Lipstick Jungle (27 page)

'Wendy?' De verbinding was niet zo goed, maar ze hoorde niettemin dat Hank bang was. Dat was ook geen goed teken. 'Ik sta bij zijn trailer.'
Bob Wayburns trailer. 'En?' vroeg Wendy.
'Hij heeft de deur dichtgeslagen. Hij zegt dat hij het te druk heeft om te bellen.'
'Ik wil dat je het volgende doet,' zei Wendy, die het restaurant uit en de stoep op liep. 'Ik wil dat je zijn trailer binnenloopt, hem de telefoon geeft en zegt dat je mij aan de lijn hebt. En dat hij maar beter kan aannemen.'
'Dat kan niet,' zei Hank, 'dan gooit hij me van de set.'
Wendy haalde diep adem en dwong zichzelf geduldig te zijn. 'Verman je een beetje, Hank. Je weet dat dit erbij hoort.'
'Hij kan een hel van mijn leven maken.'
'Ik ook,' zei Wendy. 'Je loopt gewoon de trap op en doet de deur open. En niet aankloppen. Hij moet weten dat hij dit niet kan maken. Ik blijf wel even hangen,' zei ze na een korte stilte.
Ze rilde een beetje van de kou en stond ineengedoken tegen de muur geleund, alsof die haar op de een of andere manier warm kon houden. Er scheurden twee politieauto's over Sixth Avenue, het geluid van de sirenes sneed door de lucht terwijl ze Hanks werklaarzen 15.000 kilometer verderop op de metalen trap naar een productietrailer in de bergen van Roemenie hoorde klossen.
En toen Hanks zware ademhaling.
'En?' vroeg ze.
'De deur zit op slot,' zei Hank. 'Ik kan er niet in.'
De wereld werd ineens een telescoop en ze had het gevoel dat ze in een zwart gat tuurde. Ze haalde diep adem en herinnerde zichzelf eraan dat ze niet mocht ontploffen. Het was niet Hanks schuld dat Bob niet met haar wilde praten, maar ze wenste dat Hank zijn werk beter zou doen. 'Zeg maar tegen Bob dat ik hem morgen wel zie,' zei ze chagrijnig.
Hank verbrak de verbinding. 'Josh?' zei Wendy in de telefoon. 'Wanneer gaat er een vlucht?'
'Om vijf uur is er een Air France via Parijs, met een verbinding naar Boekarest om zeven uur morgenochtend. Die landt om tien uur en we hebben iedereen daarvandaan met een helikopter naar Brasoc gestuurd. Dat duurt ongeveer een uur. Anders is er voor degenen die niet graag met een dertig jaar oude Russische helikopter vliegen altijd nog de trein. Maar die doet er een uur of vier over.'
'Boek die helikopter maar, zeg dat mijn auto hier over twee minuten is en bel dan Air France dat ze me thuis komen ophalen.' Ze keek op haar horloge. Het was bijna twee uur. 'Ik kan op zijn vroegst om vier uur naar het vliegveld vertrekken.'
'Ja baas,' zei Josh gepikeerd en verbrak de verbinding.
'Roemenie?' vroeg Victory toen Wendy snel terug naar hun tafeltje kwam lopen.
'Sorry. Ik moet om vijf uur in het vliegtuig naar Parijs zitten...'
'Dat geeft niets, schat. Je moet werken. Ga maar,' spoorde Victory haar aan. 'Ik betaal wel. Bel me maar als je in Roemenie bent...'
'Ik houd van je,' zei Wendy, die Victory snel en stevig omhelsde. Was Shane maar zo begrijpend als haar vriendinnen, dacht ze terwijl ze haar handtas greep en zich naar buiten haastte.
Victory stond op en liep rustig naar Lynes tafeltje. Dat Lyne met George Paxton zat te lunchen, was te aanlokkelijk om voorbij te laten gaan, het was een interessante ingang om wat onderzoek voor Wendy te doen. Iedereen wist dat Paxton vier jaar geleden had geprobeerd Parador te kopen en dat hij toen was overboden door Splatch-Verner. Maar wat niet algemeen bekend was, was hoe George' zogenaamde 'beste vriend', Selden Rose, achter George' rug om de koop had geregeld in de veronderstelling dat hij Parador dan voor zichzelf zou hebben. Maar zo was het niet gegaan: Victor Matrick, de president-directeur van Splatch-Verner en Seldens baas, had gehoord over Seldens valse spel en hoewel hij blij was dat hij Parador had bemachtigd, had Victor een gruwelijke hekel aan ontrouw, en het was tot hem doorgedrongen dat als Selden zijn beste vriend kon bedriegen, hij uiteindelijk hetzelfde zou proberen bij Victor zelf. En zo had Victor om Selden eraan te helpen herinneren dat hij die tactiek bij hem niet moest proberen, een buitenstaander ingehuurd om Parador te leiden: Wendy. Het was Nico op de een of andere manier gelukt die informatie persoonlijk van Victor Matrick te horen toen Seymour en zij een geheim reisje hadden gemaakt naar Victors huis op St. Barths, en vervolgens had ze dat natuurlijk aan Wendy en Victory verteld. En terwijl George en Selden het zogenaamd hadden bijgelegd (ze waren er duidelijk van overtuigd dat in oorlog en liefde alles is geoorloofd), was het heel goed mogelijk dat de hele zaak George nog steeds dwarszat. Na al dat gesjacher had Selden noch hij Parador gekregen, en daar kwam nog bij dat ze waren afgetroefd door een vrouw.
'Hoi meid,' zei Lyne, die Victory's gezicht naar beneden trok voor een kus.
'Geniet je van je lunch?' vroeg ze.
'Altijd,' zei Lyne. 'Maar niet zoveel als George altijd van die van hem geniet. George begint dik te worden, he?'
'He he...' zei George Paxton met een stem die vanaf de bodem van een put leek te klinken.
'Met wie zat je te lunchen?' vroeg Lyne, die de bal daarmee keurig naar haar speelde.
'Met Wendy Healy,' zei ze achteloos terwijl ze George Paxton onschuldig aankeek. Hoe zou hij reageren op die informatie? 'Het hoofd van Parador?'
George trok wat Victory aannam dat zijn beste pokerface was. Dus het zat hem nog steeds dwars, dacht ze opgewekt, wat op zeker moment nuttige informatie zou kunnen blijken te zijn.
'Je kent Wendy Healy toch wel, George?' vroeg Lyne Bennett nonchalant terwijl hij Victory snel een samenzweerderige blik toewierp. Lyne, dacht ze, genoot hier waarschijnlijk net zoveel van als zij omdat het hem de gelegenheid gaf George, die met een verschil van een paar honderd miljoen de rijkste van de twee mannen was, een steek onder water te geven.
'O ja,' knikte George Paxton alsof hij had besloten de naam van Wendy Healy toch maar te herkennen. 'Hoe is het met haar?'
'Geweldig,' zei Victory met het ferme enthousiasme dat geen ruimte laat voor een andere mogelijkheid. 'Er wordt gefluisterd dat Parador dit jaar een heel stel Oscar-nominaties in de wacht gaat slepen.' Dat had ze helemaal niet horen fluisteren, maar in dit soort situaties en met dergelijke mannen was het uitermate belangrijk een zo rooskleurig mogelijk beeld te scheppen. En Wendy had trouwens gezegd dat ze waarschijnlijk wat Oscar-nominaties zouden gaan binnenslepen, wat dicht genoeg bij de waarheid lag. Bovendien was het al heel bevredigend om de geschrokken blik op George Paxtons gezicht te zien. Hij had duidelijk gehoopt dat Wendy zou falen...
'Nou, doe haar maar de groeten,' zei George.
'Dat zal ik zeker doen,' zei Victory vriendelijk. Ze voelde aan dat ze op dat moment alles had gedaan wat mogelijk was, en ze excuseerde zich om naar het toilet te gaan.
Wendy plofte neer op haar stoel in de eerste klasse, met een bonkend hart van het rennen van de jetway naar het vliegtuig. Ze keek op haar horloge. Nog een dikke tien minuten voor het vliegtuig zou opstijgen. Hoewel ze terwijl ze over het vliegveld rende steeds tegen zichzelf had gezegd dat het vliegtuig niet zonder haar zou vertrekken, bleef een ander stemmetje als een mokkend, zesjarig kind maar vragen: En als dat wel gebeurt? Wat als dat wel gebeurt? Als dat gebeurt, kan ik het schudden, schreeuwde ze terug. Dat zou betekenen dat ze pas morgenavond op de set zou arriveren en dat was te laat...
Josh had het tenminste niet verpest met de ophaaldienst van Air France, dacht ze terwijl ze diep ademhaalde. Ze was opgepikt door een heel lieve dame die te allen tijde rustig bleef, zelfs toen ze zag dat Wendy op het punt stond door te draaien bij de douane. De beambte bladerde door haar paspoort alsof hij op zoek was naar bewijs van criminele activiteiten. 'U reist wel erg veel,' zei hij. 'Wat voor soort reis betreft het?' Ze had hem even uitdrukkingsloos aangestaard en had zich afgevraagd of het mogelijk was hem uit te leggen dat een belangrijke regisseur opzettelijk aan het proberen was haar film, die 125 miljoen dollar kostte, de nek om te draaien en dat het hem waarschijnlijk ook wel zou gaan lukken daarmee haar carriere onderuit te halen. Maar ze voelde aan dat dat een beetje te ver zou gaan. 'Ik ben leidinggevende bij een filmmaatschappij,' zei ze onderkoeld.
Films! Jezus, dat was het magische woord. In plaats van zich beledigd te voelen, veranderde de houding van de jongen plotseling volledig. 'O ja?' vroeg hij gretig. 'Kent u Tanner Cole?'
Wendy glimlachte zuinig naar hem. Die heeft me op mijn negenendertigste verjaardag proberen te versieren in een bezemkast, overwoog ze te zeggen, wat ook zo was, maar in plaats daarvan mompelde ze: 'Dat is een van mijn beste vrienden.'
En toen stapten zij en de dame van Air France (van wie ze de naam niet had onthouden) in een van de gemotoriseerde golfkarretjes van het vliegveld en reden met wat als 3 kilometer per uur voelde, naar de gate. Wendy overwoog te vragen of het harder kon, maar om de een of andere reden voelde dat als te brutaal, zelfs voor haar doen. Niettemin kon ze zichzelf er niet van weerhouden elke dertig seconden op haar horloge te kijken als ze even niet naar een kant van het wagentje leunde om naar mensen te gebaren dat ze aan de kant moesten.
'Champagne, mevrouw Healy?' vroeg de stewardess.
Wendy keek geschrokken op, zich plotseling bewust van hoe ze eruit moest zien. Ze hijgde als een hond, haar haar was half uit het elastiekje gezakt en haar bril hing letterlijk halverwege haar neus. Ze moest een nieuwe kopen, hielp ze zichzelf herinneren terwijl ze hem omhoogschoof.
'U ziet eruit of u daar wel aan toe bent,' zei de stewardess op een samenzweerderige toon.
Wendy keek haar glimlachend aan, plotseling dankbaar voor wat vergeleken bij de rest van de dag als een enorm vriendelijk gebaar voelde. 'Dat lijkt me heerlijk...'
'Dom Perignon?'
O ja, dacht Wendy terwijl ze achterover in haar stoel leunde en diep inademde om tot rust te komen. De stewardess was binnen de kortste keren terug met een glas champagne op een zilveren dienblaadje. 'Eet u vanavond mee, of wilt u liever slapen?'
'Slapen,' zei Wendy, die zich ineens uitgeput voelde.
De stewardess liep naar de voorkant van het vliegtuig en kwam terug met een slaapset - een groot t-shirt met lange mouwen en een veel te grote joggingbroek - die in plastic was ingepakt.
'Dank je,' zei Wendy. Ze keek om zich heen. Er waren tien slaapstoelen in de eerste klasse, de meeste werden bezet door zakenmannen die htm slaappak al droegen. Het leek wel een slaapfeestje, ware het niet dat iedereen nadrukkelijk de overige aanwezigen negeerde. Ze pakte haar reistas - een oude Cole Haan-tas van zwart leer met een scheurtje aan de bovenkant, waar de tas 'per ongeluk' was kapotgemaakt door een douanier in Marokko - en liep naar een van de toiletten.
Ze scheurde de plastic zak open en trok haar jasje en blouse uit. Ze droeg haar Armani-pak nog, dat ze vanochtend naar haar werk had aangetrokken en waarschijnlijk de komende drie dagen nog zou dragen. Ze trok het t-shirt aan, dankbaar dat ze dat had gekregen. Ze had ongeveer drie minuten gehad om in te pakken en op weg naar het vliegtuig was het tot haar doorgedrongen dat ze haar pyjama had vergeten. Dat betekende dat ze het vliegtuigpak ook nog drie dagen zou dragen. Het zou koud zijn in de Roemeense bergen; ze waren er alle win- terscenes aan het filmen. Ze moest op het vliegveld in Parijs maar een paar dikke sokken kopen...
Haar mobieltje ging.
'Mammie,' Tylers zesjarige stem klonk streng.
'Ja lieverd?' vroeg ze terwijl ze haar schouders omhoogtrok zodat de telefoon niet zou vallen als ze haar broek opendeed.
'Waarom krijgt Magda wel een pony en ik niet?'
'W1 je een pony?' vroeg Wendy. 'Een pony is heel veel werk. Dat is heel anders dan de Blauwe Draak. Je moet een pony eten geven en, eh, ermee wandelen,' zei ze terwijl ze dacht: is dat zo? Moest je pony's uitlaten, zoals een hond? Jezus, waarom had ze dat ponygedoe eigenlijk toegestaan?
'Dat kan ik wel, mammie,' zei Tyler. 'Ik kan heel goed voor een pony zorgen.' Zijn stemmetje klonk zo verleidelijk dat hij een waardig opponent voor Tanner Cole zou zijn geweest, dacht Wendy.
Haar hart brak bij de gedachte dat ze haar zoon achterliet, al was het maar voor een paar dagen. 'Als we dat nu eens komend weekend beslissen, lieverd? Als we naar Pennsylvania gaan. Dan kun je naar de pony's kijken en als je er dan nog steeds een wilt, zullen we het er nog eens over hebben.'
'Kom je echt weer terug, mammie?'
Ze sloot haar ogen. 'Natuurlijk kom ik terug, lieverd. Ik kom altijd terug. Dat weet je.' Maar dit weekend misschien niet, dacht ze, en ze voelde zich vreselijk schuldig.
'Gaat papa weer weg?'
'Nee, lieverd. Papa blijft.'
'Maar hij is al eerder weggegaan.'
'Maar nu blijft hij, Tyler. Hij gaat niet meer weg.'
'Beloof je dat?'
'Ja, lieverd. Dat beloof ik. Is papa thuis? Mag ik hem even?'
Shane kwam aan de lijn. 'Heb je je vliegtuig gehaald?'
'Ja, schat,' zei Wendy met de lieve en opzettelijk niet uitdagende stem waarmee ze hem nu moest aanspreken. Dokter Vincent, de relatietherapeut die door Shane was ingehuurd en wier clientele voornamelijk bestond uit filmsterren en topsporters (ze kwam niet alleen aan huis, ze vloog ook over de hele wereld, als dat tenminste in de eerste klasse kon) zei dat Wendy's scherpe toon Shane vaak het gevoel gaf dat hij een van haar personeelsleden was. Daarom was een van Wendy's 'oefeningen' Shane aan te spreken alsof hij 'de liefste op de hele wereld was'. Dat was buitengewoon irritant, vooral omdat ze er de afgelopen tien jaar alles aan had gedaan om Shane gelukkig te maken, maar ze had er de moed niet voor ertegenin te gaan. Op dit moment was het gemakkelijker mee te werken - met Shane en mevrouw Vincent - en te proberen verder te gaan met haar film.
'En hoe is het met jou?' vroeg ze vriendelijk, ondanks het feit dat ze hem twee uur geleden nog had gezien, toen ze thuis als een bezetene had staan inpakken.
'Prima,' zei Shane met zijn gebruikelijke stem, alsof hij zich enigszins misbruikt voelde. En toen moet hij zich het voorschrift van dokter Vincent hebben herinnerd, aangezien hij toevoegde: 'Lieverd.'
'Ik wilde alleen even zeggen hoezeer ik het op prijs stel dat je er bent voor onze kinderen,' zei Wendy. 'Ik zou het zonder jou niet redden.'
'En ik wil jou bedanken dat je zo hard werkt voor ons gezin,' antwoordde Shane alsof hij het antwoord van een voorgedrukt kaartje oplas. Dokter Vincent had hun als onderdeel van hun 'huwelijfcsherstel' twee stapels kaartjes gegeven met uitdrukkingen van waardering, die ze tijdens elk gesprek met elkaar moesten gebruiken. Op het ene stapeltje stond 'kostwinner' en op het andere 'verzorgende'.
'Normaal gesproken krijgt de man de kostwinnerkaartjes,' zei dokter Vincent met een stralende, vrolijke glimlach, waardoor er een vernislaagje zichtbaar werd. Dokter Vincent, die tijdens hun eerste sessie trots had aangekondigd dat ze zevenenvijftig was, had de onaangename gelaatstrekken van iemand die te veel cosmetische chirurgie heeft ondergaan. 'Maar in dit geval denk ik dat Wendy de kostwinnerkaartjes moet krijgen. Als je je daar ongemakkelijk onder voelt, Shane, kunnen we het erover hebben,' zei ze terwijl ze Shane op zijn arm klopte met een hand die op de klauw van een kleine, geschilderde vogel leek. 'Maar ik geef de laatste jaren steeds vaker de kostwinnerskaartjes aan vrouwen, dus je bent absoluut niet in de minderheid.'