The Panic Room

James Ellison

De Panic Room

Naar het scenario van David Koepp

Zwarte Beertjes Utrecht / Amsterdam 

Oorspronkelijke titel: Panic Room © 2002 Columbia Pictures Industries, Inc. All rights reserved. Vertaling: Sandra van de Ven © 2005 A.W. Bruna Uitgevers B.V, Utrecht

Dit is een uitgave van A.W. Bruna Uitgevers B.V in samenwerking met Zwarte Beertjes.

ISBN 90 461 1099 0 NUR 313

Behoudens de in of krachtens de Auteurswet van 1912 gestelde uitzonderingen mag niets uit deze uitgave worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Voorzover het maken van reprografische verveelvoudigingen uit deze uitgave is toegestaan op grond van artikel 16 h Auteurswet 1912 dient men de daarvoor wettelijk verschuldigde vergoedingen te voldoen aan de Stichting Reprorecht (Postbus 3060, 2130 KB Hoofddorp, www.reprorecht.nl). Voor het overnemen van gedeelte(n) uit deze uitgave in bloemlezingen, readers en andere compilatiewerken (artikel 16 Auteurswet 1912) kan men zich wenden tot de Stichting PRO (Stichting Publicatie- en Reproductierechten Organisatie, Postbus 3060, 2130 KB Hoofddorp, www.cedar.nl/pro). 

Meg vond het moeilijk te geloven dat ze nog maar een jaar geleden rond deze tijd gelukkig getrouwd was geweest met de farmaceuticatycoon Stephen Altman; dat ze in Green- wich, Connecticut een gelukkig leven had geleid in haar vorstelijke huis in een buitenwijk, geluncht had met verschillende buren en met haar dochter Sarah was gaan winkelen voor schoolspullen voor na de vakantie. Natuurlijk zou ze na verloop van tijd diezelfde dingen doen nu ze in Manhattan woonde, maar op een heel andere manier.

En hoewel het leven in de buitenwijken van Connecticut in veel opzichten idyllisch was, keek Meg ernaar uit om eraan te ontsnappen. Ze had er behoefte aan te ontsnappen. Ze ver-langde hevig naar een nieuw begin. Ze begon het haar vrou-welijke kennissen, die bekend waren met haar situatie, kwalijk te nemen als ze haar weer eens medelijdend aankeken. Maar ze had een nog veel grotere hekel aan de giftige wraak- fantasieën van de andere pas aan de kant gezette huisvrou-wen van middelbare leeftijd, van wie de echtgenoot vertrok-ken was om een nieuw leven te beginnen, of voor een vrouw met borsten die nog niet onderhevig waren aan de zwaarte-kracht. Ze stelde hun steun weliswaar op prijs, maar na een tijdje werd het gewoon vermoeiend dat er steeds weer van haar verwacht werd dat ze de gebeurtenissen rond de breuk herkauwde als ze deze vriendinnen weer zag. Het was niet zo dat Stephen altijd een slechte man was geweest. Integendeel, hij was wel de laatste van wie ze ooit had verwacht dat hij haar zou verlaten en ervandoor zou gaan met een fotomodel van in de twintig. Steve was altijd een man geweest die de voorkeur gaf aan het timide boekenwurmtype, en dat was precies het type dat Meg was geweest toen ze elkaar op de universiteit ontmoetten. Ze zat in de bibliotheek druk te studeren in boeken over kunstgeschiedenis - ze moest blokken voor haar tentamen over de meesters van de Renaissance - toen hij met een paar jongens van zijn studentenvereniging binnen kwam stuiven. Ze haatte dat soort jongens, en keek alleen heel even op om het luidruchtige groepje een dodelijke blik toe te werpen. Hij was haar niet eens opgevallen. Maar zij was hem wel opgevallen. En gedurende de drie maanden die daarop volgden, zat hij onvermoeibaar achter haar aan, totdat ze eindelijk toegaf en een afspraakje met hem maakte. Hij was onmiddellijk smoorverliefd; zij ontwikkelde in de loop van een paar jaar warme gevoelens voor hem. En een jaar na hun afstuderen trouwde ze met hem. Ze wist niet of ze de juiste beslissing had genomen, zelfs niet op het moment dat ze voor het altaar stond, klaar om 'Ja, ik wil' te zeggen, maar hij was een goede man. Toegewijd aan haar. Erop gebrand om de relatie in stand te houden. En zoals met alles wat Meg deed, stortte ze zich met hart en ziel op dit leven. Ze zou er iets van maken. Ze was vastbesloten om hier het beste huwelijk van te maken dat er ooit bestaan had.

De eerste twaalf jaar zette ze haar eigen carrière op een laag pitje om hem te helpen met de zijne; ze wijdde zich aan haar huwelijk en aan het opvoeden van het beste wat eruit was voortgekomen, hun dochter Sarah. Zij had meer kinderen ge-wild, maar hij was tevreden met 'zijn twee meiden'. Was dat een aanwijzing die ze op de een of andere manier gemist had? Terwijl ze piekerde over het mislukken van hun huwelijk, vroeg ze zich af of het feit dat hij geen tweede kind wilde een teken was geweest dat hij al minder geïnteresseerd begon te raken in hun relatie.

En nu stond ze op het punt om naar Manhattan te verhuizen, een plaats waarvan ze nooit had gedroomd dat ze er ooit nog eens zou wonen, voornamelijk vanwege haar diepgewortelde angst voor krappe, afgesloten ruimtes. Ze had veel liever de grote, uitgestrekte tuinen en ver uiteenstaande huizen waar iedereen genoeg lucht had om te ademen. Maar Manhattan met zijn hoge gebouwen en volle straten, mensen die bijna neus aan neus stonden, overal auto's en geluiden, beangstigde haar. Telkens wanneer ze eraan dacht dat ze Green- wich moest verlaten, kreeg ze een knoop in haar maag van angst. Maar ze had besloten dat het tijd was om de angst die altijd alles wat ze deed had beheerst de kop in te drukken en haar leven weer in eigen hand te nemen. Een belangrijk element in de wederopbouw van Meg Altman was het behalen van een graad in de kunstgeschiedenis. Ze had zich negen maanden eerder in een opwelling aangemeld bij Columbia University, voordat ze wist dat haar leven met Stephen bijna ten einde was. Maar toen ze werd aangenomen, zag ze dat als een teken dat ze intuïtief de juiste beslissing had genomen, dat ze voorbestemd was om die graad te halen. Het werd hoog tijd dat ze eens iets voor zichzelf deed.

Sarah was niet blij met de verhuizing. Ze wilde bij haar vriendinnen in de buurt blijven, op haar oude school blijven, en hoewel ze accepteerde dat het de schuld van haar vader was dat de dingen veranderden, was ze nu al, op haar tiende, vraagtekens gaan zetten bij haar moeder en alles waar zij voor stond. Ze begon alles wat haar moeder zei en deed met een kritische blik te bekijken en schrok er niet voor terug om haar mening te spuien. Ze begon veel te vroeg van een meisje in een vrouw te veranderen. Meg probeerde de veranderingen in Sarah vriendelijk en geduldig te accepteren; ze had altijd al geweten dat haar dochter veel te volwassen was voor haar leeftijd. Ze was nooit een baby geweest; die schattige, poppe-rige fase was gewoon aan haar voorbijgegaan. Ze sprak in volle zinnen voordat ze een jaar oud was. Ze wist al dingen die een kind van tien met geen mogelijkheid kon weten. Meg wilde de nieuwe generatie de schuld geven: de televisie en de filmindustrie en de uiteenlopende boodschappen waarmee deze media jonge geesten voedden. Maar ze wist wel beter. Sarah was Sarah, en ook al had ze nooit van haar leven ook maar één uur tv gekeken, dan nog zou ze een scherpzinnig en vroegwijs kind zijn en zou haar moeder onmogelijk zonder haar kunnen leven. En vanwege die eigenschappen hield Meg niet alleen van haar dochter, maar bewonderde ze haar ook oprecht.

Maar Meg was nog steeds duidelijk de moeder. Ze was nog steeds de baas en ze was voorbereid op en klaar voor een verandering. Eén ding wist ze zeker: ze had er behoefte aan om een ander soort vrouwen om zich heen te hebben, vrou-wen die zichzelf niet spiegelden aan hun huis en de prestaties van hun kinderen, en wat hun echtgenoot bereikt had. Ze wilde vrouwen om zich heen hebben die het allemaal zelf deden, vrouwen die niet bang waren om dingen recht voor zijn raap te zeggen, vrouwen die niet bang waren voor macht.

Dat was wat haar had aangetrokken in de makelaar die ze had ingeschakeld om haar te helpen met het pijnlijk trage proces van het zoeken naar een nieuw huis. Ze had rond gebeld en met veel makelaars gesproken. Maar toen ze Lydia Truman aan de lijn had gekregen met haar energieke, directe houding, wist Meg dat dit een vrouw was die haar kon helpen haar eerste stap te zetten op weg naar haar eigen leven. Lydia had een geweldige carrière opgebouwd in het verkopen van onroerend goed in New York. Ze was twee keer getrouwd geweest en evenzoveel keer gescheiden, en ze was niet iemand die zich spiegelde aan het succes en het falen van haar echtgenoot. Ze had haar eigen identiteit, en om er zeker van te zijn dat haar familie, vrienden en kennissen dit zouden begrijpen, had ze haar eigen achternaam gehouden.

Lydia had eindeloos veel energie en een enthousiasme voor alles waar Meg wanhopig naar verlangde op dat punt in haar leven, hoewel ze wist dat alle mogelijke energiereserves, zowel emotionele als fysieke, snel uitgeput zouden raken als ze te veel tijd met Lydia doorbracht. Zoals nu. Lydia stoof voor Meg en Sarah uit, op een heldere, wolkeloze dag begin september. Ze nam grote, vastberaden passen en las met haar hese, rokerige stem voor van een memo dat ze op haar rechterwijsvinger had geplakt. 'Driehonderdnegentig vierkante meter, drie verdiepingen - absoluut i-de-aal. Moet je horen: binnenplaats achter, tuin op het zuiden. Per-fect. Dit is absoluut...' Meg, die moeite moest doen om haar bij te houden, riep naar Sarah, die over de stoep reed op een Razor-step, een van Stephens vele recente cadeautjes aan zijn dochter om zijn schuldgevoel af te kopen. Zijn gulheid was gewoon een andere manier om Meg gek te maken en haar het gevoel te geven dat ze er helemaal alleen voor stond en totaal ongeschikt was om een kind op te voeden. 'Lieverd, denk erom dat je niet in de buurt komt van de stoeprand, hoor je me?' 'Ja, ja. Luid en duidelijk, mam.'

Sarah zigzagde heen en weer tussen de twee vrouwen en maakte rondjes die haar tot op de rand van de stoep brachten. Ze wierp haar moeder een brede grijns toe, waar zowel on-deugendheid als intelligentie uit sprak. Ze was lang en mager, en ze had een tomeloze energie. Meg zei tegen de makelaar: 'Waarom nemen we geen taxi? We moeten tien straten verderop zijn en we zijn al laat.' 'Nee, nee. Dan zitten we eeuwen in het verkeer vast. En ik ken die mensen van Douglas Elliman. Als je ook maar een minuut te laat bent, storten ze zich op het huis en is het van de markt.'

'Je probeert me alleen maar bang te maken, Lydia,' zei Meg met een grijns. 'Mijn nieuwe filosofie is: als het weg is, is het weg. Alles komt vanzelf weer op zijn pootjes terecht. Het le-ven overkomt je gewoon, je kunt het niet dwingen. Mag ik wel even de lijst met gegevens zien?' Lydia negeerde die vraag van Meg en keek stiekem even naar Sarah om te controleren of ze binnen gehoorsafstand was. Toen zei ze: 'De filosofie van mensen die iemand verloren hebben of aan de kant gezet zijn. Wat mij betreft mag je blij zijn dat je van die eikel af bent. Is de midlifecrisis van een man niet gewoon zielig?'

Meg zei tegen zichzelf: oké. Vraag me alleen niet om je haar-fijn uit te leggen hoe geweldig ik me zou voelen als ik Ste- phens auto vulde met paardenmest of dode vissen in de zo-men van zijn gordijnen zou naaien... Meg zei hardop: 'Sarah? Pak die step op en loop met ons mee, oké? Je maakt me heel, heel erg nerveus.' Het meisje grijnsde, maar bleef rondracen, gevaarlijk dicht bij het verkeer.

'Lydia, de lijst met gegevens. Mag ik hem alsjeblieft bekijken?'

'Lijst?' zei Lydia. 'Er is helemaal geen lijst. Dit huis is nog niet eens op de markt. Ik heb er vanochtend over gehoord; vanmiddag is het weg.'

'Prima netwerk heb je, zo te horen, dat moet ik je nageven. Heel indrukwekkend.'

'Dit is een harde stad. Je moet overal bovenop zitten. De race wordt alleen door de snelste gewonnen.' Meg was niet van plan om haar opgewekte gevoel te laten bederven. Hoe ontspannen ze ook leek, ze moest vandaag gewoon iets vinden. Ze moest zich vestigen. Ze moest een uitweg vinden uit de onzekerheid die de afgelopen maanden haar leven was gaan beheersen en wel snel. 'Hoeveel huizen moeten we hierna nog bekijken?' vroeg ze. 'Ik ben uitgeput en van Sarah word ik...' Meg draaide zich om en zag hoe haar dochter helemaal op de stoeprand stepte,

flirtend met gevaar in de vorm van tegemoetkomende taxi's en bussen. 'Sarah! Niet daar rijden!' riep ze. 'Maak je niet zo druk, mam.'

'Ja, maak je niet zo druk, mam,' zei Lydia tegen haar cliënte, 'en luister heel, heel goed naar me. In woorden van één letter-greep: dit is het. Verder valt er niets te zien. Noppes. Nul komma nul. Niets wat ook maar in de verste verte geschikt is. Je weet toch wel hoe krap de markt is?' Meg haalde een-voudigweg haar schouders op.

Sarah kwam naast Lydia rijden en zei: 'Wie wil er nou in

deze vieze, stinkende stad wonen? Ik vind er niks aan.'

'Jij hoort een helm te dragen, jongedame,' zei de makelaar op

quasi-strenge toon. 'Waar is je helm?'

'Weet ik niet,' zei het meisje.

'Ze verliest altijd haar spullen,' zei Meg.

'Ik ben een verstrooide professor,' zei Sarah. 'Voor het geval

je het nog niet wist.'

Haar moeder wierp haar een scherpe blik toe. 'Dat is niet grappig.'

Ten zuiden van het Nationaal Historisch Museum liepen ze de hoek om en ze naderden snel het te koop staande huis. Een man, gekleed in een pak met krijtstreep en een eenvoudige, blauwgestreepte stropdas, kwam de trap af van een herenhuis van vier verdiepingen met een tuin ter grootte van een postzegel ervoor en één enkele Ginkgo biloba-boom. Lydia wees naar de boom, een handjevol bloemen en een paar vierkante meter gras. 'Voor Manhattan is dit stukje grond ont-zettend kostbaar, zoiets als een wei,' legde ze Meg uit. Ze bleef plotseling stilstaan en staarde ergens naar met haar hand voor haar mond geslagen. 'O, shit. Dat kleine ettertje gaat al weg,' 'Wie is hij?'