Rain man (21 page)

Reis maar eens meer dan een halve week rond met een autistisch iemand; na een paar dagen begin je zelf ook bijna hallucinaties te krijgen. Nog een paar dagen met Raymond en Charlie begon zelf misschien ook Wapner wel als het belangrijkste punt van zijn dagprogramma te beschouwen. Hij begon zich ook zorgen te maken om de komende hoorzitting over de voogdij over Raymond. Hij had de morele steun van Susanna nodig, de wetenschap dat zij daar buiten met hem meeleefde, terwijl hij daar binnen in de slag ging met de een of andere psychiater. Bovendien wilde Charlie zowel Susanna als de psychiater bewijzen dat hij echt goed voor zijn broer geweest was. Het was een uitdaging, een erezaak voor Charlie geworden. Misschien nog meer dan dat. Misschien moest hij juist zichzelf wel iets bewijzen.

Toen Charlie Raymond in de bar geparkeerd had aan een tafeltje met een gemberbier in een hoog glas en een bak verse chips, ging hij naar de hal en belde Susanna. In plaats van haar pittige Italiaanse accent kreeg hij haar neutrale antwoordapparaat en hing op. Teleurgesteld gaf hij toe aan een opwelling.

Hij flaneerde naar de receptie en nam voor zichzelf en Raymond een tweepersoonssuite. Ze hadden het verdiend, vooral Raymond, en winnaars verdienen de room die in de fles boven komt drijven. Verliezers logeren in motelkamers; winnaars slapen in tweepersoonssuites in het Caesar's Palace-hotel. Toen hij terugkwam met de sleutel van de kamer in zijn hand, liet hij zich naast Raymond neerploffen en bestelde een whiskey on the rocks. Een dubbele.

Raymonds ogen fonkelden bijna terwijl hij om zich heen keek. Dit was allemaal zo nieuw, allemaal geweldig en gedenkwaardig. Hij was zo opgewonden dat hij nauwelijks stil kon zitten en voortdurend zat te draaien in zijn stoel. 'Moet je naar de W.C.?' vroeg Charlie, die Raymonds lichaamstaal verkeerd uitlegde. Raymond keek hem zwijgend aan met de starende blik die Charlie herkende als nee. Als Raymond echt nee zei, bedoelde hij meestal ja. Als hij niets zei, was dat waarschijnlijk nee. 'Nou, ik wel,' zei Charlie vermoeid. 'Kom mee.' Maar Raymond zat nu over Charlies schouder te kijken, blijkbaar geboeid door wat hij zag. Charlie draaide zich om en volgde de blik van zijn broer. Op een kruk aan de bar zat een beeldschoon meisje van voor in de twintig. Knap gezicht, mooi haar, fantastisch lichaam. Duidelijk een beroeps. De hoeren van Las Vegas behoren tot de mooiste meisjes ter wereld - tenminste, de meisjes die in de beste hotels werken. Het meisje zat half van hen afgewend, zodat ze haar grotendeels en profil zagen en ze zag niet dat Raymond naar haar zat te staren.

Raymond keek naar het meisje, en Charlie, vertederd en geamuseerd, keek hoe Raymond naar het meisje keek. 'Ik ben zo terug,' zei hij glimlachend. 'Jij blijft waar je bent. Beloof je dat?' Zonder zijn ogen van het meisje af te wenden knikte Raymond. Charlie stak zijn hand uit en woelde in het haar van zijn broer, heel even maar. Hij trok zijn hand weg voor Raymond kon verstijven door zijn aanraking. 'En gedraag je, hè?'

Toen Charlie in het herentoilet verdween, draaide het meisje zich om en ving Raymonds blik op. Onmiddellijk flitste een stralende, professionele glimlach over haar volmaakte gezicht. Maar er lag geen hardheid in de glimlach omdat ze nog te jong en te knap en te succesvol was om hardvochtig geworden te zijn onder de slagen van het leven. Raymond imiteerde haar en schonk haar zijn beste Charlie- glimlach, de Verblindende. Uit de verte en met die grijns op zijn gezicht leek hij een goedgeklede man, die een beetje avontuur zocht. Het meisje stond op, kwam met haar glas in de hand naar Raymonds tafel en ging naast hem zitten, terwijl ze hem in de ogen keek.

'Goedenavond,' zei ze met een zachte stem. Raymond aarzelde terwijl hij in zijn geheugen naar het juiste antwoord zocht. Wat hij te voorschijn bracht was Charlies gesprek met de jonge serveerster in dat restaurant in Cincinnati. Het meisje dat hem een doos vol tandestokers gegeven had. 'Goedbeschouwd is het een mooie morgen,' antwoordde hij; dank zij zijn absolute geheugen met een perfecte nabootsing van Charlies zorgeloze versierderstoon. 'Zo, eh, wat is er vandaag vers?'

'Nou, schat, dat zal... ik wel zijn,' was het voorspelbare antwoord, maar nu keek het meisje Raymond met een eigenaardige blik aan. Die knaap zag er helemaal normaal uit. Hij was keurig en schoon en je zag meteen dat hij een duur pak aan had, maar hij had iets... een beetje griezeligs over zich. Die glimlach bijvoorbeeld. Die was stralend, verblindend zelfs, maar... hij veranderde niet. Hij lag op zijn gezicht of hij erop geschilderd was. En zijn woorden...

'Eigenlijk,' vervolgde Raymond zijn absurde herhaling van het gesprek van Charlie, 'vroegen we ons af...' 'We?' De ogen van het meisje werden groot van schrik en ze keek de tafel rond of ze soms iets of iemand gemist had. '...wat er hier in de buurt voor opwindends te beleven valt. Als het donker is?'

'Nou, schat, dat ben ik ook, denk ik,' antwoordde het meisje flirtend en ze schoof een paar centimeter dichter naar Raymond toe.

Maar nu zei Raymond niets meer, als een stuk speelgoed waarvan de batterij leeg is. Hij had geen gespreksstof meer, want verder was Charlie niet gekomen met de serveerster voordat Raymond haar de stuipen op het lijf gejaagd had en ze gemaakt had dat ze wegkwam. Er zat niets anders in zijn geheugen. En zelf communiceren, dat was niets voor Raymond. Toch had ze iets over zich dat aantrekkelijk was voor hem, iets dat hij niet kon omschrijven, maar dat hem het gevoel van niet-angst gaf. Het was in feite, hoewel hij dat verband in zijn gedachten niet legde, haar oppervlakkige gelijkenis met Vanna White in het t.v.-programma Rad van Avontuur. Als Raymond naar Rad van Avontuur zat te kijken en naar

Vanna, die de letters omdraaide, zat hij bijna altijd iets hartigs te knabbelen en voelde hij zich onbedreigd. Dit meisje was zelfs een beetje gekleed als Vanna, met blote schouders en glitters.

Nu zat ze dicht bij Raymond en keek hem verleidelijk aan. Het was duidelijk dat ze verwachtte dat hij het gesprek zou voortzetten. De glimlach verdween van zijn gezicht en maakte plaats voor zijn gewone lege, lichtelijk gedesoriënteerde blik. Met enige moeite zei Raymond langzaam: 'Ik ben Raymond. Jij glinstert.'

O, god. Het meisje, dat steeds dichterbij geschoven was, ging rechtop zitten en keek hem scherp aan. Wat was hij, een zwakzinnige? Een achterlijke? Het was onmogelijk dat ze zou kunnen begrijpen wat er met iemand als Raymond aan de hand was en er was niets in haar ervaring dat haar in staat stelde om om te gaan met wat hij was. Maar ze had wel zoveel opmerkingsgave dat ze zag dat deze man anders was, verloren, iemand die ze niet allemaal op een rijtje had. En haar kleine-meisjeshart ging naar hem uit, zoals het uit zou gaan naar een zwerfhond of -kat. Bovendien, hij interesseerde haar; ze had nog nooit eerder zo dicht bij iemand als Raymond gezeten en ze merkte dat ze nieuwsgierig was om meer te weten te komen. Maar ze was een werkende vrouw, dus ze moest wel zorgen dat ze verder kwam.

'Dank je, Raymond,' zei ze zachtjes. 'Ik heet Iris.' Toen hij schuchter knikte, vervolgde ze: 'Raymond, vind je me aardig?' Deze keer was zijn knikje minder schuchter, zekerder. 'Waarom zei je al die dingen?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Daarnet... Over als het donker is en zo.'

'Dat zijn zomaar dingen die je altijd zegt,' antwoordde Raymond ernstig. 'Tegen een knap meisje. Zoals Sally Dibbs. Ik weet haar telefoonnummer. Vier-zes-een-nul-een-negen- twee.'

Iris stak haar hand uit en raakte Raymonds hand aan, heel licht. Onmiddellijk verstijfde hij, niet zo erg als hij meestal deed, maar toch wel zoveel dat ze haar hand terugtrok. Ze was niet gekwetst of boos, alleen nog nieuwsgieriger. Er kwamen voortdurend vragen bij haar op. Was deze knaap zo ongevaarlijk als hij eruitzag? Was hij gewoon achterlijk? Als hij achterlijk was, waarom zat hij dan in de bar van Caesar's Palace met zo'n duur pak aan? En de allerbelangrijkste vraag voor Iris: was er voor haar iets aan te verdienen? Kon deze knaap een potentiële klant zijn?

'Hij heeft geen geld,' zei een mannenstem achter haar, bijna alsof iemand haar gedachten gelezen had. Iris draaide zich om. Een werkelijk adembenemende jongeman stond haar met een vijandige blik op te nemen. Zijn mondhoeken waren omlaag getrokken en er stond een boze rimpel boven zijn neus. 'O, dat hindert niet, hoor,' antwoordde Iris met haar beste beroepsglimlach. 'We zitten maar wat te praten.' Charlie boog zich over de tafel. 'Tijd om te gaan slapen. Zeg welterusten,' zei hij kortaf tegen zijn broer. Raymond schudde zijn hoofd van links naar rechts. Hij was niet van plan weg te gaan. Trouwens, het was nog te vroeg om naar bed te gaan.

'Ray, kom mee naar boven,' beval Charlie. 'Ga jij maar slapen. We zitten maar wat te praten.' Raymond kneep zijn lippen opeen tot een koppige lijn, opstandig zelfs. 'Welke kamer?' vroeg Iris vlug. 'Ik breng hem zo boven.' Charlie dacht erover na. Aan de ene kant vertrouwde hij dit sletje geen ogenblik alleen met zijn broer. Wie weet welke informatie ze van hem los zou peuteren. Bovendien, één verkeerde zet zou het begin van een van Raymonds aanvallen kunnen zijn. Aan de andere kant herkende hij Raymonds koppigheid als iets dat ook de grootste problemen hier in deze bar zou kunnen geven. Raymond zou elk ogenblik kunnen besluiten een van zijn griezelige angstaanvallen te krijgen; hij had het al eerder met heel wat minder provocatie gedaan. Dit jonge hoertje was blijkbaar iets dat hij dacht nodig te hebben op de bizarre manier waarop hij dingen nodig had als rechter Wapner.En, aan de derde kant, zei die psychiater in Tulsa, die dokter Schilling, niet dat seks onmogelijk was voor Raymond? Een wonder? En was het Charlie er niet om begonnen om op een hoorzitting over de voogdij te bewijzen dat hij veranderingen ten goede bij Raymond Babbitt bewerkt had? Stel dat er eens iets gebeurde tussen Raymond en dit meisje. Zelfs al was dat iets dan niet de eigenlijke daad, zou het niet bewijzen dat Raymond, onder de hoede van zijn broer, geleerd had contact te zoeken met een ander mens?

En, aan de vierde kant, had Raymond geen recht op een klein beetje plezier voor zijn grote winst aan de tafels? Charlie nam een besluit. 'Dat is goed,' zei hij tegen Iris. 'Ik wacht daar verderop.' Hij keek het meisje aan met een blik van geen gesalamander en ging aan de andere kant aan de bar staan, waar hij ze allebei in de gaten kon houden. Hij was een beetje jaloers, hoewel hij dat zelf niet besefte. Iris wendde zich weer tot Raymond. 'Ik geloof niet dat hij me mag.' Je hoefde geen specialist te zijn om daar op te komen. 'Hij is mijn broer. Ik woon op zijn kamer.' 'Hij lijkt jong om je broer te zijn. Hoe oud ben jij, Raymond?'

Het was een vraag waar Raymond geen antwoord op wist, en zijn gezicht betrok een beetje, zoals altijd als hij zich in een hoek gedreven voelde.

'Wat scheelt eraan?' vroeg Iris, die er niets van begreep. 'Hoe oud ben ik, Iris?'

Het meisje glimlachte en stak haar hand uit om het haar glad te strijken dat Charlie in de war gemaakt had. Toen hij haar aanraking voelde, verstijfde Raymonds lichaam een fractie van een seconde. Maar er was iets in haar zachte, vrouwelijke hand op zijn haar dat hem een niet-angst herinnering aan mama bracht en hij ontspande zich weer. 'Je bent veertig, lieverd,' mompelde Iris, die er niet meer dan een paar jaar naast zat. 'En... heel aantrekkelijk. Raymond, ik ben als het ware... aan het werk... nu, dus ik moet gaan. Maar het was erg fijn je te ontmoeten.' Ze stond op, maar iets in Raymonds gezicht, een soort zwijgende smeekbede die ze in zijn ogen meende te lezen, ging naar haar uit en ze ging weer zitten.Het was duidelijk dat Raymond niet... normaal was. Hij had geen ervaring met vrouwen; dat kon iedereen zien. Hij had geen geld; daar was Iris vrij zeker van. En zaken waren tenslotte zaken. Je moest als vrouw gebruik maken van wat je had, terwijl je het nog had. Het werkzame leven van een succesvolle hoer in Las Vegas duurde misschien zeven jaar, op zijn best. Zo lang stond de directie van de beste hotels je toe daar rond te hangen en je onder de klanten te begeven. Maar daarna, soms al voor je dertigste, werd je gedwongen de ladder af te dalen om in de goedkopere bars en hotels te werken. Dit waren Iris' beste jaren, de jaren dat haar gezicht nog rimpelloos was en haar lichaam strak en stevig, nergens nog iets verslapt. Maar de tijd ging voorbij en tijd was geld. En toch had deze kleine man iets zo verlorens en eenzaams over zich; deze man die in de kamer van zijn jongere broer woonde, die zijn boze ogen geen ogenblik van hem afhield. En hij leek haar echt aardig te vinden. Iris aarzelde even, terwijl ze haar hart voelde kloppen; toen nam ze een besluit. 'Zou je het leuk vinden om een afspraakje met mij te hebben?'

Raymond knikte ernstig. 'Wat is dat?'

'O, dan... praten we. En dansen misschien. Zomaar een poosje. Zou je dat leuk vinden?'

Aan de uitdrukking op Raymonds gezicht zag ze dat het antwoord ja was.

'Goed, later op de avond. Op deze plek. Om tien uur. Voor ik met mijn werk begin.' Iris stond op en keek glimlachend op Raymond neer. 'Zeg het maar tegen je broer. Tien uur. Hier, waar we nu zitten.'

Ze liep weg en draaide zich om om naar Raymond te zwaaien, die haar een getrouwe kopie van haar groet teruggaf. Toen Charlie bij de tafel terugkwam, zag hij een uitdrukking op het gezicht van Raymond die hij niet meer gezien had sinds hij hem de Watchman gegeven had. Het was de versie van de Raymond Babbitt B.V. van tevreden zijn over zichzelf.

Afhankelijk van smaak was Charlies tweepersoonssuite óf aantrekkelijk en luxueus óf opzichtig en overdadig. Kosten noch moeiten waren gespaard om de jet-set van een chique omgeving te voorzien. Het dikke tapijt onder je voeten, de glinsterende luchters aan het plafond, het zachte, comfortabe-

Ie meubilair, het hoger gelegen slaapgedeelte met voorname fluwelen bedspreien over extra grote bedden: het was er allemaal op berekend indruk te maken.

Raymond was duidelijk onder de indruk. Hij keek met grote ogen om zich heen, nam alles in zich op en sloeg het op in zijn geheugenbank. Deze kamer was van alle moderne gemakken voorzien. Hij herinnerde zich die woorden van t.v.-reclamespots. Nu zag hij wat ze betekenden.

'Bevalt deze kamer je?' vroeg Charlie met een rimpel in zijn voorhoofd. 'Mij niet. Er is hier niets dat... je een fijn gevoel geeft.' Hij gooide de sleutel van de kamer onverschillig ergens neer en liep naar de bar om een borrel in te schenken. Charlie Babbitt was afgedraaid en, vreemd genoeg, in een sombere bui. Hier stond hij nu als grote winnaar, met al dat geld in zijn zakken; hij zou in de wolken moeten zijn, en toch was hij neerslachtig. 'Winnen. Winnen is een fijn gevoel, maar jij bent degene die wint.' Charlies stem werd zachter. 'Ik kijk alleen maar toe.'