij het lifestyle-katern. Daar, onder het kopje 'Varia' staat een klein kader met een stukje over gehaktbrood. Met Evie's naam eronder.

'Wist jij hiervan?'vraagt Winnie.

'Waarvan?'

'Evie's stuk.' Winnie smijt hem de krant toe. Ze staat op. 'Zijn er nog bagels? Ik heb nog honger.'

Die middag belt Winnie Evie op. 'Gefeliciteerd,' zegt ze.

'Hoi!' zegt Evie. 'Bedankt.'

'En, hoe voelt het nou om journalist te zijn?'

'Te gek,' zegt Evie. 'Ik werk nu aan een nieuw stuk, voor volgende week. Zie je? Ik heb het jargon al onder de knie. Ik zei "stuk", niet "artikel".' Er klinkt geschuifel op de achtergrond. Evie lacht. 'Blijf je even hangen?'