Four Blondes (36 page)

'Ja, maar daar staan geen plaatjes van een clitoris in,' zei Giles.

Dat was zo'n zielige opmerking dat ik niet wist wat ik moest zeggen.

'Ik ben niet geschikt voor vluchtige seksuele contacten omdat ik tekortschiet in het post-post-coïtale gedeelte,' zei Hamish. 'Moet je bellen? Wat moet je zeggen als je belt? Aan dat deel van de handleiding ben ik nog niet toegekomen.'

'Je bidt in stilte dat je een antwoordapparaat krijgt,' zei Giles.

'Onder de oppervlakte ben ik een bibberend hoopje ellende,' zei Hamish. 'Het lukt me ook niet echt om naderhand vrienden te blijven, wat ontzettend stom is, want als je wél bevriend blijft, laat je de deur op een kier staan en kun je zes maanden later nog eens een nummertje maken.'

'Dat hele gesodemieter is gewoon veel te gecompliceerd,' zei Giles. 'Tegenwoordig probeer ik alleen nog maar met vrouwen naar bed te gaan waar ik eventueel een relatie mee zou willen. Het is belangrijk om kieskeurig te zijn. Bovendien wil ik kinderen. Sterker nog, ik hunker naar kinderen. Ik wilde al kinderen toen ik een jaar of zestien was.'

'Dat doet me eraan denken dat ik naar huis moet. Naar mijn vriendin,' zei Hamish.

'Hoe zit dat dan, met trouwen en kinderen krijgen?' wilde ik weten.

'Hoe moet ik dat weten?' zei Giles. 'Dat is het probleem met Engelsen. We zijn niet bijster analytisch ingesteld. We hebben het niet zo op psychiaters.' Hij wachtte even en keek Claire toen aan. 'Zeg, jij hebt toch geen katten, hè?' vroeg hij.

We stapten op.

'Dat bedoel ik nou,' zei Claire. 'Het is gewoon niet te doen in Londen. Ik zou het liefst naar New York verhuizen, maar ik durf niet te vliegen. Kom nog even een slaapmutsje drinken, dan laat ik je mijn nieuwe vloerwrijver zien.'

En toen kreeg ik een telefoontje. Van ene Judy, mijn zogenaamde redactrice bij de krant. De krant die me betaalde voor dit idiote artikel. Ik moest de volgende dag met haar lunchen.

Judy was, voor mijn gevoel, 'op en top' Engels. Ze had lang, vlassig bruin haar, een bleek gezicht, en droeg geen make-up. Ze trommelde met haar half-afgekloven nagels op tafel. Het was echt zo'n no-nonsense meid.

'Goed,' zei ze, 'wat ben je aan de weet gekomen over seks in Londen?'

'Mmmm... eh... mag ik een cocktail?'vroeg ik hoopvol.

Ze wenkte de ober. 'Nou?' wilde ze weten.

'Om eerlijk te zijn,' begon ik, 'ben ik nog nooit ergens geweest waar de seksen zich zo laatdunkend over elkaar uitlaten. Zodra het over, eh, de daad zelf gaat.'

'Wat bedoel je daarmee?'

'Nou, het punt is...' Ik keek haar aan en dacht: Wat kan het mij ook verdommen? 'Engelse mannen zeggen dat Engelse vrouwen vreselijk slecht in bed zijn, en vice versa.'

'Echt waar?' zei ze. 'Zeggen Engelse mannen dat Engelse vrouwen slecht in bed zijn?'

Ik knikte. 'Ze zeggen ook dat Engelse vrouwen niet kunnen pijpen.' Ik keek aandachtig naar mijn uiteraard keurig gelakte nagels. 'Waar komt die obsessie met pijpen toch vandaan?'

'Kostschool,' siste ze.

'Ze zeggen ook dat... Engelse vrouwen een sterke lichaamsbeharing hebben en zich niet om hun uiterlijk bekommeren.'

Judy leunde naar achter op haar stoel, sloeg haar armen over elkaar en keek me met een zelfingenomen blik aan. Ik was als de dood voor haar. Geen wonder dat Engelse mannen zulke onzekere hoopjes ellende zijn.

'Engelse vrouwen zijn heel anders dan Amerikaanse vrouwen. Zonder meer waar,' zei ze. 'Wij houden ons niet bezig met futiliteiten als het verven van je haar. Of het lakken van je nagels. We hebben hier geen tijd om naar de manicure te gaan. Daar hebben we het te druk voor.'

O, dacht ik, Amerikaanse vrouwen hebben het zeker niet druk?

'Hier begrijpen mannen en vrouwen elkaar.' Ze stootte een kort lachje uit. 'Engelse mannen begrijpen dat ze het met ons zullen moeten doen. Met andere woorden, ze zitten aan ons vast. En als het ze niet zint zullen ze het zonder seks moeten stellen, makkelijk zat.'

'Des te beter, misschien,' zei ik. 'Voor jou, dan.'

Ze stak een sigaret op. De rook kwam uit haar neusgaten. 'Ik krijg de indruk dat je nauwelijks enige research hebt verricht.'

'Nu moet je eens even goed luisteren,' zei ik. 'Ik ben bereid om dit in alle redelijkheid te bespreken, maar -'

'Dat is niet voldoende,' zei ze. 'Je zult een Engelsman moeten zien te vinden, een echte Engelsman, en je zult met hem naar bed moeten. Tot die tijd wil ik niets van je horen.'

O jee. Het enige waar ik aan kon denken was mijn arme achterste.

Er gaat niets boven een Amerikaanse single zijn die tijdens het paasweekend in Londen zit. Behalve dan een Amerikaanse single zijn die tijdens het paasweekend in Londen zit én verliefd is.

Ik was niet van plan geweest om verliefd te worden. Nou ja, misschien ook wel, maar ik had niet gedacht dat het er ook echt van zou komen. Zeker gezien het feit dat ik tientallen mannen had ontmoet en er - hoewel ze allemaal bijzonder innemend en amusant waren en over dingen praten waar een New Yorkse man het nooit over zou hebben, zoals boeken - niet eentje bij had gezeten die ik aantrekkelijk genoeg vond om mee het bed in te duiken. Om eerlijk te zijn vond ik ze allemaal een beetje... groezelig. Je was bang dat als ze hun kleren uittrokken, er iets tevoorschijn zou komen waar je maar liever geen weet van had.

Bovendien werd ik langzaam gek van mijn opdracht. Dat moest wel het geval zijn, want twee dagen geleden schijnt Sprinkhaan om zich drie uur 's nachts te hebben ingecheckt in het Halcyon Hotel in Holland Park. Ze weet zich niet meer te herinneren hoe ze daar is gekomen en wat er is gebeurd nadat ze heeft ingecheckt, maar het schijnt dat ze een hamburger heeft genuttigd en het heeft weten klaar te spelen in achtenveertig uur op de andere of andere manier gratis lid te worden van drie besloten clubs. Blijkbaar heeft ze ook iets met het hotelpersoneel uitgespookt, want telkens als een van de personeelsleden Sprinkhaan in het oog krijgt, kijkt hij of zij haar met een angstige blik aan en schiet weg.

Begrijp je wat ik bedoel?

Eigenlijk was ik wel blij dat iedereen een weekendje wegging. Ik was van plan om lange wandelingen te maken en naar de kersenbloesems te kijken en de lage witte gebouwtjes die je overal zag. Zelfs zonder man was Londen een romantische stad — in tegenstelling tot New York kon je hier de lucht zien, en die avond stond er een volle maan. Als je over straat liep, keken de mensen in de cafeetjes je nieuwsgierig aan, en bij de broodjeszaak op de hoek zei de vrouw achter de toonbank dat ze mijn schoenen mooi vond. Er kwam een man met bloemen binnen en zij kocht er een paar. We keken naar buiten en zagen een vreemde auto voorbij komen, een auto die half boot was en waarmee je zo de rivier in kon rijden.

Alles is mogelijk.

Maar ik moest nog steeds die stomme opdracht zien te voltooien.

'ik heb niet gehinnikt'

De avond daarvoor was ik met De Vos meegegaan naar een feestje in restaurant MoMo. De Vos had beloofd dat het een feestpubliek zou zijn, in tegenstelling tot een kakpubliek, wat veel beter was. In feite kwam het er alleen op neer dat Tom Jones, de zanger, er was, met zijn bodyguards.

Een aantrekkelijk meisje met halfgesloten ogen en een kort, gebloemd rokje liep vlak langs ons. Sonny Snoot kwam achter haar aan. 'Zo grappig om een kakmeisje te zien dat trendy probeert te zijn,' zei Sonny. 'Die meisjes van stand hebben geen gevoel voor stijl. Ze hebben nog nooit van Prada gehoord. Maar weet je wat nog veel erger is?''Nou?'vroeg ik.

'Mannen van stand. Die hebben totaal geen verstand van vrouwen. Ze weten niet hoe ze met een vrouw moeten omgaan.'

'De vuistregel luidt: Hoe langer de naam, hoe erger de man,'zei De Vos.

'En hoe slechter in bed,' zei Sonny.

Ik moest de onvermijdelijke vraag stellen: 'Houden ze écht hun sokken aan?'

'Alleen in Chelsea,' zei De Vos.

Toen kwam Claire binnen. 'Ik heb een hekel aan mensen van stand en ik heb een hekel aan mensen uit de lagere milieus. Ik hou alleen van de middenklasse.'

'Ik heb een hekel aan iedereen in Notting Hill,' zei Sonny, 'al woon ik zelf ook in Notting Hill.'

Dit werd me allemaal een beetje te veel, dus ik toog naar Notting Hill, naar een bescheiden club die World heette, waar veel rastafari zaten en waar een wel heel erg vieze Engelsman in zijn eentje stond te dansen. Mijn vroegere vriendje, Gerald i de Smoorder, was er ook, samen met zijn vriend Crispin. Ze

dronken wodka uit kleine plastic bekertjes.

'Engel!' zei Gerald. 'Wat doe je dan ook op een feest in Sóhó? Je moet echt in Notting Hill zijn. Of, nog beter, in Shepherd's Bush. Wij zijn de nieuwe bush-geoisie!'

'Ik kan die mensen in Notting Hill niet uitstaan,' zei Crispin nors. 'Ze leven er allemaal op los en zeggen allemaal dat ze voor geen goud willen trouwen, en dan doen ze het toch. En ze zeggen allemaal dat ze geen geld hebben, maar dan zie je ze verdomme wel in een Mercedes rondrijden!'

'Sorry hoor, maar jij gaat toch zelf ook trouwen?' zei ik.

'Hij woont in Shepherd's Bush. Dan geeft het niet,' zei Gerald.

'Je moet doen wat je wilt, als je het maar niet met zo'n

Chelsea-type aanlegt,' zei Crispin. 'Die zijn allemaal van stand en doen aan griezelseks.'

Griezelseks?

'Ik ben ooit met een vrouw van adel naar bed geweest,' zei hij, 'en ze kon alleen maar klaarkomen als ik deed alsof ik haar paard was.' Crispin sloeg mijn cocktail achterover. 'Ik heb niet gehinnikt of zo, maar ik moest het spelletje wel meespelen.'

'Nou ja, ik zal toch met iemand naar bed moeten, dus kan ik het net zo goed met zo'n Chelsea-type doen.'

'Ze hebben allemaal een klein pikkie en ze zijn impotent,' zei Crispin. 'Komt door het water. Het volledige waterleidingsysteem van Londen is verontreinigd met vrouwelijke hormonen.'

'Aha,' zei ik, 'dus daarom kletsen Engelse mannen aan één stuk door.'

En dat was de reden dat ik, in het geniep, op Goede Vrijdag door Chelsea liep. Ik was op zoek naar een van die Chelsea- Engelsen - een man die zijn sokken aanhield tijdens het vrijen, die een microscopisch klein pikkie had en al na twee minuten klaarkwam. Of zelfs nog eerder.

Niet dat ik me er nou bijzonder op verheugde.

In de buurt van Joe's Café liep ik Charlie tegen het lijf, een man die ik een paar dagen daarvoor had leren kennen in een tent die Eclipse heette. Dat was ook in Chelsea geweest. Charlie was een van die Engelsen die gescheiden zijn, maar evengoed nog hun trouwring dragen.

'Ik probeer je al dagen te bereiken,' zei hij. 'Je moet echt met me gaan lunchen. Ik heb een afspraak met De Dalmatiër.' De Dalmatiër was geen hond, maar een man - een sproeterige Engelse lord. 'En misschien komt die andere vent ook wel,' zei hij. 'Rory Saint John Cunningsnot-Bedwards.'

'Een van de lange namen,' zei ik.

'Wat zeg je? O, dat,' zei Charlie. 'Hij is bijzonder geestig. En zeer, zeer Engels. Ik ken hem niet zo heel erg goed, ik heb hem eigenlijk gisteren pas ontmoet in China White, maar hij is bijzonder grappig. Hij leek me wel geschikt voor je onderzoek. Hij is namelijk op en top Engels.'

'Kan niet beter,' zei ik, en zag dit overduidelijk verschrikkelijke St. John Cunningsnot-Bedwards-type om een of andere reden voor me als een klein, dik, kaal mannetje van rond de vijftig.

Ik zat er maar half naast.

Charlie en De Dalmatiër en ik zaten Bloody Mary's te drinken en sigaretjes te roken toen deze Rory binnenkwam. Hij kwam het restaurant binnen paraderen en straalde het soort naar binnen gekeerde energie uit die iedereen even doet opkijken. Hij was in de dertig, slank, gekleed in een spijkerbroek en een dure suède jas, en hoewel hij al wat begon te kalen, was hij aantrekkelijk op een manier waarop Engelsen dat wel kunnen zijn en Amerikanen ab-so-luut niet. Oké, hij was verdomd aantrekkelijk, maar tegelijkertijd afschuwelijk.

'Juist,' zei hij, 'jij bent zeker die Amerikaanse?'

'Klopt,' zei ik, 'en jij bent zeker die Engelsman?'

Hij ging zitten. 'En, waar hebben we het over?' vroeg hij, en stak zijn sigaret aan met een Bic-aansteker in een zilveren omhulsel. Hij rookte met heel precieze gebaren.

'Waar denk je dat we het over hebben?' zei ik.

'Ik zou het echt niet weten,' zei hij. 'Ik kom net aan en zou graag geïnformeerd worden over de inhoud van het gesprek.'

Het toeval wilde dat De Dalmatiër net had zitten vertellen dat hij ooit in een Turks bad in Duitsland met zijn ex-vriendin had geneukt, en dat er ook nog andere mannen in dat Turkse bad hadden gezeten, die niet konden zien wie er aan het neuken waren, en dat ze daar helemaal dol van werden.'Seks,' zei ik.

'De meest overgewaardeerde bezigheid in het heelal,' zei hij. 'Nee, ik meen het. Seks is zo saai. Die constante herhaling. Erin-eruit-erin-eruit - je zit erin en dan ben je er weer uit. Na twee minuten val ik bijna in slaap. Ik sta er dan ook om bekend dat ik heel slecht ben in bed. Ik heb een klein pikkie, ongeveer half zo groot als mijn pink, en ik kom vrijwel meteen klaar. Soms nog voordat ik hallo heb kunnen zeggen.' 'Ideaal,'zei ik.

'Weet ik, maar ik zie niet in hoe jij dat zou kunnen weten.' Ik glimlachte.

'Ik heb gehoord dat je onderzoek doet naar Engelsen,' zei hij. 'Ik zal je gelijk alles vertellen wat je dient te weten. Wij zijn een ras van barbaarse krijgers...'

'Nooit geweten dat de Engelsen echt een ras vormden,' zei ik.

'Volgens mij moesten jullie maar samen uit eten gaan,' zei Charlie.

'je bent homo!'

Na de lunch bood De Dalmatiër me een lift aan naar het huis van mijn vriendin Lucinda. Het Rory-type besloot mee te gaan. De Dalmatiër had een two-seater.

'Ik hoop dat je het niet erg vindt,' zei ik, 'ik zal bij je op schoot moeten.'

'Dat vind ik helemaal niet erg,' zei hij. 'Het is me zelfs een genoegen.'Ik ging op zijn schoot zitten en hij sloeg zijn armen om me heen. Het grappige met Engelsen, of in elk geval met dit soort Engelsen, is dat je nooit weet waar je aan toe bent. 'Je mag je hoofd wel op mijn schouder leggen, als je wilt. Dat zit lekkerder,' zei hij. Hij begon mijn haar te strelen.

En toen fluisterde hij in mijn oor: 'Wat ik zo leuk aan jou vind is dat je voortdurend alles observeert. Mij, bijvoorbeeld.'

Lucinda woonde in Chelsea. Ik sprong de auto uit en rende de treetjes voor haar witte huis op. Ik trilde een beetje. 'Schat!' riep ik.