Delphi Complete Works of Aristophanes (Illustrated) (Delphi Ancient Classics) (109 page)

Καλονίκη
νὴ τὼ θεώ:
ἔγωγ᾽ ἂν οὖν κἂν εἴ με χρείη τοὔγκυκλον
τουτὶ καταθεῖσαν ἐκπιεῖν αὐθημερόν.

Μυρρίνη

115
ἐγὼ δέ γ᾽ ἂν κἂν ὡσπερεὶ ψῆτταν δοκῶ
δοῦναι ἂν ἐμαυτῆς παρατεμοῦσα θἤμισυ.

Λαμπιτώ

ἐγὼ δὲ καί κα ποττὸ Ταΰγετόν γ᾽ ἄνω
ἔλσοιμ᾽ ὅπᾳ μέλλοιμί γ᾽ εἰράναν ἰδεῖν.

Λυσιστράτη

λέγοιμ᾽ ἄν: οὐ δεῖ γὰρ κεκρύφθαι τὸν λόγον.
120
ἡμῖν γὰρ ὦ γυναῖκες, εἴπερ μέλλομεν
ἀναγκάσειν τοὺς ἄνδρας εἰρήνην ἄγειν,
ἀφεκτέ᾽ ἐστὶ —

Καλονίκη
τοῦ; φράσον.

Λυσιστράτη
ποιήσετ᾽ οὖν;

Καλονίκη

ποιήσομεν, κἂν ἀποθανεῖν ἡμᾶς δέῃ.

Λυσιστράτη

ἀφεκτέα τοίνυν ἐστὶν ἡμῖν τοῦ πέους.
125
τί μοι μεταστρέφεσθε; ποῖ βαδίζετε;
αὗται τί μοιμυᾶτε κἀνανεύετε;
τί χρὼς τέτραπται; τί δάκρυον κατείβεται;
ποιήσετ᾽ ἢ οὐ ποιήσετ᾽; ἢ τί μέλλετε;

Καλονίκη

οὐκ ἂν ποιήσαιμ᾽, ἀλλ᾽ ὁ πόλεμος ἑρπέτω.

Μυρρίνη

130
μὰ Δί᾽ οὐδ᾽ ἐγὼ γάρ, ἀλλ᾽ ὁ πόλεμος ἑρπέτω.

Λυσιστράτη

ταυτὶ σὺ λέγεις ὦ ψῆττα; καὶ μὴν ἄρτι γε
ἔφησθα σαυτῆς κἂν παρατεμεῖν θἤμισυ.

Καλονίκη

ἄλλ᾽ ἄλλ᾽ ὅ τι βούλει: κἄν με χρῇ διὰ τοῦ πυρὸς
ἐθέλω βαδίζειν: τοῦτο μᾶλλον τοῦ πέους.
135
οὐδὲν γὰρ οἷον ὦ φίλη Λυσιστράτη.

Λυσιστράτη

τί δαὶ σύ;

Ἄ
λλη
κἀγὼ βούλομαι διὰ τοῦ πυρός.

Λυσιστράτη

ὦ παγκατάπυγον θἠμέτερον ἅπαν γένος,
οὐκ ἐτὸς ἀφ᾽ ἡμῶν εἰσιν αἱ τραγῳδίαι.
οὐδὲν γάρ ἐσμεν πλὴν Ποσειδῶν καὶ σκάφη.
140
ἀλλ᾽ ὦ φίλη Λάκαινα, σὺ γὰρ ἐὰν γένῃ
μόνη μετ᾽ ἐμοῦ, τὸ πρᾶγμ᾽ ἀνασωσαίμεσθ᾽ ἔτ᾽ ἄν,
ξυμψήφισαί μοι.

Λαμπιτώ
χαλεπὰ μὲν ναὶ τὼ σιὼ
γυναῖκάς ἐσθ᾽ ὑπνῶν ἄνευ ψωλᾶς μόνας.
ὅμως γα μάν: δεῖ τᾶς γὰρ εἰράνας μάλ᾽ αὖ.

Λυσιστράτη

145
ὦ φιλτάτη σὺ καὶ μόνη τούτων γυνή.

Καλονίκη

εἰ δ᾽ ὡς μάλιστ᾽ ἀπεχοίμεθ᾽ οὗ σὺ δὴ λέγεις,
ὃ μὴ γένοιτο, μᾶλλον ἂν διὰ τουτογὶ
γένοιτ᾽ ἂν εἰρήνη;

Λυσιστράτη
πολύ γε νὴ τὼ θεώ.
εἰ γὰρ καθοίμεθ᾽ ἔνδον ἐντετριμμέναι,
150
κἀν τοῖς χιτωνίοισι τοῖς Ἀμοργίνοις
γυμναὶ παρίοιμεν δέλτα παρατετιλμέναι,
στύοιντο δ᾽ ἅνδρες κἀπιθυμοῖεν σπλεκοῦν,
ἡμεῖς δὲ μὴ προσίοιμεν ἀλλ᾽ ἀπεχοίμεθα,
σπονδὰς ποιήσαιντ᾽ ἂν ταχέως, εὖ οἶδ᾽ ὅτι.

Λαμπιτώ

155
ὁ γῶν Μενέλαος τᾶς Ἑλένας τὰ μᾶλά πᾳ
γυμνᾶς παραϊδὼν ἐξέβαλ᾽, οἰῶ, τὸ ξίφος.

Καλονίκη

τί δ᾽ ἢν ἀφιῶσ᾽ ἅνδρες ἡμᾶς ὦ μέλε;

Λυσιστράτη

τὸ τοῦ Φερεκράτους, κύνα δέρειν δεδαρμένην.

Καλονίκη

φλυαρία ταῦτ᾽ ἐστὶ τὰ μεμιμημένα.
160
ἐὰν λαβόντες δ᾽ ἐς τὸ δωμάτιον βίᾳ
ἕλκωσιν ἡμᾶς;

Λυσιστράτη
ἀντέχου σὺ τῶν θυρῶν.

Καλονίκη

ἐὰν δὲ τύπτωσιν;

Λυσιστράτη
παρέχειν χρὴ κακὰ κακῶς.
οὐ γὰρ ἔνι τούτοις ἡδονὴ τοῖς πρὸς βίαν.
κἄλλως ὀδυνᾶν χρή: κἀμέλει ταχέως πάνυ
165
ἀπεροῦσιν. οὐ γὰρ οὐδέποτ᾽ εὐφρανθήσεται
ἀνήρ, ἐὰν μὴ τῇ γυναικὶ συμφέρῃ.

Καλονίκη

εἴ τοι δοκεῖ σφῷν ταῦτα, χἠμῖν ξυνδοκεῖ.

Λαμπιτώ

καὶ τὼς μὲν ἁμῶν ἄνδρας ἁμὲς πείσομες
παντᾷ δικαίως ἄδολον εἰράναν ἄγειν:
170
τὸν τῶν Ἀσαναίων γα μὰν ῥυάχετον
πᾷ κά τις ἀμπείσειεν αὖ μὴ πλαδδιῆν;

Λυσιστράτη

ἡμεῖς ἀμέλει σοι τά γε παρ᾽ ἡμῖν πείσομεν.

Λαμπιτώ

οὐχ ἇς πόδας κ᾽ ἔχωντι ταὶ τριήρεες,
καὶ τὠργύριον τὤβυσσον ᾖ πὰρ τᾷ σιῷ.

Λυσιστράτη

175
ἀλλ᾽ ἔστι καὶ τοῦτ᾽ εὖ παρεσκευασμένον:
καταληψόμεθα γὰρ τὴν ἀκρόπολιν τήμερον.
ταῖς πρεσβυτάταις γὰρ προστέτακται τοῦτο δρᾶν,
ἕως ἂν ἡμεῖς ταῦτα συντιθώμεθα,
θύειν δοκούσαις καταλαβεῖν τὴν ἀκρόπολιν.

Λαμπιτώ

180
παντᾷ κ᾽ ἔχοι, καὶ τᾷδε γὰρ λέγεις καλῶς.

Λυσιστράτη

τί δῆτα ταῦτ᾽ οὐχ ὡς τάχιστ᾽ ὦ Λαμπιτοῖ
ξυνωμόσαμεν, ὅπως ἂν ἀρρήκτως ἔχῃ;

Λαμπιτώ

πάρφαινε μὰν τὸν ὅρκον, ὡς ὀμιόμεθα.

Λυσιστράτη

καλῶς λέγεις. ποῦ ‘σθ᾽ ἡ Σκύθαινα; ποῖ βλέπεις;
185
θὲς ἐς τὸ πρόσθεν ὑπτίαν τὴν ἀσπίδα,
καί μοι δότω τὰ τόμιά τις.

Καλονίκη
Λυσιστράτη
τίν᾽ ὅρκον ὁρκώσεις ποθ᾽ ἡμᾶς;

Λυσιστράτη
ὅντινα;
εἰς ἀσπίδ᾽, ὥσπερ φάσ᾽ ἐν Αἰσχύλῳ ποτέ,
μηλοσφαγούσας.

Καλονίκη
μὴ σύ γ᾽ ὦ Λυσιστράτη
190
εἰς ἀσπίδ᾽ ὀμόσῃς μηδὲν εἰρήνης πέρι.

Λυσιστράτη

τίς ἂν οὖν γένοιτ᾽ ἂν ὅρκος;

Καλονίκη
εἰ λευκόν ποθεν
ἵππον λαβοῦσαι τόμιον ἐντεμοίμεθα.

Λυσιστράτη

ποῖ λευκὸν ἵππον;

Καλονίκη
ἀλλὰ πῶς ὀμούμεθα
ἡμεῖς;

Λυσιστράτη
ἐγώ σοι νὴ Δί᾽, ἢν βούλῃ, φράσω.
195
θεῖσαι μέλαιναν κύλικα μεγάλην ὑπτίαν,
μηλοσφαγοῦσαι Θάσιον οἴνου σταμνίον
ὀμόσωμεν ἐς τὴν κύλικα μὴ ‘πιχεῖν ὕδωρ.

Λαμπιτώ

φεῦ δᾶ τὸν ὅρκον ἄφατον ὡς ἐπαινίω.

Λυσιστράτη

φερέτω κύλικά τις ἔνδοθεν καὶ σταμνίον.

Μυρρίνη

200
ὦ φίλταται γυναῖκες, ὁ κεραμεὼν ὅσος.

Καλονίκη

ταύτην μὲν ἄν τις εὐθὺς ἡσθείη λαβών.

Λυσιστράτη

καταθεῖσα ταύτην προσλαβοῦ μοι τοῦ κάπρου.
δέσποινα Πειθοῖ καὶ κύλιξ φιλοτησία,
τὰ σφάγια δέξαι ταῖς γυναιξὶν εὐμενής.

Καλονίκη

205
εὔχρων γε θαἶμα κἀποπυτίζει καλῶς.

Λαμπιτώ

καὶ μὰν ποτόδδει γ᾽ ἁδὺ ναὶ τὸν Κάστορα.

Μυρρίνη

ἐᾶτε πρώτην μ᾽ ὦ γυναῖκες ὀμνύναι.

Καλονίκη

μὰ τὴν Ἀφροδίτην οὔκ, ἐάν γε μὴ λάχῃς.

Λυσιστράτη

λάζυσθε πᾶσαι τῆς κύλικος ὦ Λαμπιτοῖ:
210
λεγέτω δ᾽ ὑπὲρ ὑμῶν μί᾽ ἅπερ ἂν κἀγὼ λέγω:
ὑμεῖς δ᾽ ἐπομεῖσθε ταὐτὰ κἀμπεδώσετε.
οὐκ ἔστιν οὐδεὶς οὔτε μοιχὸς οὔτ᾽ ἀνήρ —

Καλονίκη

οὐκ ἔστιν οὐδεὶς οὔτε μοιχὸς οὔτ᾽ ἀνήρ —

Λυσιστράτη

ὅστις πρὸς ἐμὲ πρόσεισιν ἐστυκώς. λέγε.

Καλονίκη

215
ὅστις πρὸς ἐμὲ πρόσεισιν ἐστυκώς. παπαῖ
ὑπολύεταί μου τὰ γόνατ᾽ ὦ Λυσιστράτη.

Λυσιστράτη

οἴκοι δ᾽ ἀταυρώτη διάξω τὸν βίον —

Καλονίκη

οἴκοι δ᾽ ἀταυρώτη διάξω τὸν βίον —

Λυσιστράτη

κροκωτοφοροῦσα καὶ κεκαλλωπισμένη, —

Καλονίκη

220
κροκωτοφοροῦσα καὶ κεκαλλωπισμένη, —

Λυσιστράτη

ὅπως ἂν ἁνὴρ ἐπιτυφῇ μάλιστά μου:

Καλονίκη

ὅπως ἂν ἁνὴρ ἐπιτυφῇ μάλιστά μου:

Λυσιστράτη

κοὐδέποθ᾽ ἑκοῦσα τἀνδρὶ τὠμῷ πείσομαι.

Καλονίκη

κοὐδέποθ᾽ ἑκοῦσα τἀνδρὶ τὠμῷ πείσομαι.

Λυσιστράτη

225
ἐὰν δέ μ᾽ ἄκουσαν βιάζηται βίᾳ, —

Καλονίκη

ἐὰν δέ μ᾽ ἄκουσαν βιάζηται βίᾳ, —

Λυσιστράτη

κακῶς παρέξω κοὐχὶ προσκινήσομαι.

Καλονίκη

κακῶς παρέξω κοὐχὶ προσκινήσομαι.

Λυσιστράτη

οὐ πρὸς τὸν ὄροφον ἀνατενῶ τὼ Περσικά.

Καλονίκη

230
οὐ πρὸς τὸν ὄροφον ἀνατενῶ τὼ Περσικά.

Λυσιστράτη

οὐ στήσομαι λέαιν᾽ ἐπὶ τυροκνήστιδος.

Καλονίκη

οὐ στήσομαι λέαιν᾽ ἐπὶ τυροκνήστιδος.

Λυσιστράτη

ταῦτ᾽ ἐμπεδοῦσα μὲν πίοιμ᾽ ἐντευθενί:

Καλονίκη

ταῦτ᾽ ἐμπεδοῦσα μὲν πίοιμ᾽ ἐντευθενί:

Λυσιστράτη

235
εἰ δὲ παραβαίην, ὕδατος ἐμπλῇθ᾽ ἡ κύλιξ.

Καλονίκη

εἰ δὲ παραβαίην, ὕδατος ἐμπλῇθ᾽ ἡ κύλιξ.

Λυσιστράτη

συνεπόμνυθ᾽ ὑμεῖς ταῦτα πᾶσαι;

Π
ᾶ
σαι
νὴ Δία.

Λυσιστράτη

φέρ᾽ ἐγὼ καθαγίσω τήνδε.

Καλονίκη
τὸ μέρος γ᾽ ὦ φίλη,
ὅπως ἂν ὦμεν εὐθὺς ἀλλήλων φίλαι.

Λαμπιτώ

240
τίς ὡλολυγά;

Λυσιστράτη
τοῦτ᾽ ἐκεῖν᾽ οὑγὼ ‘λεγον:
αἱ γὰρ γυναῖκες τὴν ἀκρόπολιν τῆς θεοῦ
ἤδη κατειλήφασιν. ἀλλ᾽ ὦ Λαμπιτοῖ
σὺ μὲν βάδιζε καὶ τὰ παρ᾽ ὑμῶν εὖ τίθει,
τασδὶ δ᾽ ὁμήρους κατάλιφ᾽ ἡμῖν ἐνθάδε:
245
ἡμεῖς δὲ ταῖς ἄλλαισι ταῖσιν ἐν πόλει
ξυνεμβάλωμεν εἰσιοῦσαι τοὺς μοχλούς.

Καλονίκη

οὔκουν ἐφ᾽ ἡμᾶς ξυμβοηθήσειν οἴει
τοὺς ἄνδρας εὐθύς;

Λυσιστράτη
ὀλίγον αὐτῶν μοι μέλει.
οὐ γὰρ τοσαύτας οὔτ᾽ ἀπειλὰς οὔτε πῦρ
250
ἥξουσ᾽ ἔχοντες ὥστ᾽ ἀνοῖξαι τὰς πύλας
ταύτας, ἐὰν μὴ ‘φ᾽ οἷσιν ἡμεῖς εἴπομεν.

Καλονίκη

μὰ τὴν Ἀφροδίτην οὐδέποτέ γ᾽: ἄλλως γὰρ ἂν
ἄμαχοι γυναῖκες καὶ μιαραὶ κεκλῄμεθ᾽ ἄν.

Χορ
ὸ
ς
γερόντων

χώρει Δράκης, ἡγοῦ βάδην, εἰ καὶ τὸν ὦμον ἀλγεῖς
255
κορμοῦ τοσουτονὶ βάρος χλωρᾶς φέρων ἐλάας.
Χορ
ὸ
ς
γερόντων

ἦ πόλλ᾽ ἄελπτ᾽ ἔνεστιν ἐν τῷ μακρῷ βίῳ φεῦ,
ἐπεὶ τίς ἄν ποτ᾽ ἤλπισ᾽ ὦ Στρυμόδωρ᾽ ἀκοῦσαι
260
γυναῖκας, ἃς ἐβόσκομεν
κατ᾽ οἶκον ἐμφανὲς κακόν,
κατὰ μὲν ἅγιον ἔχειν βρέτας,
κατὰ δ᾽ ἀκρόπολιν ἐμὰν λαβεῖν
μοχλοῖς δὲ καὶ κλῄθροισι
265
τὰ προπύλαια πακτοῦν;
Χορ
ὸ
ς
γερόντων

ἀλλ᾽ ὡς τάχιστα πρὸς πόλιν σπεύσωμεν ὦ Φιλοῦργε,
ὅπως ἄν, αὐταῖς ἐν κύκλῳ θέντες τὰ πρέμνα ταυτί,
ὅσαι τὸ πρᾶγμα τοῦτ᾽ ἐνεστήσαντο καὶ μετῆλθον,
μίαν πυρὰν νήσαντες ἐμπρήσωμεν αὐτόχειρες
270
πάσας, ὑπὸ ψήφου μιᾶς, πρώτην δὲ τὴν Λύκωνος.
Χορ
ὸ
ς
γερόντων

οὐ γὰρ μὰ τὴν Δήμητρ᾽ ἐμοῦ ζῶντος ἐγχανοῦνται:
ἐπεὶ οὐδὲ Κλεομένης, ὃς αὐτὴν κατέσχε πρῶτος,
275
ἀπῆθεν ἀψάλακτος, ἀλλ᾽
ὅμως Λακωνικὸν πνέων
ᾤχετο θὤπλα παραδοὺς ἐμοί,
σμικρὸν ἔχων πάνυ τριβώνιον,
πινῶν ῥυπῶν ἀπαράτιλτος,
280
ἓξ ἐτῶν ἄλουτος.
Χορ
ὸ
ς
γερόντων

οὕτως ἐπολιόρκησ᾽ ἐγὼ τὸν ἄνδρ᾽ ἐκεῖνον ὠμῶς
ἐφ᾽ ἑπτακαίδεκ᾽ ἀσπίδων πρὸς ταῖς πύλαις καθεύδων.
τασδὶ δὲ τὰς Εὐριπίδῃ θεοῖς τε πᾶσιν ἐχθρὰς
ἐγὼ οὐκ ἄρα σχήσω παρὼν τολμήματος τοσούτου;
285
μή νυν ἔτ᾽ ἐν τῇ τετραπόλει τοὐμὸν τροπαῖον εἴη.
Χορ
ὸ
ς
γερόντων

ἀλλ᾽ αὐτὸ γάρ μοι τῆς ὁδοῦ
λοιπόν ἐστι χωρίον
τὸ πρὸς πόλιν τὸ σιμόν, οἷ σπουδὴν ἔχω:
χὤπως ποτ᾽ ἐξαμπρεύσομεν
290
τοῦτ᾽ ἄνευ κανθηλίου.
ὡς ἐμοῦ γε τὼ ξύλω τὸν ὦμον ἐξιπώκατον:
ἀλλ᾽ ὅμως βαδιστέον,
καὶ τὸ πῦρ φυσητέον,
μή μ᾽ ἀποσβεσθὲν λάθῃ πρὸς τῇ τελευτῇ τῆς ὁδοῦ.
φῦ φῦ.
295
ἰοὺ ἰοὺ τοῦ καπνοῦ.
Χορ
ὸ
ς
γερόντων

ὡς δεινὸν ὦναξ Ἡράκλεις
προσπεσόν μ᾽ ἐκ τῆς χύτρας
ὥσπερ κύων λυττῶσα τὠφθαλμὼ δάκνει:
κἄστιν γε Λήμνιον τὸ πῦρ
300
τοῦτο πάσῃ μηχανῇ.
οὐ γὰρ ἄν ποθ᾽ ὧδ᾽ ὀδὰξ ἔβρυκε τὰς λήμας ἐμοῦ.
σπεῦδε πρόσθεν ἐς πόλιν
καὶ βοήθει τῇ θεῷ.
ἢ πότ᾽ αὐτῇ μᾶλλον ἢ νῦν ὦ Λάχης ἀρήξομεν;
φῦ φῦ.
305
ἰοὺ ἰοὺ τοῦ καπνοῦ.
Χορ
ὸ
ς
γερόντων

τουτὶ τὸ πῦρ ἐγρήγορεν θεῶν ἕκατι καὶ ζῇ.
οὔκουν ἄν, εἰ τὼ μὲν ξύλω θείμεσθα πρῶτον αὐτοῦ,
τῆς ἀμπέλου δ᾽ ἐς τὴν χύτραν τὸν φανὸν ἐγκαθέντες
ἅψαντες εἶτ᾽ ἐς τὴν θύραν κριηδὸν ἐμπέσοιμεν;
310
κἂν μὴ καλούντων τοὺς μοχλοὺς χαλῶσιν αἱ γυναῖκες,
ἐμπιμπράναι χρὴ τὰς θύρας καὶ τῷ καπνῷ πιέζειν.
θώμεσθα δὴ τὸ φορτίον. φεῦ τοῦ καπνοῦ βαβαιάξ.
τίς ξυλλάβοιτ᾽ ἂν τοῦ ξύλου τῶν ἐν Σάμῳ στρατη γῶν;
ταυτὶ μὲν ἤδη τὴν ῥάχιν θλίβοντά μου πέπαυται.
315
σὸν δ᾽ ἔργον ἐστὶν ὦ χύτρα τὸν ἄνθρακ᾽ ἐξεγείρειν,
τὴν λαμπάδ᾽ ἡμμένην ὅπως πρώτιστ᾽ ἐμοὶ προσοίσεις.
δέσποινα Νίκη ξυγγενοῦ τῶν τ᾽ ἐν πόλει γυναικῶν
τοῦ νῦν παρεστῶτος θράσους θέσθαι τροπαῖον ἡμᾶς.

Χορ
ὸ
ς
Γυναικ
ῶ
ν

λιγνὺν δοκῶ μοι καθορᾶν καὶ καπνὸν ὦ γυναῖκες
320
ὥσπερ πυρὸς καομένου: σπευστέον ἐστὶ θᾶττον.

Χορ
ὸ
ς
Γυναικ
ῶ
ν

πέτου πέτου Νικοδίκη,
πρὶν ἐμπεπρῆσθαι Καλύκην
τε καὶ Κρίτυλλαν περιφυσήτω
†ὑπό τε νόμων † ἀργαλέων
325
ὑπό τε γερόντων ὀλέθρων.
ἀλλὰ φοβοῦμαι τόδε, μῶν ὑστερόπους βοηθῶ.
νῦν δὴ γὰρ ἐμπλησαμένη τὴν ὑδρίαν κνεφαία
μόλις ἀπὸ κρήνης ὑπ᾽ ὄχλου καὶ θορύβου καὶ πατάγου
χυτρείου,
330
δούλαισιν ὠστιζομένη

*
στιγματίαις θ᾽, ἁρπαλέως
ἀραμένη ταῖσιν ἐμαῖς
δημότισιν καομέναις
φέρουσ᾽ ὕδωρ βοηθῶ.
Χορ
ὸ
ς
Γυναικ
ῶ
ν

ἤκουσα γὰρ τυφογέροντας
ἄνδρας ἔρρειν, στελέχη
φέροντας ὥσπερ βαλανεύσοντας
ἐς πόλιν ὡς τριτάλαντον βάρος,
δεινότατ᾽ ἀπειλοῦντας ἐπῶν
340
ὡς πυρὶ χρὴ τὰς μυσαρὰς γυναῖκας ἀνθρακεύειν:
ἃς ὦ θεὰ μή ποτ᾽ ἐγὼ πιμπραμένας ἴδοιμι,
ἀλλὰ πολέμου καὶ μανιῶν ῥυσαμένας Ἑλλάδα καὶ
πολίτας,
ἐφ᾽ οἷσπερ ὦ χρυσολόφα
345
πολιοῦχε σὰς ἔσχον ἕδρας.
καί σε καλῶ ξύμμαχον ὦ
Τριτογένει᾽, εἴ τις ἐκείνας
ὑποπίμπρησιν ἀνήρ,
φέρειν ὕδωρ μεθ᾽ ἡμῶν.
Χορ
ὸ
ς
Γυναικ
ῶ
ν