Four Blondes (12 page)

Ze wachtte.

Toen kwam Eileen Ford in eigen persoon naar buiten. Het was een kleine vrouw met grijze krullen, en Janey wist meteen dat dit Eileen Ford moest zijn, vanwege haar autoritaire manier van doen. Ze droeg bruine schoenen met een hak van tweeënhalve centimeter.

Ze liet haar blik door de kamer glijden. Er zaten nog vier meisjes. Ze keek Janey aan. 'Jij,' zei ze. 'Kom jij maar mee.'

Janey volgde haar naar haar werkkamer.

'Hoe lang ben je?' vroeg Eileen Ford.

'Eén meter achtenzeventig.'

'Hoe oud?'

'Zestien,' fluisterde Janey.

'Ik wil dat je maandag om twaalf uur terugkomt. Lukt dat?'

'Ja,' zei Janey ademloos.

'Geef me je telefoonnummer. Ik heb wel de toestemming van je ouders nodig.'

'Word ik model?'

'Ja,' knikte Eileen Ford. 'Ik denk het wel.'

Janey liep de kamer uit. Ze beefde. Ik word model! had ze willen schreeuwen. Ze wilde rennen - huppelen - springen. Model! Model! Model! En net op het moment dat zij het pand wilde verlaten, kwam er een beeldschoon meisje binnen. Janey herkende haar gezicht van de covers van tijdschriften en van advertenties in de glossy's. Janey hield haar adem in en nam haar aandachtig op. Het meisje droeg een uitbundig bewerkt jasje en een spijkerbroek, ze had suède Gucci-loafers aan en hield een Louis Vuitton-reistas in haar hand. Janey had nog nooit zo'n betoverende verschijning gezien.

'Dag, Bea,' zei het meisje tegen de receptioniste. Ze had

lang blond haar dat in volmaakte golven over haar rug viel. 'Ik kom mijn cheque ophalen.'

Het was vrijdag. . .

'Ga je nog weg, dit weekend?' vroeg Bea-de-receptioniste,

terwijl ze haar een envelop overhandigde.

'Naar de Hamptons. Ik neem de bus van kwart over elf. 'Nou, prettig weekend dan,' zei Bea. 'Jij ook,' zei het meisje. Ze zwaaide.

De Hamptons! Janey herhaalde de woorden keer op keer in stilte. Ze had er nog nooit van gehoord, maar het was ongetwijfeld de meest betoverende plek op aarde.

Toen ze na afloop van de les thuiskwam, ging de telefoon. Dat moest Harold zijn. Hij had beloofd te bellen, om te vragen hoe het was geweest 'op school'. Ze nam op.

'Janey'' Het was haar booker bij het modellenbureau. Ik probeer je al de hele avond te pakken te krijgen. Ik heb net iets binnengekregen. Victoria's Secret. Ze belden. Vroegen speciaal naar jou. Ze hebben een nieuwe campagne opgezet en ze willen dat je auditie doet voor een van hun nieuwe modellen. 'Leuk,'zei Janey.

'Luister goed. Ze zoeken vrouwen. Vrouwen, zeiden ze, geen broodmagere meisjes. Dus gedraag je naar je leeftijd. En Janey,' waarschuwde ze, 'verknal het niet. Als je dit verknalt, beloof ik je dat je je carrière verder wel kunt vergeten.' Janey lachte.

'Janey Wilcox?' vroeg de vrouw en stak haar hand uit. 'Ik ben Mariah. Hoofd van de reclameafdeling van Victoria s Secret.'

'Aangenaam,' zei Janey. Ze gaven elkaar een hand. Mariah had lang, donker haar, was een jaar of vijfendertig en had een ferme handdruk. Er werkten honderden van dit soort vrouwen in het wereldje. Ze waren net niet knap genoeg om zelfmodel te worden, maar ze zochten toch naar een zekere glamour en namen zichzelf net een tikkeltje te serieus.

'Je portfolio sprak ons allemaal erg aan,' zei Mariah. 'We wilden je graag een keer ontmoeten.'

'Dank je,' zei Janey. Ze volgde Mariah naar een grote, open studio. Er waren andere mensen. Bureaus. Ontwerpen. Een man met een videocamera.

'We zijn op zoek naar een paar bijzondere modellen,' zei Mariah, met de nadruk op 'bijzondere'. 'Schoonheid alleen is niet voldoende. We willen vrouwen met karakter, vrouwen met levenservaring. We willen,' - ze haalde even diep adem om haar woorden kracht bij te zetten - 'vrouwen die als rolmodel voor onze klanten kunnen fungeren.'

Met andere woorden, dacht Janey, modellen met hersens. Dat was weer eens wat anders. Ze knikte.

De andere mensen kwamen om hen heen staan.

'Heb je er bezwaar tegen om lingerie aan te trekken?' fluisterden ze.

Ze waren altijd uitermate voorkomend tijdens dit soort audities, zodat ze naderhand niet beschuldigd konden worden van seksuele intimidatie.

'Zou je het erg vinden om op die bank te gaan liggen?'

'Zou je het erg vinden als we video-opnamen van je maakten?'

'Ik vind alles best,' zei Janey. 'Ik wil ook best naakt poseren, hoor.'

Mariah lachte. 'We zijn hier gelukkig niet bij de Playboy.'

Er is anders nauwelijks verschil.

Ze ging op de bank liggen. Zorgvuldig vlijde ze haar prachtige lichaam neer, en steunde haar hoofd in haar hand.

'Vertel eens wat over jezelf, Janey.'

'Goed,' begon Janey, met die zachte stem die nooit aanstoot gaf. 'Ik ben tweeëndertig. Ik werk al - zestien jaar geloof ik - als model, en ik ben tevens actrice, al zeg ik vaak dat ik mijn hele leven al niets anders doe dan acteren. Ik ben behoorlijk onafhankelijk. Ik ben nooit getrouwd geweest. Ik dop gewoon liever mijn eigen boontjes, denk ik, al is dat niet altijd even gemakkelijk, hè? Ik ben model, maar wat belangrijker is: Ik ben een zelfstandige vrouw die haar eigen weg moet zien te vinden. Ik heb mijn ups en downs, net als iedere vrouw.' Ze glimlachte en draaide zich op haar rug. 'Er zijn dagen waarop ik me lelijk voel. En dagen waarop ik me dik voel - zoals nu - en dagen waarop ik denk: "Zal ik ooit een echt leuke man tegenkomen?" Ik doe erg mijn best. Afgelopen zomer heb ik aan een scenario over mijn eigen leven gewerkt.'

'En wat wil je bereiken in het leven, Janey?'

'Ik weet nog niet precies wat, maar ik weet wel dat ik iets wil bereiken.'

'Wat heb je voor doelen in je leven?'

Janey glimlachte en duwde haar hoofd achterover. Ze draaide zich op haar buik en stak een been in de lucht. Ze legde haar hoofd in haar handen. Haar gelaatsuitdrukking was ernstig, maar niet té ernstig. Ze keek recht in de lens.

'Ik denk dat je wel kunt zeggen - dat ik niet precies weet waar ik terecht zal komen -' Ze zweeg één tel voor het effect. ' - maar ik weet dat ik érgens zal komen.'

'Magnifiek,' zeiden ze.

Acht maanden later.

Janey reed de oprit van het huis aan Daniel's Lane in Sagaponic op, in haar nieuwe Porsche Boxster convertible. De auto was vreselijk poenerig: zilvergrijze lak met roodlederen bekleding, op bestelling gemaakt. Het was een extraatje van de mensen van Victoria's Secret. Niet dat dat nodig was, aangezien ze een contract van twee miljoen dollar had getekend, voor vier jaar. Ze hoefde er hooguit vijftig dagen per jaar voorin touw te zijn, zoals haar nieuwe agent nog eens had benadrukt, wat betekende dat er meer dan genoeg tijd restte voor audities, of zelfs voor een rol in een televisieserie of een film. Ze had al drie audities gedaan voor een rol in een actiefilm met een topacteur, en men was 'serieus geïnteresseerd'.

Janey sloeg het portier van de auto voorzichtig dicht. Er mochten geen krassen op de lak komen. Haar zus had al gevraagd of ze een keertje in Janey's auto mocht rijden, waarop Janey 'nee' had gezegd. 'Je hebt geld zat, Patty. Koop zelf maar een auto.'

'Maar ik wil in jouw auto rijden,' had Patty gedreind. Ze had er zo zielig bij gekeken dat ze allebei in de lach waren geschoten.

Janey liep naar het huis en liet de sleutels om haar vinger draaien. Het was een apart huis, met op de eerste verdieping de keuken en de woonkamer - mét open haard - en een aangrenzende zonnewaranda, die uitzicht bood op zee. Beneden bevonden zich vijf grote slaapkamers en buiten stond een schattig oud schuurtje dat als zelfstandig gastenverblijf of als werkruimte dienst kon doen.

'Verwacht je veel mensen over de vloer te krijgen?' had de makelaar gevraagd.

'Nee,' had Janey gezegd, 'waarschijnlijk zal ik het vooral gebruiken om te schrijven. Ik werk namelijk aan een filmscenario.'

'Goh,' had de makelaar gezegd. 'Ik weet dat je die reclame van Victoria's Secret doet, maar ik wist niet dat je ook schreef. Mooi én intelligent. Je boft maar.'

'Dank je.'

'Die opmerking van je in die advertentie sprak me erg aan - hoe was het ook alweer... ?'

'Ik weet niet precies waar ik terecht zal komen, maar wel dat ik érgens zal komen,' zei Janey.

'Die bedoel ik, ja' zei de makelaar. 'Dat gevoel hebben we

eigenlijk toch allemaal?'

Janey deed de deur van het huis open. Haar huis, ging het door haar heen. Alleen van haar. Het rook een beetje muffig, maar alle zomerhuizen roken muf als je voor het eerst de deur opendeed. Over een uur zou de geur weggetrokken zijn. In de tussentijd zou ze lekker gaan zwemmen.

Ze liep naar de grote slaapkamer en trok haar kleren uit. De kamer was zeker zestig vierkante meter, met een extra lang kingsize bed en een marmeren badkamer, compleet met bubbelbad en sauna. Het huis was bespottelijk duur, maar wat kon het haar verdommen? Ze kon het zich veroorloven.

Niet slecht voor een vrouw alleen.

Ze deed de glazen schuifdeur open en liep naar het zwembad. Het was een uitzonderlijk groot bad, twintig meter. Ze stond aan de rand, bij het diepe gedeelte. Heel even bleef ze roerloos staan, heel even hoopte ze dat Bill langs zou komen - dat hij over haar flagstonespad zou lopen, het trapje op zou gaan en door het witte hek met spijlen naar het zwembad zou komen. 'Janey,' zou hij zeggen - hij zou haar naakte lichaam in zijn armen sluiten, haar haren en haar gezicht kussen - 'Ik hou van je. Ik ga bij mijn vrouw weg zodat ik met jou kan trouwen.'

Dat zou nooit gebeuren.

Janey stak haar teen in het water. Tweeëndertig graden.

Precies goed.

Ze dook erin.

Highlights voor volwassenen 

familie dieke

Dit is een verhaal over twee mensen met een baan. Twee mensen met een zeer, zeer belangrijke baan. Twee zeer, zeer belangrijke mensen met twee zeer, zeer belangrijke banen, die met elkaar getrouwd zijn en één kind hebben.

Maak kennis met James en Winnie Dieke (spreek uit als 'diek', niet als 'dyke'). Het ideale stel. (Dat wil zeggen, in ieder geval naar hun eigen idee.) Ze wonen in een vijfkamerappartement in de Upper West Side. Zijn afgestudeerd aan Ivy League-universiteiten (hij aan Harvard en zij aan Smith). Winnie is zevenendertig. James is tweeënveertig (naar hun idee het ideale leeftijdsverschil voor een man en een vrouw). Ze zijn al bijna zeven jaar getrouwd. Hun leven draait om hun werk (en hun kind). Ze doen niets liever dan werken. Hun werk houdt hen bezig en maakt hen neurotisch. Hun werk onderscheidt hen van anderen. Door hun werk zijn ze (in ieder geval naar hun eigen idee) ver verheven boven andere mensen.

Ze zijn journalist. Ze bedrijven serieuze journalistiek.

Winnie schrijft een politieke/lifestyle-column ('Is dat een oxymoron?' vroeg James toen ze hem voor het eerst van haar werk vertelde) voor een van de grotere opiniebladen. James is een bekend en alom gerespecteerd journalist - hij schrijft artikelen van vijf- tot tienduizend woorden voor bladen als Sunday Times Magazine, The New Republic en The New Yorker.

James en Winnie zijn het over vrijwel alles met elkaar eens. Ze houden er uitgesproken meningen op na. 'Er is iets mis met mensen die geen intelligente, gefundeerde mening over de dingen hebben,' zei Winnie tegen James toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten, tijdens een feestje bij iemand thuis, in de Upper West Side. Iedereen op het feest zat 'in het vak' en was onder de vijfendertig. De meeste vrouwen werkten (net als Winnie) voor een vrouwenblad (iets waar Winnie het nu nooit meer over heeft). James had net een onderscheiding ontvangen van de Amerikaanse vereniging van werktuigbouwkundig ingenieurs, voor een artikel over het vissen met kunstvliegen. Iedereen wist wie hij was. Hij was lang en mager, had slap, blond krullend haar en droeg een bril (hij is nog altijd lang en mager, maar heeft nu vrijwel geen haar meer). De meisjes waren niet bij hem weg te slaan.

Dit zijn een aantal dingen waar ze het over eens zijn: Ze hebben een afkeer van iedereen die anders is dan zij. Ze hebben een afkeer van iedereen die rijk en succesvol is en aandacht krijgt in de media (met name Donald Trump). Ze hebben een afkeer van trendy mensen en trendy spullen (al heeft James net een Dolce&Gabbana-zonnebril gekocht). Ze hebben een afkeer van televisie, peperdure filmproducties, alle commerciële, belabberd geschreven boeken die op de bestsellerlijst van The New York Times staan - en de mensen die deze boeken lezen - fastfoodrestaurants, wapens, Republikeinen, neonazistische jongerengroeperingen, religieus- rechtse anti-abortusgroeperingen, modellen - redactrices van modebladen - vetrandjes aan rood vlees, kleine, keffende hondjes én aan hun baasjes.

Ze hebben een afkeer van mensen die drugs gebruiken. Ze hebben een afkeer van mensen die te veel drinken (tenzij het een van hun vrienden betreft, maar dan doen ze naderhand uitgebreid hun beklag over hem of haar). Ze hebben een afkeer van de Hamptons (maar huren er wel een huis, op Shelter Island, wat je, zo houden ze zichzelf voor, niet écht de Hamptons kunt noemen). Ze geloven in arme mensen (ze kennen niemand die arm is, behalve hun Jamaicaanse oppas, maar die is eigenlijk niet echt arm te noemen). Ze geloven in zwarte schrijvers (ze kennen er twee, en Winnie doet haar best bevriend te raken met een derde, die ze tijdens een conferentie heeft leren kennen). Ze hebben een afkeer van muziek, en dan met name van MTV (hoewel Winnie soms wel naar Where Are They Now? op VHI kijkt, met name als de artiest in kwestie inmiddels verslaafd is, of aan de drank geraakt). Ze vinden mode maar onzin (al identificeren ze zich heimelijk met de personages in de Dewar's-reclame). Ze vinden de effectenhandel pure oplichterij (al investeert James evengoed tienduizend dollar per jaar en kijkt hij elke ochtend op internet wat zijn aandelen waard zijn). Ze hebben een afkeer van internetbedrijfjes die opeens honderden miljoenen waard blijken (al zou Winnie diep van binnen wel willen dat James zich met het internet ging bezighouden en op de een of andere manier honderden miljoenen zou weten te verdienen. Ze zou willen dat hij het verder had geschopt, veel verder). Ze vinden dat het helemaal de verkeerde kant op gaat met de wereld. Voor niets gaat de zon op is hun stelregel.

Ze geloven in vrouwelijke auteurs (zolang die vrouwen niet al te veel succes hebben of bovenmatig veel aandacht in de media krijgen of over dingen schrijven die de Diekes afkeuren - zoals seks - tenzij het lesbische seks betreft). James, die heimelijk als de dood is voor homosexuelen (hij is bang dat hij er zelf wel eens eentje zou kunnen zijn, omdat hij heimelijk is geobsedeerd door zowel zijn eigen kont als die van Winnie), beweert een feminist te zijn, maar doet neerbuigend tegen alle vrouwen die niet zo zijn als Winnie - waaronder haar zus - vrouwen die niet serieus bezig zijn - die geen kinderen hebben - die niet getrouwd zijn. Winnie wordt fysiek onwel bij de aanblik van een vrouw die in haar ogen een slet is. Of erger nog, een hoer.