Delphi Complete Works of Aristophanes (Illustrated) (Delphi Ancient Classics) (82 page)

Σωκρ
ά
της
Α
ὗ
ται
βροντῶσι κυλινδόμεναι. 375

Στρεψι
ά
δης
Τ
ῷ
τρόπῳ ὦ πάντα σὺ τολμῶν ;

Σωκρ
ά
της
Ὅ
ταν
ἐμπλησθῶσ’ὕδατος πολλοῦ κἀναγκασθῶσι φέρεσθαι,
κατακρημνάμεναι πλήρεις ὄμβρου δι’ ἀνάγκην, εἶτα βαρεῖαι
εἰς ἀλλήλας ἐμπίπτουσαι ῥήγνυνται καὶ παταγοῦσιν.

Στρεψι
ά
δης
Ὁ
δ’ἀναγκάζων ἐστὶ τίς αὐτάς, οὐχ ὁ Ζεύς, ὥστε φέρεσθαι ;

Σωκρ
ά
της
Ἥ
κιστ
’ ἀλλ’ αἰθέριος Δῖνος. 380

Στρεψι
ά
δης
Δῖνος;
Τουτ
ί
μ’ ἐλελήθειν,
ὁ Ζεὺς οὐκ ὤν, ἀλλ’ἀντ’αὐτοῦ Δῖνος νυνὶ βασιλεύων.
Ἀ
τ
ὰ
ρ
οὐδέν πω περὶ τοῦ πατάγου καὶ τῆς βροντῆς μ’ ἐδίδαξας.

Σωκρ
ά
της
Ο
ὐ
κ
ἤκουσάς μου τὰς Νεφέλας ὕδατος μεστὰς ὅτι φημὶ
ἐμπιπτούσας εἰς ἀλλήλας παταγεῖν διὰ τὴν πυκνότητα ;

Στρεψι
ά
δης
Φ
έ
ρε
τουτὶ τῷ χρὴ πιστεύειν ; 385

Σωκρ
ά
της
Ἀ
π
ὸ
σαυτοῦ ‘γώ σε διδάξω.
Ἤ
δη
ζωμοῦ Παναθηναίοις ἐμπλησθεὶς εἶτ’ ἐταράχθης
τὴν γαστέρα, καὶ κλόνος ἐξαίφνης αὐτὴν διεκορκορύγησεν ;

Στρεψι
ά
δης
Ν
ὴ
τὸν Ἀπόλλω καὶ δεινὰ ποιεῖ γ’ εὐθύς μοι, καὶ τετάρακται
χὤσπερ βροντὴ τὸ ζωμίδιον παταγεῖ καὶ δεινὰ κέκραγεν:
ἀτρέμας πρῶτον παππὰξ παππάξ, κἄπειτ’ ἐπάγει παπαπαππάξ, 390
χὤταν χέζω, κομιδῇ βροντᾷ παπαπαππὰξ ὥσπερ ἐκεῖναι.

Σωκρ
ά
της
Σκ
έ
ψαι
τοίνυν ἀπὸ γαστριδίου τυννουτουὶ οἷα πέπορδας
·
τὸν δ’ Ἀέρα τόνδ’ ὄντ’ἀπέραντον πῶς οὐκ εἰκὸς μέγα βροντᾶν ;

Στρεψι
ά
δης
Τα
ῦ
τ
’ ἄρα καὶ τὠνόματ’ἀλλήλοιν βροντὴ καὶ πορδὴ ὁμοίω.
Ἀ
λλ
’ ὁ κεραυνὸς πόθεν αὖ φέρεται λάμπων πυρί, τοῦτο δίδαξον, 395
καὶ καταφρύγει βάλλων ἡμᾶς, τοὺς δὲ ζῶντας περιφλύει;
Το
ῦ
τον
γὰρ δὴ φανερῶς ὁ Ζεὺς ἵησ’ ἐπὶ τοὺς ἐπιόρκους.

Σωκρ
ά
της
Κα
ὶ
πῶς ὦ μῶρε σὺ καὶ Κρονίων ὄζων καὶ βεκκεσέληνε,
εἴπερ βάλλει τοὺς ἐπιόρκους, δῆτ’ οὐχὶ Σίμων’ ἐνέπρησεν
οὐδὲ Κλεώνυμον οὐδὲ Θέωρον ;
Κα
ί
τοι
σφόδρα γ’ εἴσ’ ἐπίορκοι: 400
Ἀ
λλ
ὰ
τὸν αὑτοῦ γε νεὼν βάλλει καὶ Σούνιον ἄκρον Ἀθηνέων
κα
ὶ
τ
ὰ
ς
δρ
ῦ
ς
τ
ὰ
ς
μεγ
ά
λας
,
τ
ί
μαθ
ώ
ν
;
Ο
ὐ
γ
ὰ
ρ
δ
ὴ
δρ
ῦ
ς
γ
᾿ ἐ
π
ί
ορκε
ῖ.

Στρεψι
ά
δης
Ο
ὐ
κ
ο
ἶ
δ
᾿· ἀ
τ
ὰ
ρ
ε
ὖ
σ
ὺ
λ
έ
γειν
φα
ί
νει
.
Τ
ί
γ
ά
ρ
ἐ
στιν
δ
ῆ
θ
᾿ ὁ
κεραυν
ό
ς
;

Σωκρ
ά
της
ὅταν ἐς ταύτας ἄνεμος ξηρὸς μετεωρισθεὶς κατακλῃσθῇ,
ἔνδοθεν αὐτὰς ὥσπερ κύστιν φυσᾷ, κἄπειθ’ὑπ’ἀνάγκης
ῥήξας αὐτὰς ἔξω φέρεται σοβαρὸς διὰ τὴν πυκνότητα, 406
ὑπὸ τοῦ ῥοίβδου καὶ τῆς ῥύμης αὐτὸς ἑαυτὸν κατακάων.

Στρεψι
ά
δης
νὴ Δἴ ἐγὼ γοῦν ἀτεχνῶς ἔπαθον τουτί ποτε Διασίοισιν
ὀπτῶν γαστέρα τοῖς συγγενέσιν, κᾆτ’οὐκ ἔσχων ἀμελήσας:
ἡ δ’ἄρ’ἐφυσᾶτ’, εἶτ’ἐξαίφνης διαλακήσασα πρὸς αὐτὼ 410
τὠφθαλμώ μου προσετίλησεν καὶ κατέκαυσεν τὸ πρόσωπον.

Χορ
ό
ς
ὦ τῆς μεγάλης ἐπιθυμήσας σοφίας ἄνθρωπε παρ’ἡμῶν,
ὡς εὐδαίμων ἐν Ἀθηναίοις καὶ τοῖς Ἕλλησι γενήσει,
εἰ μνήμων εἶ καὶ φροντιστὴς καὶ τὸ ταλαίπωρον ἔνεστιν
ἐν τῇ ψυχῇ, καὶ μὴ κάμνεις μήθ’ἑστὼς μήτε βαδίζων, 415
μήτε ῥιγῶν ἄχθει λίαν μήτ’ἀριστᾶν ἐπιθυμεῖς,
οἴνου τ’ἀπέχει καὶ γυμνασίων καὶ τῶν ἄλλων ἀνοήτων,
καὶ βέλτιστον τοῦτο νομίζεις, ὅπερ εἰκὸς δεξιὸν ἄνδρα,
νικᾶν πράττων καὶ βουλεύων καὶ τῇ γλώττῃ πολεμίζων.

Στρεψι
ά
δης
ἀλλ’οὕνεκά γε ψυχῆς στερρᾶς δυσκολοκοίτου τε μερίμνης 420
καὶ φειδωλοῦ καὶ τρυσιβίου γαστρὸς καὶ θυμβρεπιδείπνου,
ἀμέλει θαρρῶν οὕνεκα τούτων ἐπιχαλκεύειν παρέχοιμ’ἄν.

Σωκρ
ά
της
ἄλλο τι δῆτ’οὖν νομιεῖς ἤδη θεὸν οὐδένα πλὴν ἅπερ ἡμεῖς,
τὸ Χάος τουτὶ καὶ τὰς Νεφέλας καὶ τὴν γλῶτταν, τρία ταυτί;

Στρεψι
ά
δης
οὐδ’ἂν διαλεχθείην γ’ἀτεχνῶς τοῖς ἄλλοις οὐδ’ἂν ἀπαντῶν: 425
οὐδ’ἂν θύσαιμ’, οὐδ’ἂν σπείσαιμ’, οὐδ’ἐπιθείην λιβανωτόν.

Χορ
ό
ς
λέγε νυν ἡμῖν ὅ τι σοι δρῶμεν θαρρῶν, ὡς οὐκ ἀτυχήσεις
ἡμᾶς τιμῶν καὶ θαυμάζων καὶ ζητῶν δεξιὸς εἶναι.

Στρεψι
ά
δης
ὦ δέσποιναι δέομαι τοίνυν ὑμῶν τουτὶ πάνυ μικρόν,
τῶν Ἑλλήνων εἶναί με λέγειν ἑκατὸν σταδίοισιν ἄριστον. 430

Χορ
ό
ς
ἀλλ’ἔσται σοι τοῦτο παρ’ἡμῶν: ὥστε τὸ λοιπόν γ’ἀπὸ τουδὶ
ἐν τῷ δήμῳ γνώμας οὐδεὶς νικήσει πλείονας ἢ σύ.

Στρεψι
ά
δης
μὴ ‘μοί γε λέγειν γνώμας μεγάλας: οὐ γὰρ τούτων ἐπιθυμῶ,
ἀλλ’ὅσ’ἐμαυτῷ στρεψοδικῆσαι καὶ τοὺς χρήστας διολισθεῖν.

Χορ
ό
ς
τεύξει τοίνυν ὧν ἱμείρεις: οὐ γὰρ μεγάλων ἐπιθυμεῖς. 435
ἀλλὰ σεαυτὸν θαρρῶν παράδος τοῖς ἡμετέροις προπόλοισιν.

Στρεψι
ά
δης
δράσω ταῦθ’ὑμῖν πιστεύσας: ἡ γὰρ ἀνάγκη με πιέζει
διὰ τοὺς ἵππους τοὺς κοππατίας καὶ τὸν γάμον ὅς μ’ἐπέτριψεν.
νῦν οὖν ἀτεχνῶς ὅ τι βούλονται
τουτὶ τοὐμὸν σῶμ’αὐτοῖσιν 440
παρέχω, τύπτειν πεινῆν διψῆν
αὐχμεῖν ῥιγῶν ἀσκὸν δείρειν,
εἴπερ τὰ χρέα διαφευξοῦμαι,
τοῖς τ’ἀνθρώποις εἶναι δόξω
θρασὺς εὔγλωττος τολμηρὸς ἴτης 445
βδελυρὸς ψευδῶν συγκολλητὴς
εὑρησιεπὴς περίτριμμα δικῶν
κύρβις κρόταλον κίναδος τρύμη
μάσθλης εἴρων γλοιὸς ἀλαζὼν
κέντρων μιαρὸς στρόφις ἀργαλέος 450
ματιολοιχός:
ταῦτ’εἴ με καλοῦσ’ἁπαντῶντες,
δρώντων ἀτεχνῶς ὅ τι χρῄζουσιν,
κεἰ βούλονται
νὴ τὴν Δήμητρ’ἔκ μου χορδὴν 455
τοῖς φροντισταῖς παραθέντων.

Χορ
ό
ς
λῆμα μὲν πάρεστι τῷδέ γ’
οὐκ ἄτολμον ἀλλ’ἕτοιμον. ἴσθι δ’ὡς
ταῦτα μαθὼν παρ’ἐμοῦ κλέος οὐρανόμηκες 460
ἐν βροτοῖσιν ἕξεις.

Στρεψι
ά
δης
τί πείσομαι;

Χορ
ό
ς
τὸν πάντα χρόνον μετ’ἐμοῦ
ζηλωτότατον βίον ἀνθρώπων διάξεις. 465

Στρεψι
ά
δης
ἆρά γε τοῦτ’ἄρ’ἐγώ ποτ’
ὄψομαι;

Χορ
ό
ς
ὥστε γέ σου πολλοὺς ἐπὶ ταῖσι θύραις ἀεὶ καθῆσθαι,
βουλομένους ἀνακοινοῦσθαί τε καὶ ἐς λόγον ἐλθεῖν 470
πράγματα κἀντιγραφὰς πολλῶν ταλάντων,
ἄξια σῇ φρενὶ συμβουλευσομένους μετὰ σοῦ. 475
ἀλλ’ἐγχείρει τὸν πρεσβύτην ὅ τι περ μέλλεις προδιδάσκειν,
καὶ διακίνει τὸν νοῦν αὐτοῦ καὶ τῆς γνώμης ἀποπειρῶ.

Σωκρ
ά
της
ἄγε δὴ κάτειπέ μοι σὺ τὸν σαυτοῦ τρόπον,
ἵν’αὐτὸν εἰδὼς ὅστις ἐστὶ μηχανὰς
ἤδη ‘πὶ τούτοις πρὸς σὲ καινὰς προσφέρω. 480

Στρεψι
ά
δης
τί δέ; τειχομαχεῖν μοι διανοεῖ πρὸς τῶν θεῶν;

Σωκρ
ά
της
οὔκ, ἀλλὰ βραχέα σου πυθέσθαι βούλομαι.
ἦ μνημονικὸς εἶ;

Στρεψι
ά
δης
δύο τρόπω νὴ τὸν Δία:
ἢν μὲν γὰρ ὀφείληταί τί μοι, μνήμων πάνυ:
ἐὰν δ’ὀφείλω, σχέτλιος, ἐπιλήσμων πάνυ. 485

Σωκρ
ά
της
ἔνεστι δῆτα μανθάνειν ἐν τῇ φύσει;

Στρεψι
ά
δης
λέγειν μὲν οὐκ ἔνεστ’, ἀποστερεῖν δ’ἔνι.

Σωκρ
ά
της
πῶς οὖν δυνήσει μανθάνειν;

Στρεψι
ά
δης
ἀμέλει καλῶς.

Σωκρ
ά
της
ἄγε νυν ὅπως, ὅταν τι προβάλλω σοι σοφὸν
περὶ τῶν μετεώρων, εὐθέως ὑφαρπάσει. 490

Στρεψι
ά
δης
τί δαί; κυνηδὸν τὴν σοφίαν σιτήσομαι;

Σωκρ
ά
της
ἄνθρωπος ἀμαθὴς οὑτοσὶ καὶ βάρβαρος.
δέδοικά σ’ὦ πρεσβῦτα μὴ πληγῶν δέει.
φέρ’ἴδω τί δρᾷς, ἤν τίς σε τύπτῃ;

Στρεψι
ά
δης
τύπτομαι,
ἔπειτ’ἐπισχὼν ὀλίγον ἐπιμαρτύρομαι, 495
εἶτ’αὖθις ἀκαρῆ διαλιπὼν δικάζομαι.

Σωκρ
ά
της
ἴθι νυν κατάθου θοἰμάτιον.

Στρεψι
ά
δης
ἠδίκηκά τι,

Σωκρ
ά
της
οὔκ, ἀλλὰ γυμνοὺς εἰσιέναι νομίζεται.

Στρεψι
ά
δης
ἀλλ’οὐχὶ φωράσων ἔγωγ’εἰσέρχομαι.

Σωκρ
ά
της
κατάθου. τί ληρεῖς;  500

Στρεψι
ά
δης
Ε
ἰ
π
ὲ
δ
ή
νυν
μοι
τοδ
ί·
ἢν ἐπιμελὴς ὦ καὶ προθύμως μανθάνω,
τῷ τῶν μαθητῶν ἐμφερὴς γενήσομαι ;

Σωκρ
ά
της
Ο
ὐ
δ
ὲ
ν
διοίσεις Χαιρεφῶντος τὴν φύσιν.

Στρεψι
ά
δης
Ο
ἴ
μοι
κακοδαίμων ἡμιθνὴς γενήσομαι.

Σωκρ
ά
της
Ο
ὐ
μὴ λαλήσεις, ἀλλ’ ἀκολουθήσεις ἐμοὶ 505
ἀνύσας τι δευρὶ θᾶττον ;

Στρεψι
ά
δης
Ε
ἰ
ς
τὼ χεῖρέ νυν
δ
ό
ς
μοι
μελιτο
ῦ
τταν
πρ
ό
τερον
,
ὡ
ς
δ
έ
δοικ
᾿ ἐ
γ
ὼ
εἴσω καταβαίνων ὥσπερ ἐς Τροφωνίου.

Σωκρ
ά
της
Χ
ώ
ρει
.
Τ
ί
κυπτ
ά
ζεις
ἔ
χων
περ
ὶ
τ
ὴ
ν
θ
ύ
ραν
;

Χορ
ό
ς
Ἀ
λλ
’ ἴθι χαίρων 
τῆς ἀνδρείας 510
ε
ἵ
νεκα
ταύτης.
Ε
ὐ
τυχ
ί
α
γένοιτο τἀνθρώπῳ,
ὅτι προήκων
ε
ἰ
ς
βαθὺ τῆς ἡλικίας
νεωτέροις τὴν φύσιν αὑτοῦ 515
πράγμασιν χρωτίζεται
καὶ σοφίαν ἐπασκεῖ.
Ὦ
θεώμενοι κατερῶ πρὸς ὑμᾶς ἐλευθέρως
τἀληθῆ νὴ τὸν Διόνυσον τὸν ἐκθρέψαντά με.
Ο
ὕ
τω
νικήσαιμί τ’ ἐγὼ καὶ νομιζοίμην σοφός, 520
ὡς ὑμᾶς ἡγούμενος εἶναι θεατὰς δεξιοὺς
καὶ ταύτην σοφώτατ’ ἔχειν τῶν ἐμῶν κωμῳδιῶν,
πρώτους ἠξίωσ’ ἀναγεῦσ’ὑμᾶς, ἣ παρέσχε μοι
ἔργον
πλε
ῖ
στον
·
εἶτ’ἀνεχώρουν ὑπ’ἀνδρῶν φορτικῶν
ἡττηθεὶς οὐκ ἄξιος
ὤ
ν
.
Τα
ῦ
τ
’ οὖν ὑμῖν μέμφομαι 525
τοῖς σοφοῖς, ὧν οὕνεκ’ ἐγὼ ταῦτ’ ἐπραγματευόμην.
Ἀ
λλ
’ οὐδ’ ὣς ὑμῶν ποθ’ἑκὼν προδώσω τοὺς δεξιούς.
Ἐ
ξ
ὅτου γὰρ ἐνθάδ’ ὑπ’ἀνδρῶν, οἷς ἡδὺ καὶ λέγειν,
ὁ σώφρων τε χὠ καταπύγων ἄριστ’ ἠκουσάτην,
κἀγώ, παρθένος γὰρ ἔτ’ ἦν, κοὐκ ἐξῆν πώ μοι τεκεῖν, 530
ἐξέθηκα, παῖς δ’ ἑτέρα τις λαβοῦσ’ ἀνείλετο,
ὑμεῖς δ’ ἐξεθρέψατε γενναίως
κ
ἀ
παιδε
ύ
σατε
,
ἐκ τούτου μοι πιστὰ παρ’ ὑμῖν γνώμης ἔσθ’ ὅρκια.
Ν
ῦ
ν
οὖν Ἠλέκτραν κατ’ ἐκείνην ἥδ’ ἡ κωμῳδία
ζητο
ῦ
σ
᾿ ἦ
λθ
᾿, ἤ
ν
που
᾿
πιτ
ύ
χ
ῃ
θεατα
ῖ
ς
ο
ὕ
τω
σοφο
ῖ
ς
.
535
Γν
ώ
σεται
γάρ, ἤνπερ ἴδῃ, τἀδελφοῦ τὸν βόστρυχον.
ὡς δὲ σώφρων ἐστὶ φύσει σκέψασθ’: ἥτις πρῶτα μὲν
οὐδὲν ἦλθε ῥαψαμένη σκυτίον καθειμένον
ἐ
ρυθρ
ὸ
ν
ἐ
ξ
ἄ
κρου
,
παχ
ύ,
το
ῖ
ς
παιδ
ί
οις
ἵ
ν
᾿ ᾖ
γ
έ
λως
·
οὐδ’ ἔσκωψε τοὺς φαλακρούς, οὐδὲ κόρδαχ’εἵλκυσεν, 540
οὐδὲ πρεσβύτης ὁ λέγων τἄπη τῇ βακτηρίᾳ
τύπτει τὸν παρόντ’ ἀφανίζων πονηρὰ σκώμματα,
οὐδ’ εἰσῇξε δᾷδας ἔχουσ’, οὐδ’ ἰοὺ ἰοὺ βοᾷ,
ἀλλ’ αὑτῇ καὶ τοῖς ἔπεσιν πιστεύουσ’ἐλήλυθεν.
Κ
ἀ
γ
ὼ
μὲν τοιοῦτος ἀνὴρ ὢν ποιητὴς οὐ κομῶ, 545
οὐδ’ ὑμᾶς ζητῶ ‘ ξαπατᾶν δὶς καὶ τρὶς ταὔτ’ εἰσάγων,
ἀλλ’ ἀεὶ καινὰς ἰδέας ἐσφέρων σοφίζομαι,
οὐδὲν ἀλλήλαισιν ὁμοίας καὶ πάσας δεξιάς:
Ὅ
ς
μέγιστον ὄντα Κλέων’  ἔπαισ’
ε
ἰ
ς
τὴν γαστέρα,
κοὐκ ἐτόλμησ’ αὖθις ἐπεμπηδῆσ’ αὐτῷ κειμένῳ. 550
Ο
ὗ
τοι
δ’, ὡς ἅπαξ παρέδωκεν λαβὴν Ὑπέρβολος,
τοῦτον δείλαιον κολετρῶσ’ ἀεὶ καὶ τὴν μητέρα.
Εὔπολις μὲν τὸν Μαρικᾶν πρώτιστον παρείλκυσεν
ἐκστρέψας τοὺς ἡμετέρους Ἱππέας κακὸς κακῶς,
προσθεὶς αὐτῷ γραῦν μεθύσην τοῦ κόρδακος οὕνεχ’, ἣν 555
Φρύνιχος πάλαι πεποίηχ’, ἣν τὸ κῆτος ἤσθιεν.
Ε
ἶ
θ
’ Ἕρμιππος αὖθις ἐποίησεν εἰς Ὑπέρβολον,
ἄλλοι τ’ ἤδη πάντες ἐρείδουσιν εἰς Ὑπέρβολον,
τὰς εἰκοὺς τῶν ἐγχέλεων τὰς ἐμὰς μιμούμενοι.
Ὅ
στις
οὖν τούτοισι γελᾷ, τοῖς ἐμοῖς μὴ
χαιρ
έ
τω
.
560
Ἤ
ν
δ’ἐμοὶ καὶ τοῖσιν ἐμοῖς εὐφραίνησθ’ εὑρήμασιν,
ε
ἰ
ς
τὰς ὥρας τὰς ἑτέρας εὖ φρονεῖν δοκήσετε.
Ὑ
ψιμ
έ
δοντα
μὲν θεῶν
Ζῆνα τύραννον ἐς χορὸν
πρῶτα μέγαν
κικλ
ή
σκω
·
565
τόν τε μεγασθενῆ τριαίνης ταμίαν,
γῆς τε καὶ ἁλμυρᾶς θαλάσσης ἄγριον μοχλευτήν
·
καὶ μεγαλώνυμον ἡμέτερον πατέρ’
Αἰθέρα σεμνότατον βιοθρέμμονα πάντων
·
570
τόν θ’ ἱππονώμαν, ὃς ὑπερλάμπροις
ἀκτῖσιν κατέχει
γῆς πέδον μέγας ἐν θεοῖς
ἐν θνητοῖσί τε δαίμων.
Ὤ
σοφώτατοι θεαταὶ δεῦρο τὸν νοῦν προσέχετε
·
575
ἠδικημέναι γὰρ ὑμῖν μεμφόμεσθ’
ἐ
ναντ
ί
ον
.
Πλε
ῖ
στα
γὰρ θεῶν ἁπάντων ὠφελούσαις τὴν πόλιν,
δαιμόνων ἡμῖν μόναις οὐ θύετ’ οὐδὲ σπένδετε,
αἵτινες τηροῦμεν ὑμᾶς.
Ἤ
ν
γὰρ ᾖ τις ἔξοδος
μηδενὶ ξὺν νῷ, τότ’ ἢ βροντῶμεν ἢ ψακάζομεν. 580
Ε
ἶ
τα
τὸν θεοῖσιν ἐχθρὸν βυρσοδέψην Παφλαγόνα
ἡνίχ’ ᾑρεῖσθε στρατηγόν, τὰς ὀφρῦς συνήγομεν
κἀποιοῦμεν δεινά, βροντὴ δ’ ἐρράγη δι’
ἀ
στραπ
ῆ
ς
.
Ἡ
σελήνη δ’ ἐξέλειπε τὰς ὁδούς, ὁ δ’ ἥλιος
τὴν θρυαλλίδ’ εἰς ἑαυτὸν εὐθέως ξυνελκύσας 585
οὐ φανεῖν ἔφασκεν ὑμῖν, εἰ στρατηγήσει Κλέων.
Ἀ
λλ
’ ὅμως εἵλεσθε
το
ῦ
τον
·
φασὶ γὰρ δυσβουλίαν
τῇδε τῇ πόλει προσεῖναι, ταῦτα μέντοι τοὺς θεοὺς
ἅττ’ ἂν ὑμεῖς ἐξαμάρτητ’ ἐπὶ τὸ βέλτιον τρέπειν.
Ὡ
ς
δὲ καὶ τοῦτο ξυνοίσει ῥᾳδίως
διδ
ά
ξομεν
.
590
Ἤ
ν
λέωνα τὸν λάρον δώρων ἑλόντες καὶ κλοπῆς
εἶτα φιμώσητε τούτου τῷ ξύλῳ τὸν αὐχένα,
αὖθις ἐς τἀρχαῖον ὑμῖν, εἴ τι κἀξημάρτετε,
ἐπὶ τὸ βέλτιον τὸ πρᾶγμα τῇ πόλει συνοίσεται. 594
Ἀ
μφ
ί
μοι αὖτε Φοῖβ’ ἄναξ
Δήλιε Κυνθίαν ἔχων
ὑψικέρατα πέτραν,
ἥ τ’ Ἐφέσου μάκαιρα πάγχρυσον ἔχεις
οἶκον ἐν ᾧ κόραι σε Λυδῶν μεγάλως σέβουσιν, 600
ἥ τ’ ἐπιχώριος ἡμετέρα θεὸς
αἰγίδος ἡνίοχος πολιοῦχος Ἀθάνα,
Παρνασσίαν θ’ ὃς κατέχων
πέτραν σὺν πεύκαις σελαγεῖ
Βάκχαις Δελφίσιν ἐμπρέπων, 605
κωμαστὴς Διόνυσος.
Ἡ
ν
ί
χ
’ ἡμεῖς δεῦρ’ ἀφορμᾶσθαι παρεσκευάσμεθα,
ἡ σελήνη συντυχοῦσ’ ἡμῖν ἐπέστειλεν φράσαι,
πρῶτα μὲν χαίρειν Ἀθηναίοισι καὶ τοῖς
ξυμμ
ά
χοις
·
εἶτα θυμαίνειν ἔφασκε
.
Δειν
ὰ
δεινὰ γὰρ πεπονθέναι 610
ὠφελοῦσ’ ὑμᾶς ἅπαντας οὐ λόγοις ἀλλ’ ἐμφανῶς.
πρῶτα μὲν τοῦ μηνὸς ἐς δᾷδ’οὐκ ἔλαττον ἢ δραχμήν,
ὥστε καὶ λέγειν ἅπαντας ἐξιόντας ἑσπέρας,
‘μὴ πρίῃ παῖ δᾷδ’, ἐπειδὴ φῶς σεληναίας καλόν.’
Ἄ
λλα
τ’ εὖ δρᾶν φησιν, ὑμᾶς δ’οὐκ ἄγειν τὰς ἡμέρας 615
οὐδὲν ὀρθῶς, ἀλλ’ ἄνω τε καὶ κάτω κυδοιδοπᾶν
,
ὥστ’ ἀπειλεῖν φησιν αὐτῇ τοὺς θεοὺς ἑκάστοτε
ἡνίκ’ ἂν ψευσθῶσι δείπνου κἀπίωσιν οἴκαδε,
τῆς ἑορτῆς μὴ τυχόντες κατὰ λόγον τῶν ἡμερῶν.
Κ
ᾆ
θ
’ ὅταν θύειν δέῃ, στρεβλοῦτε καὶ δικάζετε
,
620
πολλάκις δ’ ἡμῶν ἀγόντων τῶν θεῶν ἀπαστίαν,
ἡνίκ’ ἂν πενθῶμεν ἢ τὸν Μέμνον’ ἢ Σαρπηδόνα,
σπένδεθ’ ὑμεῖς καὶ γελᾶτ’
·
ἀνθ’ ὧν λαχὼν Ὑπέρβολος
τῆτες ἱερομνημονεῖν, κἄπειθ’ ὑφ’ἡμῶν τῶν θεῶν
τὸν στέφανον ἀφῃρέθη
·
μᾶλλον γὰρ οὕτως εἴσεται 625
κατὰ σελήνην ὡς ἄγειν χρὴ τοῦ βίου τὰς ἡμέρας.