Lipstick Jungle (23 page)

Haar plan de campagne was altijd geweest mannen af te leiden van haar gebrek aan schoonheid door haar hardwerkende efficientie, haar onafhankelijkheid, haar vermogen om voor zichzelf te zorgen... en, in ruil, ook voor hen.
En het had gewerkt. Door al die uren assistent-zijn, te worden uitgescholden, door tot middernacht te werken, scenario's mee te slepen en, uiteindelijk, de entertainment- ladder te beklimmen, begon ze succesvol te worden. Geld en appartementen, mooie kleding en auto's, alles trots door haarzelf betaald. Ze zei tegen zichzelf dat ze geen man 'nodig had' en het 'niet nodig had' spelletjes te spelen.
Maar dat was ook een leugen.
Ze had wel spelletjes gespeeld. Ze had Shane vanaf het begin bewerkt, ondanks haar vermoeden dat hij niet uit zichzelf bij haar wilde zijn. Ze had zichzelf ervan overtuigd dat ze hem kon verzwakken en hem haar waardevolle punten kon laten zien. Wanneer hij begreep hoeveel ze voor hem kon doen, dan zou hij wel van haar moeten houden. In het begin, toen ze hem ervan aan het overtuigen was dat hij samen met haar zou moeten zijn, had ze de andere kant op gekeken wanneer ze vermoedde dat hij met andere vrouwen flirtte. Ze had nooit kritiek op hem, ze vertelde hem altijd dat hij een genie was... terwijl hij eigenlijk tegen haar had moeten zeggen dat zij het genie was. Ze was moederlijk. En meer. Ze was altijd goed voor een warme maaltijd en een heet kutje. En uiteindelijk had hij toegegeven. Ze zei na de eerste twee maanden tegen hem dat ze van hem hield. Het kostte hem twee jaar om die woorden uit te spreken.
Ze had hem gekocht en ze dacht dat ze, als koper, veilig was.
Haar moeder had gelijk. Wat was ze een arrogante domoor geweest.
Ze zat stijf rechtop en de afschuwelijke waarheid drong als vergif tot haar door.
Ze zei altijd dat Shane en zij een nieuw, modern soort huwelijk hadden - het huwelijk van de toekomst! Maar in werkelijkheid was het niets anders dan een omkering van het traditionele huwelijk - en had ze Shane niet een aantal keer grappend aangeduid als de 'perfecte vrouw voor een filmbons'?
Dat zinnetje ontlokte altijd ongemakkelijk gegrinnik aan haar mannelijke stafleden en knikjes van goedkeuring aan haar vriendinnen. Ze had er altijd voor gezorgd dit niet te zeggen waar Shane bij was, maar hij moet deze subtiele aanvallen op zijn mannelijk ego hebben gevoeld. En hij had het waarschijnlijk niet leuk gevonden.
Ze ondersteunde haar hoofd met haar handen. Hoe had haar relatie zo'n rotzooi kunnen worden? Het was niet zo dat ze niet wilde dat Shane werkte. Ze had hem gesteund bij alles wat hij had geprobeerd. Maar het probleem was nu juist dat hij nergens echt goed in was. Hij had geen doorzettingsvermogen, onrealistische verwachtingen en kon niet tegen kritiek. Hij was arrogant. Mensen gaven hem een kans - normaal gesproken om haar een plezier te doen - en nadat hij het werk niet op tijd af had, erover twistte en stampij ging maken, weigerden ze eenvoudigweg nog een keer met hem te werken. Ze had hem willen uitleggen dat hij niet getalenteerd genoeg was om zich dat soort aanstellerij te permitteren, maar hoe zei je dat tegen iemand, vooral tegen iemand met wie je was getrouwd?
En als ze van zijn inkomen afhankelijk waren geweest? Ze schudde haar hoofd. Ze zouden zijn verhongerd. Dan hadden ze dit allemaal absoluut niet gehad...
Ze keek met grimmige afkeer het zielige, volgestopte kantoor rond. De rest van het appartement was precies zo - niet veel meer dan een onafgewerkte ruimte waarin dunne muurtjes van gipsplaat waren neergezet om iets te creeren wat op kamers leek. Als onderdeel van haar deal met Parador moest de studio - of liever gezegd Splatch-Verner - 50 procent van de renovatiekosten van wel een half miljoen dollar betalen, en moest het bedrijf er ook nog een scree- ningruimte in maken. Twee jaar geleden had ze Shane de leiding over de renovatie gegeven - ze dacht dat het goed voor hem zou zijn wanneer hij iets constructiefs en mannelijks kon doen om zijn ego op te peppen - maar Shane had het niet aangekund. Hij had onmiddellijk ruzie met alle drie de aannemers die hij had ingehuurd, dus ze stapten allemaal binnen twee weken op, waarna hij zei dat hij het zelf beter kon. Toen deed hij niets.
Ze had het project zelf ter hand kunnen nemen en haar assistent Josh naar iemand kunnen laten zoeken om het over te nemen, maar met Shane was ze altijd voorzichtig. Ze wilde hem niet het gevoel geven dat hij weer had gefaald en ze deed altijd moeite hem niet haar autoriteit - die haar was verleend omdat ze al het geld verdiende - onder de neus te wrijven. En dus was het appartement, hoe onhandig ook, hetzelfde gebleven. Wendy rechtvaardigde het door tegen zichzelf te zeggen dat het niet erg was, het was zelfs beter zo, want op deze manier kon ze Shane niet ondermijnen met haar overduidelijke - en voor hem onbereikbare - succes. Hij kon de illusie behouden dat zijn succes nog steeds binnen zijn bereik was - op zijn allerminst zou hij kunnen denken dat hij, als hij geld zou gaan verdienen, dit appartement ook zou kunnen betalen.
Het was duidelijk dat haar listen niet slim genoeg waren geweest om Shane Healy te verslaan, dacht ze bitter. Iedereen zei altijd dat er ook een positieve kant aan verandering zat, maar wat was die dan? Waarschijnlijk dat ze, nu Shane weg was, niet langer zou hoeven te buigen voor de kleinzielige grieven van zijn ego. Ze kon zichzelf laten stralen. Het eerste wat ze zou doen was het appartement behoorlijk opknappen. Echte muren bouwen, een binnenhuisarchitect inhuren om de plek naar haar smaak in te richten. Misschien zou ze haar slaapkamer wel helemaal wit willen hebben. Als kind fantaseerde ze altijd dat ze in een huis woonde dat wit was en schoon, met wapperende voilegordijnen. Ze had die fantasie onderdrukt, omdat ze wist dat Shane dat niet mooi zou vinden.
Maar nu, dacht ze behoedzaam, was ze vrij. Haar levenslust verrees een beetje, aarzelend, als een pasgeboren puppy die de lucht testte met zijn snuit. Misschien was het niet alleen maar slecht dat Shane was weggegaan. Het zou een gelegenheid kunnen zijn, een tweede kans om alles te worden wat ze had opzijgezet om met Shane samen te kunnen zijn.
Met nieuwe vastberadenheid pakte ze het scenario dat door de jonge vrouw met de naam Shasta was geschreven op om haar een tweede kans te geven. Als regel verwierp Wendy geen enkel scenario voordat ze vijfentwintig bladzijden had gelezen - sommige collega's stopten bij tien, maar zij vond dat als iemand de moeite had genomen een scenario te scrijven, zij een beetje meer moeite kon doen om de mogelijke goede kanten te ontdekken -, en het was nu niet het moment om haar normen te verlagen, maar juist om ze te verhogen. Ze sloeg het scenario open, klaar om te gaan lezen, en terwijl ze de bladzijde omsloeg viel haar oog op een berg enveloppen die onder het script was opgestapeld.
Ze zuchtte en legde het script neer. Het was alle post, waarschijnlijk van de afgelopen maand. Shane ging over de post en het betalen van de rekeningen, en nu hij weg was had de hulp waarschijnlijk alle post gewoon op het bureau gegooid. Ze besloot er snel even doorheen te gaan om de rekeningen ertussenuit te halen zodat ze die later kon betalen.
Er waren verschillende enveloppen van American Express. Eerst was ze verbaasd. Dat kon niet kloppen. Ze had maar twee American Express-kaarten: een zakelijke zwarte kaart (waarvan Shane de tweede kaarthouder was voor noodgevallen), en een persoonlijke platinumkaart. Er waren een dikke enveloppe en vier dunne. Over de dunne maakte ze zich zorgen: het was het soort dreigende brief dat werd gestuurd wanneer je achterstallige betalingen had. Maar dat kon niet, dacht ze, en fronsend scheurde ze een enveloppe open.
De rekening was van haar Centurionkaart en toen ze zag welk bedrag ze moest betalen, werd ze plotseling duizelig. Dit moest een vergissing zijn. Er stond 214.087,53 dollar.
Haar hand begon te trillen. Dit kon niet kloppen. Een accountant moest een fout hebben gemaakt met de nullen. Ze pakte de dikke enveloppe en scheurde hem open en haar mond opende zich in een stille schreeuw toen ze de rekening bekeek.
Er stonden bedragen ter grootte van 14.087,53, wat normaal was. Maar daarbij kwam een bedrag van 200.000 dollar dat naar Shanes rekening was overgeboekt.
Ze stond op, liet de rekening op het bureau vallen en ijsbeerde heen en weer, met haar vingers tegen de zijkant van haar hoofd gedrukt alsof ze wilde voorkomen dat haar hersens zouden exploderen. Hoe kon hij? Maar formeel gezien kon hij het doen: hij had zijn eigen kaart en het enige wat hem ervan weerhield elke maand enorme bedragen uit te geven, was het feit dat ze hem vertrouwde. Maar ze had beter moeten weten en met een raar gevoel in haar maag besefte ze dat ze dit had verwacht. Het was onvermijdelijk. Diep vanbinnen had ze altijd verwacht dat Shane haar op een dag zoiets zou flikken.
Het was de ultieme belediging. De laatste nagel aan de doodskist van hun huwelijk. Als ze er ook maar over had gedacht dat ze weer bij elkaar konden komen, had Shane ervoor gezorgd dat dat nooit zou gebeuren.
En toen werd alles zwart en werd ze overspoeld door razernij. 200.000 dollar was in werkelijkheid 400.000 dollar voor belasting. Vierhonderdduizend met hard werken verdiende dollars. Had Shane enig idee hoeveel inspanning het kostte om zo veel geld te verdienen?
Ze zou hem vermoorden. Ze zou eisen dat hij het terugbetaalde, iedere cent, ook al kostte het hem twintig jaar...
Ze pakte de telefoon en belde het nummer van zijn mobiele telefoon. Het kon haar niet schelen hoe vroeg het was... ze zou hem de levieten lezen en ervoor zorgen dat hij het nooit meer vergat. Natuurlijk kreeg ze de voicemail.
Ze hing op. Ze liet geen boodschap achter... ze ging naar zijn appartement om het hem onder de neus te wrijven. Ze ging er nu direct naartoe, in haar donzige oude pyjama. Haar woede droeg haar naar de slaapkamer, waar ze haar blote voeten in een paar oude Converse-gymschoenen propte die ze in huis droeg.
Daarna stopte ze. Ze kon niet weggaan. Er waren drie kinderen in huis.
Er kwam een afschuwelijke gedachte in haar op: de kinderen waren diep in slaap. Ze kon naar buiten rennen, tegen Shane schreeuwen en binnen twintig minuten terug zijn. De kinderen zouden het nooit weten.
Ze keek naar haar voeten. De misplaatste zwarte canvas gymschoenen staken onder de pijpen van haar blauw flanellen pyjama uit. Shane maakte haar gek. Kleine kinderen alleen in huis laten was iets wat arme mensen deden. Arme mensen die dachten dat ze geen keus hadden of zo terneergeslagen waren door de wrede zinloosheid van het leven dat het hun niet kon schelen. Daar las je voortdurend over in The New York Post. Mensen lieten htm kinderen achter en dan gebeurde er iets en gingen de kinderen dood. Normaal gesproken waren het mannen die hiervoor verantwoordelijk waren. De moeders waren op hun werk en de vaders vonden dat ze een biertje moesten gaan pakken met hun maten.
Ze keek op haar horloge. Het was bijna zes uur. Mevrouw Minniver kwam over een uur. Daar kon ze wel op wachten.
Maar een heel uur! Ze werd weer verteerd door woede. Ze kon aan niets anders meer denken. Hier zat ze niet op te wachten. Ze moest werken. Ze moest zich concentreren. En nu moest ze ook nog om negen uur naar de bank om Shanes naam van al htm rekeningen af te laten halen.
En dit was de man die ze had verkozen tot de vader van haar kinderen.
Ze stond op en liep met grote stappen de badkamer in. Shane zou ervoor boeten. Als hij haar geld afpakte, zou ze hem zijn kinderen afpakken. Vandaag ging ze een advocaat inschakelen, en ze zou uitgeven wat nodig was om ervoor te zorgen dat hij voor altijd uit haar leven verdween. Ze zou hem eens laten zien hoe het eraan toeging in de echte wereld, de wereld van het werk. Shane moest maar eens begrijpen wat het echt inhield om een man te zijn.
Ze stapte onder de douche en terwijl het warme water op haar gezicht kletterde, herinnerde ze zich plotseling: het was zaterdag. Mevrouw Minniver kwam niet. En Shane had gezegd dat hij een weekendje wegging en 'niet bereikbaar' was.
Ze zou haar woede niet kwijt kunnen.
En toen kwam er een schreeuw uit haar, als van een buitenaards wezen, een enorme golf emotie die aanvoelde alsof haar maag in tweeen zou splijten en waardoor ze het douchegordijn moest vastpakken ter ondersteuning. Ze ging met gekruiste benen onder het beukende water in het bad zitten en ze wiegde van voren naar achteren alsof ze gestoord was. Een deel van haar gedroeg zich puur dierlijk, huilend en huilend. Maar een ander deel van haar was losgekoppeld, alsof ze zich buiten haar lichaam bevond. Daarom noemden ze het een gebroken hart, dacht het losgekoppelde gedeelte. Grappig hoe emotionele cliches zo toepasselijk waren in de zeldzame gevallen dat je ze ervoer. Haar hart brak letterlijk. Alles waar haar hart in had geloofd, op had gerekend en vertrouwd, werd ruw van haar afgenomen. Jaren van naar haar mening onweerlegbare emotionele waarheden knapten als twijgjes. Ze zou nooit meer geloven wat ze hiervoor had geloofd.
Maar wat moest daarvoor verdomme in de plaats komen?
De telefoon in Wendy's kantoor bij Parador Pictures had vijf lijnen en alle vijf de lampjes lichtten op.
Zo ging het al de hele ochtend. De hele week, eigenlijk. Het ging zelfs altijd zo.
Ze keek op het digitale klokje op haar bureau waarop je niet alleen de minuten en seconden kon aflezen, maar ook de tienden van seconden. Ze was nu vijftien minuten en tweeendertig vier tiende seconde met deze telefonische conferentie bezig. Als ze op schema wilde blijven, moest ze er over drie minuten en zevenentwintig nog iets seconden een eind aan maken. Haar wiskundeknobbel was niet zo groot dat ze tienden van seconden kon berekenen.
'Jullie moeten nog steeds met een beter verhaal komen, jongens. Een betere plot,' zei Wendy in de hoorn. Het was donderdagochtend. Donderdagochtend was de tijd die was aangemerkt om telefonisch te overleggen over de voortgang van de verschillende scenario's die Parador in ontwikkeling had. Dat konden er veertig tot zestig zijn en van die zestig zou ze er dertig het groene licht geven om te worden geproduceerd, en van die dertig zouden er waarschijnlijk vijftien een hit worden, wat inhield dat ze geld zouden opleveren. De meeste studio's rekenden op tien hits per jaar. Haar aantal was altijd iets hoger dan het gemiddelde geweest.
Maar alleen omdat ze meer tijd in haar scenario's stopte!
'Het verhaal gaat over een jongen. De existentiele ontdekking van het leven. Je weet wel, wat is de betekenis van het leven?' merkte een van de scenarioschrijvers, Wally, op.
Goede vraag, dacht Wendy. Ze zuchtte. Wat wisten twee zevenentwintigjarige knullen nou verdomme van het leven? 'Wat bedoel je precies met existentieel?' vroeg ze. Waarom had ze dit scenario in vredesnaam naar aanleiding van een verkooppraatje aangekocht? vroeg ze zich af. Omdat ze wel had gemoeten. Wally en zijn partner, Rowen, werden beschouwd als het scriptschrijversteam van het ogenblik. Ze hadden ook echt twee hits geschreven, waarvan Wendy nu dacht dat het mazzeltjes waren geweest. Het was of dat, of het succes was hun naar het hoofd gestegen: ze rookten voortdurend wiet, ze reden waarschijnlijk rond in la in Por- sches en Hummers en dachten dat ze alle antwoorden hadden.