Lipstick Jungle (12 page)

In de ruimte stonden vijftig stoelen - donker leer, zo groot als leunstoelen - en ze had een lichte houten lambrisering. In de armleuningen van de stoelen zaten bekerhouders en de mensen die aantekeningen wilden maken, konden vanaf de rechterkant een klein houten schrijfpaneel omhoogklappen. Er waren ongeveer twaalf mensen in de kamer: Peter en Susan, de twee leidinggevenden die onder haar werkten, Selden Rose, het hoofd van de afdeling kabeltelevisie met twee van zijn leidinggevenden, Cheryl en Sharline, de hoofden van de publiciteitsafdeling voor de westkust en de oostkust, de regisseur en zijn vriendinnetje, en drie acteurs uit de film: Tanner Cole en Jenny Cadine, plus de 'nieuwkomer' Tony Cranky, een kleine, muisachtige man van wie iedereen voorspelde dat hij een ster zou worden en die nergens naartoe ging zonder zijn publiciteitsagent Myra, een gezette vrouw met honing- blond haar, in wie iedereen zijn eigen moeder kon zien.
'Hai lieffie,' zei Myra, terwijl ze Wendy op haar wang kuste nadat ze Tony op de eerste rij in een stoel had gezet, naast Tanner.
'Kom je bij ons zitten?' vroeg Sharline aan Myra.
'Eventjes,' zei Myra. Ze keek naar Tony, die deed alsof hij Tanner een draai om zijn oren gaf.
'Hoe gaat het ermee?' vroeg Wendy, die haar bril omhoogduwde. Ze was een beetje zenuwachtig en haar bril bleef maar van haar neus glijden.
Myra wierp een blik op Tony, sloeg haar ogen op ten hemel en haalde haar schouders op, waardoor Sharline en Wendy in lachen uitbarstten.
'Nee hoor,' zei Myra. 'Het gaat fantastisch.'
'We hebben die roddelcolumn in The New York Post gezien,' zei Sharline. Daarin werd beschreven hoe Tony tijdens een prijsuitreiking een beroemd sterretje had betast en in zijn gezicht was geslagen.
'ik heb een hekel aan acteurs,' zuchtte Wendy.
'Jij,' zei Sharline, terwijl ze met een vinger naar haar wees, 'bent dol op acteurs. Je staat bekend als de acteursproducent. Ze vinden je allemaal geweldig. En dat geldt andersom ook.'
'Sharline gaat naar India,' zei Wendy.
'Ik wou dat ik zoiets kon doen,' kreunde Myra.
'Dat kun je toch ook,' zei Sharline. 'Ik bedoel, wat houdt je tegen? Ik werd een maand geleden wakker, keek om me heen en dacht: waar gaat dit nou allemaal over? Wat ben ik aan het doen? En ik besefte dat ik moest gaan leven. Los van dit alles. Ik moet een overzicht over mijn leven krijgen.'
'Daar gaat het altijd om, nietwaar?' stemde Wendy in. 'Overzicht.'
'Je kunt wel met me meegaan,' zei Sharline.
'Dat kan toch helemaal niet? Hoe dan, met de kinderen en zo?' vroeg Myra.
'Ik heb er ook over nagedacht hoor, geloof me,' zei Wendy.
'Doe alsof je een locatie zoekt,' zei Sharline.
Wendy glimlachte. Ze zou nooit zo'n reis kunnen maken, dacht ze. Maar het idee om zo'n reis te maken... Over zoiets droomde ze altijd toen ze nog een kind was. De wereld bekijken. Exotische plaatsen bezoeken... Snel zette ze de gedachte uit haar hoofd.
Ze keek de kamer rond en duwde de bril terug op haar neus.
'Op wie wachten we nog?' vroeg Myra.
'Victor Matrick,' zei Sharline, met een knipoog naar Wendy.
Wendy glimlachte haar zuinigjes toe. Ze had een hekel aan dit deel van haar baan. Die vreselijke ogenblikken voor het begin van een screening, waarop je wist dat je, hoe goed je de film ook vond, het over twee uur volslagen mis kon hebben, dat datgene waarvan je had gedacht dat het briljant, grappig of heel duidelijk was, het publiek om een of andere reden niet geraakt had. En dan, het maakte niet uit hoeveel films je had gemaakt, het maakte niet uit hoeveel successen je had geboekt - en ze had er best veel geboekt, misschien zelfs meer dan waar ze recht op had - dreigde het grote mislukken. Ze wist wel dat ze niet emotioneel verbonden moest raken met haar films - mannen dachten altijd dat vrouwen dat deden - maar het was onmogelijk zo veel werk in een project te stoppen als je je gevoel er niet in stopte. En dus leek het, als een film niet aansloeg, alsof een goede vriend had gefaald. Die vriend kon dan wel in de puree zitten, in de war zijn en een sukkel zijn, maar dat hield niet in dat je niet van hem hield en wilde dat hij succesvol was.
En wanneer hij mislukte, wanneer hij stierf, bevond ze zich de paar dagen erna altijd in een geheim zwart gat vol schaamte. Het was niet de film die was mislukt, maar zij. Ze had zichzelf teleurgesteld en alle andere mensen die erbij betrokken waren ook...
'O, Wendy,' zei Shane altijd, terwijl hij zijn ogen ten hemel sloeg en vol afschuw zuchtte. 'Waarom maak je je er toch altijd zo druk om? Het is maar een stomme Holly- woodfilm.'
En dan glimlachte ze altijd en zei: 'Je hebt gelijk, schat.' Maar eigenlijk had hij het mis. Het belangrijkste in het leven was dat je ergens om moest geven... echt moest geven. Je moest je inzetten voor je passies...
Haar mobiele telefoon ging. 'Shane,' fluisterde ze tegen de meisjes.
'Bofkont.' Sharline knikte en glimlachte. Sharline en Myra hadden al meer dan vijf jaar geen serieuze relatie gehad, een feit dat altijd aan de rand van hun bewustzijn leek te zweven.
Wendy stond op om in de hal verder te praten. De gecapitonneerde deuren van de screeningruimte sloten geruisloos achter haar.
'Hoi,' zei ze gretig. Het was de eerste keer die dag dat ze met elkaar spraken.
'Heb je het druk?' vroeg hij, een beetje kil, vond ze. Wst hij niet dat er zo een screening zou beginnen? Maar misschien had ze het hem niet verteld.
'Gaat het goed daar, lieverd?' vroeg ze, warm en moederlijk.
'We moeten praten,' zei hij.
'Is er iets met de kinderen? Er is toch niets met Magda gebeurd?'
'Er is niets met de kinderen,' zei hij kortaf. 'Wij moeten praten.'
Dit klonk niet goed. Er schoten tientallen scenario's door haar hoofd. Een bekende van haar was dood, ze hadden een brief van de belastingdienst gekregen en moesten geld terugbetalen, zijn partners hadden hem uit het restaurant gegooid... Ze keek op. Victor Matrick beende doelbewust door de gang. Hoe kwam het dat mannen en moeders altijd op een verkeerd moment belden?
'Ik bel je terug. Na de screening,' zei ze, op een zo normale toon als ze kon opbrengen, en hing op.
'Hallo Wendy,' zei Victor, terwijl hij haar hand schudde.
'Fijn om je te zien, Victor. We zijn allemaal blij dat je kon komen.' Ze bleef even opgelaten staan, terwijl ze probeerde hem te laten passeren zodat hij als eerste de screeningruim- te in kon gaan. Ze was een vrouw, maar hij was ouder en machtiger. Leeftijd voor schoonheid, dacht ze. Maar na jaren in deze business wist ze nog steeds niet hoe ze met mannen als Victor Matrick moest omgaan: blanke, oude mannen in een machtspositie. Ze haatte mannelijke autoriteit. Elke keer als ze tegenover een man als Victor kwam te staan, voelde ze zich weer een klein meisje dat het tegen haar vader moest opnemen. Ze hadden geen goede relatie gehad. Hij deed altijd afstandelijk en neerbuigend, alsof hij nooit verwachtte dat ze iets zou bereiken, hij was nog steeds verbaasd dat ze een baan had en was zelfs nog geschokter door het bedrag dat ze verdiende. "Ioen hij hoorde dat ze meer dan drie miljoen dollar per jaar verdiende, was zijn enige opmerking: 'Ik begrijp de wereld niet meer.' Nico daarentegen wist precies hoe ze met mannen als Victor moest omgaan. Ze gebruikte subtiele vleierij. Ze praatte tegen hen op hun eigen niveau. Ze deed alsof ze een van hen was. Wendy slaagde daar nooit in. Ze was niet 'een van hen', dus het leek ook zinloos om te doen alsof.
'Denk je dat we hiermee een hit hebben, Wendy?' vroeg hij. Victor was een van die ouderwetse zakenmensen die telkens je naam zeiden, zogenaamd om je het gevoel te geven dat je belangrijk was, maar waarschijnlijk eerder om je te intimideren.
'Victor,' zei ze. 'Dit wordt enorm.'
'Dat wil ik horen. Enthousiasme,' zei Victor, die zijn rechterhand tot een vuist balde en hiermee in zijn linkerhand stompte. 'We blijven aan de bal!'
Wendy volgde Victor de screeningruimte in en ging in de rij achter hem zitten. Het scherm kwam krakend tot leven en verlichtte de achterkant van Victors hoofd vol met kort, vergelend grijs haar. Wendy leunde naar achteren in de stoel, en vroeg zich een ogenblik af hoe Victor zou hebben gereageerd als ze hem had geantwoord: 'Inderdaad, Victor! We blijven aan de bal.'
Precies honderdelf minuten later boog Tanner Cole zich naar Jenny Cadine en kuste haar tijdens een rijtuigenrace in de Mali in Central Park. Wendy had in de redactiekamer het einde al honderden keren gezien, maar ze kreeg nog steeds hetzelfde gevoel van huilerige bevrediging dat ze alleen had wanneer het publiek gelooft dat door ware liefde de wereld weer in orde was. Dit zou het eenvoudigste einde moeten zijn, maar in werkelijkheid was het het moeilijkste. De regels waren streng: een man met een hoge status wordt verliefd op een achtenswaardige, fatsoenlijke vrouw met een lagere status. (Of meisje, nog beter.) Vijftig jaar feminisme, onderwijs en succes hadden de kracht van deze mythe niet kunnen uitwissen en er waren momenten dat Wendy zich ongemakkelijk voelde over het feit dat ze deze onzin aan vrouwen verkocht. Maar wat moest ze anders? Ze deed in entertainment, niet in waarheid, en daarbij: hoeveel vrouwen zouden gretig tekenen voor het tegengestelde: een vrouw met een hoge status - slim, machtig, succesvol - wordt verliefd op een man met een lagere status... en gaat voor hem zorgen? Neuh. Dat had gewoon niet dezelfde impact.
Sharline leunde naar voren en tikte Wendy op haar schouder. 'Ik wil dat mij dat overkomt,' jengelde ze, waarmee ze het stilstaande beeld van de kus tussen Tanner Cole en Jenny Cadine bedoelde, waar nu de aftiteling overheen rolde.
'Dat zal ons nooit overkomen,' snoof Myra. 'Weet je dat nou nog niet?'
'Maar ik wil wel dat het gebeurt,' wierp Sharline tegen.
'Ik wil een jacht en een prive-vliegtuig. Maar die krijg ikook niet,' siste Myra. Iedereen begon op te staan. 'Het is ge-weldig, schat,' riep Tanner Cole van voor in de ruimte.
'Schitterend gedaan iedereen,' zei Victor Matrick. 'Echt,echt heel goed. Selden, wat vind jij ervan? Een hit?'
Wendy glimlachte. Haar maag maakte een sprongetje vanopwinding, angst en boosheid. Het was haar film, niet dievan Selden Rose. Selden had er helemaal niets mee te ma-ken gehad, buiten het feit dat hij het script had gelezen eneen paar telefoontjes had gepleegd om ervoor te zorgen datPeter Simonson de regisseur zou zijn. En nu was Seldennaar Victor toegelopen en schudde hij hem de hand, terwijlhij slijmend Victor feliciteerde, alsof het allemaal Victorswerk was. Die afschuwelijke slappeling Selden Rose met zijnhoofd vol donzig haar en die suffe grijns - sommige vrou-wen in het bedrijf vonden hem echt knap, maar Wendy was het daar hartgrondig mee oneens - probeerde met haar eerte gaan strijken...
Ze stapte het gangpad in en ging recht voor Victor en Sel-den staan. Het was heel belangrijk dat ze haar aanwezigheidduidelijk maakte. Ze was niet zo vaak in een kamer met Vic-tor Matrick en ze moest iedere mogelijke seconde benutten.Ze boog haar hoofd en glimlachte naar Selden, terwijl zedeed alsof ze naar hem luisterde. Ze kende Selden Rose aljaren en hij stond bekend om zijn meedogenloze ambitie.Nou, die had zij ook. Dat spelletje kon zij ook spelen.
'Victor,' zei ze vleiend - het maakte haar misselijk, maarhet moest worden gedaan -, 'ik moet je feliciteren met jetoewijding aan kwaliteit. De intelligentie van Splatch-Verner blijkt uit de hele film...'
Victors ogen glansden - van waanzin, door zijn hoge leef-tijd, of door een combinatie van beide - en hij zei: 'Mijn in-telligentie, Wendy, bestaat eruit de beste mensen ter wereldin te huren om mijn bedrijven te leiden. Jullie doen het al-lebei fantastisch.'
Wendy glimlachte. Vanuit haar ooghoek zag ze dat JennyCadine en Tanner Cole door het gangpad naar haar toekwamen. Over ongeveer dertig seconden zou Jenny zich bo-ven op haar werpen... en zou haar gesprek met Selden en
Victor afgelopen zijn. Jenny zou de aandacht opeisen. Ze was een filmster en was dus belangrijker dan iedereen.
'Dank je, Victor,' zei Selden, die Wendy aankeek. 'Wendy en ik werken heel goed samen.'
Wendy snakte bijna naar adem, maar haar gezicht bevroor in een brede grimas. Zo wilde Selden het dus spelen. Plotseling snapte ze het: Selden wilde dat Parador een onderdeel werd van zijn eigen divisie, MovieTime. Hij was zich in allerlei bochten aan het wringen om zowel MovieTime als Parador te gaan leiden en zo haar baas te worden. Dat was ongehoord! Drie jaar geleden, toen Splatch-Verner Parador had opgekocht en zij directeur was geworden, had Selden Rose niets met Parador te maken willen hebben... er waren wat nare dingen met zijn ex-vrouw... en er werd zelfs gefluisterd dat Selden zijn best deed om Parador failliet te laten gaan. Maar toen had zij de kansen van Parador gekeerd doordat ze de afgelopen twee jaar twee grote hits had geproduceerd terwijl MovieTime doorworstelde... geen wonder dat Selden bloed wilde zien.
Jenny Cadine had haar bijna bereikt. Wendy ademde in door haar neus en hoopte zo haar hersens van een stoot zuurstof te voorzien. Als ze Selden hiermee onder Victors neus weg liet komen, dan zou hij zijn smerige vingertjes in de kier wringen en net zo lang blijven wringen tot hij een scheur had veroorzaakt.
Ze moest zijn vingers wegslaan!
'Selden heeft me heel erg geholpen, Victor,' zei Wendy, terwijl ze schijnbaar instemmend knikte op Seldens opmerking. 'We hadden maar een paar besprekingen over The Spotted Pig, maar Selden heeft ons in contact gebracht met Peter Simonson, de regisseur.' Ze glimlachte alsof het hele succes van de film was te danken aan een telefoontje. 'En die heeft het fantastisch gedaan,' besloot ze.
Ze zweeg en feliciteerde zichzelf met die perfecte sneer. Het was genoeg om Selden te laten weten dat als hij van plan was over de schreef te gaan, ze zich daar hevig tegen zou verzetten, terwijl ze tegelijkertijd Victor eraan herinnerde dat ze, hoewel ze de baas was, nog steeds een teamspeler was. En de timing was briljant. Nog geen seconde later kwam Jenny Cadine aan en drapeerde zich over Wendy's schouder, hetgeen inhield dat alle gesprekken die niet over Jenny gingen, waren afgelopen.
'Wen...' mompelde Jenny verleidelijk. 'Ik ben moe. Ik wil vanavond bij jou thuis komen eten. Wil je je beroemde lasagne voor me maken?'
Wendy gaf een klopje op Jenny's arm. 'Je kent Victor Matrick toch?'
Jenny, die een meter drieenzeventig was en ongeveer vijfenvijftig kilo woog - waarvan minstens twee kilo borst- implantaten, dacht Wendy - rekte zich uit met de elegantie van een slang en stak een lange witte arm uit. 'Hallo, lieverd,' zei ze, terwijl ze Victors hand pakte en naar voren leunde om hem een dikke smakkerd op zijn wang te geven. Victor straalde. God zij gedankt voor Jenny, dacht Wendy. Zij wist altijd wie voor haar inkomsten zorgde. 'Ik houd van deze grote schat,' dweepte Jenny. De groep begon zich naar de liften te begeven.