Lipstick Jungle (25 page)

'Dat is fijn,' zei hij, terwijl hij tegenover haar ging zitten. 'Trouwens, ik zocht geen excuus. Ik wilde je alleen niet storen.'
'Je meent het,' zei Wendy, terwijl ze bedacht dat hij zich in het verleden nooit zo had bekommerd om haar gevoelens. 'Dat is ook voor het eerst.'
'Au, Wendy,' zei hij, terwijl hij haar aankeek alsof ze hem helemaal verkeerd had ingeschat.
Hij hief zijn hand en gebaarde naar de kelner. 'Ik wilde je bellen over Tony Cranley.'
Wendy voelde een sprank onverklaarbare woede. Bijna alles leek haar deze dagen te irriteren. 'Tony?' vroeg ze, gevolgd door een harde, smalende lach.
'We weten allemaal dat het een klootzak is,' zei Selden. 'Maar dan wel een verdomd aantrekkelijke.'
'Echt waar?' vroeg Wendy.
'Niet dan?' vroeg Selden. 'Ik dacht dat hij het soort man was waar jullie vrouwen volledig voor vallen.'
Wendy wierp Selden een blik vol afschuw toe. Probeerde hij haar te vertellen dat hij zelf een klootzak was en dat ze hem daarom aardig moest vinden? Of was dit een van zijn tests? Wlde hij zeggen dat als ze op klootzakken viel, ze hem waarschijnlijk ook leuk zou vinden? Wat was er aan de hand? Selden wist dat ze hem een klootzak vond. Of wist hij dat misschien niet? 'Mannen zijn zo stom,' zei Wendy.
'Val je niet op klootzakken?' vroeg Selden vrijpostig.
Bedoelde hij daar op een of andere manier Shane mee? Nee, dacht ze. Daarvan kon hij niet al op de hoogte zijn. Hij maakte waarschijnlijk gewoon een luchtige opmerking. Hoogstwaarschijnlijk was hij gewoon... een klootzak.
'Val je niet op goudzoekende krengen?' snauwde ze.
Dit lokte echter niet het antwoord uit dat ze had verwacht. In plaats van een schertsende opmerking terug te maken, legde Selden zijn vork neer en keek uit het raam. Hij zag er... triest uit. 'Selden?' vroeg ze behoedzaam.
'Ik ben er met een getrouwd geweest,' zei hij eenvoudig.
'O,' zei Wendy overdonderd. 'Het spijt me.' Plotseling herinnerde ze zich vage geruchten over een of andere maffe vrouw met wie Selden Rose getrouwd was geweest, maar Selden praatte nooit over haar.
Hij haalde zijn schouders op. 'Zo gaat dat.'
'Ja,' zei ze, met Shane in gedachten. 'Ik weet er alles van.'
'Gedonder in het paradijs?' vroeg hij.
'Dat kun je wel zeggen,' zei ze vaag. Haar keel was dichtgesnoerd. Ze glimlachte geforceerd naar hem.
'Ik heb het ook meegemaakt,' zei hij. 'Het is niet eenvoudig.'
Ze schudde haar hoofd. Jezus. Ze moest huilen. En alleen maar omdat Selden Rose aardig tegen haar was. Wat haar er wel weer aan herinnerde dat de wereld niet helemaal verrot was. Maar dat Selden Rose haar dit goede nieuws bracht... Dat zou toch genoeg moeten zijn om haar aan het lachen te krijgen.
'Luister,' zei hij. 'Ik weet dat dit niet veel helpt, maar het moet wel een absolute oedul zijn.'
'Oetlul?' zei Wendy, van haar gedachten losgerukt door dat woord. 'Dat heb ik sinds de jaren zeventig niet meer gehoord,' zei ze, lichtelijk neerbuigend.
'Ik herintroduceer het,' zei hij. 'Het is een te mooi woord om niet te gebruiken.'
'Meen je dat?' vroeg ze. 'Heb je nog meer woorden die je wilt herintroduceren?'
'Wil je erover praten?' vroeg hij voorzichtig, terwijl hij een stukje van zijn rosbief afsneed.
Ze drukte haar lippen op elkaar. Ze wilde er inderdaad over praten. Selden was een man en soms had een man inzicht in dit soort situaties. Maar hij was ook haar collega, een die ze waarschijnlijk niet kon vertrouwen. Maar zou ze haar leven zo gaan leiden, zonder ooit weer iemand te vertrouwen? Hij zou er toch een keer achterkomen.
'Het lijkt erop dat mijn man van me gaat scheiden,' zei ze uiteindelijk.
'Je klinkt niet overtuigd,' zei hij. Ze vingen eikaars blik. Verdomme. Daar was het weer. Die seksuele onderstroom. Dit verbeeldde ze zich niet. En toen... toen was ze er vrij zeker van dat zijn ogen naar haar borsten gingen. Ze droeg een wit shirt met een kasjmieren vest. Het shirt zat strak en haar borsten werden omhooggeduwd door een push-up- beha. Ze had die beha niet expres aangetrokken. Het was haar enige schone beha. Waar ze een grote, roze katoenen onderbroek bij droeg.
'Het is nog niet definitief of zo. Ik heb nog niet eens een advocaat gezocht.' Ze keek naar haar bord, alsof ze geinteresseerd was in haar rosbief. Hij zei niets, maar toen ze weer naar hem opkeek, leken zijn ogen begrip uit te stralen.
'Hoop je nog steeds dat het wordt opgelost?' vroeg hij.
'Ik... begrijp het gewoon niet,' zei ze hulpeloos. Ze leunde achterover in haar stoel.
'Wat zegt hij ervan?'
'Hij zegt helemaal niets. Behalve dat het afgelopen is.'
'Therapie?' vroeg Selden.
'Dat weigert hij. Hij zegt dat het geen zin heeft.'
'Daar is hij waarschijnlijk ook echt van overtuigd.'
'We zijn twaalf jaar samen geweest,' zei Wendy.
Selden fronste meelevend zijn voorhoofd. 'Jemig, Wendy. Wat naar voor je. Jullie zijn dus eigenlijk samen volwassen geworden.'
'Nou...' ze stootte een kort, bitter lachje uit. 'Je zou kunnen zeggen dat ik volwassen ben geworden. Hij niet.'
Selden knikte begrijpend. 'Ik wil niet nieuwsgierig zijn, maar wat deed hij?'
Normaal gesproken zou ze daar verdedigend op hebben geantwoord. Ze zou hebben gezegd dat Shane scenarioschrijver was - waarbij ze het woord 'mislukte' zou hebben weggelaten - en hard bezig was een restaurant te openen. Maar plotseling maakte het haar niet meer uit. 'Niets,' zei ze. 'Hij deed helemaal geen bal.'
'Dat heb ik nooit begrepen,' zei Selden.
Wendy lachte. 'Mijn moeder ook niet.'
Seldens lippen krulden zich in een grijnslach. Zijn mond was haar nog niet eerder opgevallen. Hij had volle, gewelfde lippen als twee rozerode kussens. Ik zou die mond kunnen kussen, dacht ze plotseling.
'Ik weet wat er door je heen gaat,' zei hij. Hij haalde zijn hand over zijn hoofd en duwde een pluk haar achter zijn oor. Hij glimlachte. Daar was weer een flits seksuele spanning. Kwam het doordat ze plotseling beschikbaar was? Gaf ze soms een of andere geur af? 'Het voelt alsof je organen vol glas zitten,' zei hij.
Ze knikte. Ja, zo voelde ze zich precies. Het was zo'n opluchting te weten dat ze niet alleen was. Ze was geen freak.
'Het is moeilijk, maar dit is hoe je het moet aanpakken,' zei hij. 'Je moet een beslissing nemen en je daaraan houden. En dan verdergaan. Maakt niet uit hoe slecht je je voelt, zelfs als hij terug wil komen, en dat zal gebeuren, je blijft bij je beslissing. Als iemand je een keer heeft verraden, zal hij dat altijd nog een keer doen.'
Ze zei niets, staarde in zijn ogen, en gedurende een seconde hield ze haar adem in. Toen pakte hij zijn vork op. 'Die les heb ik op de moeilijke manier geleerd,' zei hij.
'Je denkt altijd dat het leven makkelijker wordt wanneer je ouder wordt, maar dat is niet zo,' zei ze, terwijl ze zich probeerde te gedragen alsof alles normaal was.
'Nee he?' zei hij. Hij keek op en glimlachte haar zo triest toe dat ze bijna naar adem snakte.
In plaats daarvan at ze een stukje rosbief. Terwijl ze opgelaten kauwde, dacht ze erover na hoe gek het was dat je dacht dat je iemand kende en het volkomen bij het verkeerde eind bleek te hebben. Selden Rose had het heel zwaar gehad. Waarom had ze daar nooit eerder over nagedacht? En hij dacht waarschijnlijk op dezelfde manier over haar.
Ze kon het zich verbeelden, maar ineens drong het tot haar door dat Selden en zij heel veel op elkaar leken.
Hoe zou het zijn om met Selden Rose getrouwd te zijn? dacht ze.
Toen ze klaar waren met eten gingen ze samen in de lift naar beneden.
Selden begon te kletsen over een televisieprogramma waar hij mee bezig was. Wendy knikte enthousiast, maar ze luisterde niet echt. Wat als Selden en zij door een of andere bizarre wending van het lot bij elkaar kwamen? dacht ze. Voor deze lunch hadden ze altijd een hekel aan elkaar gehad, maar wat als dat te wijten was aan het feit dat ze zich eigenlijk tot elkaar aangetrokken voelden? Je hoorde wel eens dat dit soort dingen gebeurde. Vooral in films natuurlijk, maar dat betekende niet dat het in het echte leven niet ook zou kunnen gebeuren.
Ze beet op de binnenkant van haar lip. Als het waar was, zou de hele mislukking met Shane ergens goed voor zijn geweest. Iedereen zei dat het jaren duurde voor je over een echtscheiding heen was, maar was dat altijd zo? Wat als je de volgende juiste persoon direct tegenkwam en een nieuw, gelukkig, beter leven begon? Waar stond geschreven dat je moest lijden? Ze was een aardig persoon. Ze was warm. Waarom zou ze niet het grote, liefdevolle, hartelijke leven leiden waar ze altijd van had gedroomd?
De lift vertraagde en stopte. 'Bedankt voor de lunch,' zei Selden nonchalant. Hoorde ze een hint in zijn stem? vroeg
ze zich af. 'Graag gedaan,' zei ze.
En toen deed Selden iets. Hij stapte naar voren en gaf haar een knuffel.
Ze verstijfde. Haar borsten werden tegen zijn borst gedrukt. Kon hij ze ook voelen? O nee. Wat als hij een stijve kreeg?
Wat als hij dat niet kreeg?
'Als je een advocaat zoekt, bel me dan,' zei hij.
Ze knikte, haar ogen geschokt open. Ze probeerde een stap terug te doen, maar een lok van Seldens mysterieuze nieuwe, lange haar bleef achter haar bril haken. Ze rukte haar hoofd opzij en haar mond belandde praktisch op zijn hals.
'Sorry...' mompelde ze, terwijl ze zich snel terugtrok. Haar bril viel van haar neus en belandde op de vloer.
Selden bukte zich, pakte haar bril op en gaf hem hoofdschuddend aan haar. 'Het is mijn fout,' zei hij, terwijl hij de haarlok wegveegde. Selden Rose had nog nooit zulk haar gehad. Had hij het laten ontkrullen? vroeg ze zich nieuwsgierig af.
Ze zette haar bril weer op haar neus en ze vingen eikaars blik.
Daar was het weer! Seks!
Godzijdank ging de liftdeur open en kon ze uitstappen.
Ze liep door de gang, haar hart bonkte in haar keel. Wat was er zojuist gebeurd? Er was iets gebeurd, dat was zeker. En met Selden Rose! Ze was echt gek aan het worden. Ze was een volwassen vrouw - de directeur van Parador Pic- tures verdomme - en ze gedroeg zich als een stom schoolmeisje. Maar dat was niet te vermijden als je een vrouw was, al begreep niemand het. Het maakte niet uit hoe oud je was: ondanks het feit dat 'je beter wist', kon je zo weer in een giechelende tiener veranderen als je op een kwetsbaar moment oog in oog stond met een sexy man. Dat draaide om hoop, vermoedde ze.
Hoop en het maar al te menselijke geloof dat je terug kon gaan om het opnieuw te proberen, dacht ze, terwijl ze haar kantoor in liep. En het deze keer misschien goed te doen.
De afgelopen dertig uur zijn als volgt verlopen:
Wakker worden en beseffen dat de modeshow voor de herfstcollectie over zestien dagen, elf uur en tweeendertig minuten begint. Voel de drang over te geven, maar doe dat niet. Moet naar het atelier... heb mijn haar nog niet gewassen, maar dat kan me niet schelen. Neem een taxi, mep met mijn paraplu een zakenman aan de kant. Pleeg dagelijkse vroeg-in-de-ochtend-telefoontje naar Nico. Paniek in stem. 'Waar gaat het over?'
'Peter Pan,' zegt Nico rustig.
'Peter Pan-kraagjes?' hijg ik. Dat is geen goede look voor de herfst.
'Nee, wij. Vrouwen die zich gedragen als Peter Pan. We weigeren volwassen te worden.'
'Maar we leiden bedrijven en hebben kinderen,' zeg ik, hoewel ik zelf geen echte kinderen heb, maar in plaats daarvan werknemers, wat ongeveer op hetzelfde neerkomt. 'We willen nog steeds weglopen,' zegt Nico. Ik vraag me af waarover ze het heeft. Maak me zorgen om Nico, maar heb geen kans op het weglopen in te gaan, aangezien we allebei een wisselgesprek hebben.
Ochtend: staar wanhopig naar de stoffen die ik afgelopen september bij Premiere Vision in Parijs heb gekocht. Wat dacht ik in godsnaam? Elke andere ontwerper heeft luipaardprint aangeschaft - alweer - maar ik 'voelde' geen luipaard voor de herfst. Andere ontwerpers hebben ook li- moengroen vilt en roze wol gekocht, maar ik 'voel' geen kleuren voor de herfst. Toch al te laat. Moet werken met de stoffen die ik al heb aangeschaft of het bedrijf gaat failliet door excessieve uitgaven. Ga op de grond liggen en leg handen over ogen. Assistent treft me in die positie aan, maar is niet verrast... is wel 'gewend' aan raar gedrag van baas. Sta op en staar weer naar de materialen.
Middag: ren naar jaarlijkse lunch van het New York City Ballet. Zou niet moeten gaan (zou niets moeten doen dan vreselijk voor de kunst boeten), maar ga toch, op zoek naar inspiratie. Jaarlijkse balletlunch met de machtigste ondernemers van de stad: de senator van New York, twee belangrijke rechters, bankiers, advocaten, televisiepersoonlijkheden, de 'nieuwe' socialisten (jonge leden van de nieuwe beau monde die werken... dat is nieuw), de Bijenkoninginnen, de feministas (vrouwen van in de vijftig die niet aan mode 'doen' en hun haar niet laten stylen, en die zo machtig zijn dat ze daar niet mee zitten), de Prada-vrouwen (vrouwen die vroeger hebben gewerkt, maar nu met een rijke man zijn getrouwd, een kinderoppas hebben en de hele dag hun gezicht laten doen) en de stadsmeisjes (die vastberaden zijn het te gaan maken en weten dat je naar het ballet moet om dat voor elkaar te krijgen) en iedereen draagt bont, luipaardprint en een broche van oma (o, wat heb ik toch een hekel aan die trend) en anders zijn ze mooi, mooi, mooi, wat betekent dat ze in pastel lopen, in dunne jurkjes met onafgewerkte zomen die overal rafelen (wat een metafoor voor de hedendaagse mode zou kunnen zijn: die rafelt en is niet bedoeld het langer uit te houden dan twee keer dragen), en ik blijf maar denken dat dit allemaal fout is. Maar wat is goed?
Na de lunch was het koud en het regende, typisch weer voor begin februari. Victory besefte dat ze had vergeten een auto te bestellen, terwijl alle andere vrouwen in een auto met chauffeur stapten, die als rijtuigen in de rij stonden te wachten bij het Lincoln Center. Het had zoiets griezelig be- toverends... al die vrouwen die hun eigen geld verdienden en hun eigen kleding betaalden (behalve dan de Prada-vrou- wen), hun eigen auto met chauffeur hadden en zelfs vonnis wezen in zaken van de Hoge Raad. Het zou inspirerend moeten zijn geweest, maar Victory 'voelde' niets. Gelukkig kwam ze Muffie Williams tegen, die met haar te doen had en haar een lift aanbood. Victory stapte achter in de luxe vierdeurs Mercedes s 600 en beet letterlijk op haar nagels uit angst om haar toekomst. Ze zag dat haar nagellak was afgebladderd en dat ze al een maand geen manicure had gehad. Ze vroeg zich af of Muffie zag dat haar haar niet was gewassen.
'Wat voel je voor de herfst?' vroeg Muffie. Victory wilde iets aardigs zeggen, maar de vraag stimuleerde in haar slokdarm een scheut gal, die omhoogschoot en waarin ze bijna stikte. Ze 'voelde' nog steeds helemaal niets voor de herfst, maar ze zei vol overtuigingskracht: 'Ik voel broeken.'
Muffie knikte serieus alsof het ergens op sloeg en zei: 'Alle anderen voelen luipaard.'