Four Blondes (35 page)

'Wat denk jij dat ik het beste kan doen?' vroeg hij.

Ik staarde hem een hele poos aan alsof hij gek was. Toen zei ik heel rustig: 'Jason, het was een one-night stand. Je wordt niet verliefd na een one-night stand met een lesbische sadiste.'

'Echt niet?'

'Nee,'zei ik.

'Waarom niet?'

'Omdat -' begon ik, maar op dat moment vloog de deur open en kwam De Vos in hoogsteigen persoon binnen. Hij stormde de kamer door, naar het raam, en keek met een angstige blik naar buiten.

'U bent laat, baas,' zei Jason.

'Laat? Laat? Wat nou laat?' sputterde De Vos. 'Mijn leven is een godvergeten nachtmerrie. Is er nou niemand die dat begrijpt? Miranda achtervolgt me weer. Ik heb het hele eind vanaf Picadilly Circus moeten rennen om haar af te schudden.'

Het bleek dat De Vos werd achtervolgd door zijn meest recente ex, ene Miranda, een actrice die in een van zijn stukken speelde.

'Kijk dan toch!' riep hij, wapperend met een gekreukeld vel papier. 'Dit heeft ze me vanochtend gefaxt. Ze zegt dat ze de politie op me af stuurt als ik hier niet vóór middernacht gehoor aan geef.'

Ik pakte het vel papier uit zijn hand en bekeek het. Het was een lijst van spullen die ze bij hem thuis had achtergelaten en die ze nu terugwilde. Er stonden dingen op als 'aanrecht', 'gloeilampen', en 'Julia Roberts-films'.

'Alsof ik die kutfilms met Julia Roberts zou willen houden. Weet ze dan niet dat ik Julie Roberts niet kan uitstaan?' 'Gloeilampen?' wilde ik weten. 'Kan ze die zelf niet kopen?' 'Precies!' zei De Vos. 'Eindelijk iemand die begrijpt waarom ik het wel met haar móest uitmaken!'

de praatgrage engelsman

Die avond ging ik naar Titanic om de verjaardag van De Vos te vieren, en daar leerde Sprinkhaan les nr. 1 over Engelse mannen: Ze houden nooit eens hun kop. Titanic is het ideale Londense restaurant - lawaaierig, vol dronken mensen, en zo groot dat je min of meer moet schreeuwen om een gesprek te kunnen voeren. Voor Engelsen is dat natuurlijk geen enkel probleem. Ik zal het uitleggen: In New York dien je als vrouw een heteroman 'bezig te houden'. We moeten kranten en tijdschriften lezen en naar de bioscoop gaan zodat we over voldoende 'gespreksonderwerpen' beschikken. Want anders a) zit zo'n man daar maar, b) begint hij over zijn psychische problemen, of, wat waarschijnlijker is c) gaat hij maar door over zijn werk. Daar staat tegenover dat Amerikaanse mannen fantastisch in bed zijn, terwijl dat voor Engelse mannen niet schijnt op te gaan. Eigenlijk ben ik er vrijwel zeker van dat er een directe relatie bestaat tussen te veel praten en slecht presteren in bed.

In de kroeg leerde ik een zekere Sonny Snoot kennen, een bijzonder aantrekkelijke haarstylist.

'Prachtige kleur,' zei hij. Toen ik hem niet-begrijpend aankeek, zei hij: 'Je haar. Je bent vast een Amerikaanse. Uit New York. Daar weten ze hoe ze het zo prachtig asblond moeten krijgen.'

'Ik ben allang blij dat ik mijn haar nog heb,' zei ik. En toen begon ik te lachen - hahaha - en hij lachte ook - hahaha - en voordat ik zelfs maar 'pijpen' had kunnen zeggen zat hij al over seks te tetteren.

'Ik zal je zeggen hoe het zit,' zei hij. 'Als seks voor Italianen op de eerste plaats komt, komt het voor Londenaren op de zevende plaats. Als seks niet toevallig op je pad komt, ga je gewoon wat anders doen. Maar mannen praten wel voortdurend over seks. Sterker nog, een van de redenen om met iemand naar bed te gaan is dat je er de volgende dag over kunt praten. We bespreken het tot in de kleinste details en maken er een mooi verhaal van.'

'Soms,' vervolgde hij, 'heb je zelfs de neiging om over seks te praten terwijl je bezig bent. Als je bijvoorbeeld een afwijkend standje doet, zou je het liefste met je mobiele telefoon je vrienden bellen om te zeggen: "Drie keer raden wat ik nu aan het doen ben.'"

'Orale seks,' polste ik.

'Nee, zeg,' zei Sonny hoofdschuddend. 'Amerikanen zijn allemaal vreselijk geil. Maar daar doen wij hier niet aan.'

Tijdens het eten zat ik naast Peter, een redacteur van een tijdschrift. Peter's vriendin was net bij hem ingetrokken en hij kon er maar niet over uit hoe gelukkig hij was. 'We kennen elkaar natuurlijk al tien jaar,' zei hij, 'maar op een ochtend, toen ze terugging naar haar eigen huis, zei ze opeens: "Het wordt tijd om te gaan samenwonen." En ze had het nog niet gezegd of ik wist dat ze gelijk had. Dus nu hebben we samen een appartement gekocht. Engelse mannen zijn niet per se tegen trouwen of vastigheid, zoals Amerikaanse mannen,' zei hij vol trots. 'Het is heel makkelijk om hier een relatie te beginnen.'

Ja, als je tien jaar de tijd hebt.

'Ja, ik weet natuurlijk niet hoe het voor een Amerikaanse zou zijn,' vervolgde hij. 'Weet je wat het is, Amerikaanse vrouwen doen volkomen neurotisch op het gebied van werk, terwijl Engelse vrouwen neurotisch doen op het gebied van seks,' zei hij, alsof dat positief was. 'Engelse vrouwen vinden er niks aan. Nou ja, misschien zouden ze er wel van kunnen genieten, maar ze denken dat mannen maar één ding willen.' Misschien kwam het door de champagne, maar ik had de indruk dat Peter een beetje dwarsig begon te doen. 'Engelse vrouwen hebben te kampen met een soort halfslachtig feminisme. Ze denken dat ze seksueel bevrijd zijn, maar als puntje bij paaltje komt - aha - blijken ze dezelfde frustraties te hebben als hun moeders.'

'Nou ja, misschien is daar wel een reden voor,' opperde ik. 'Als jij nou eens even je mond houdt-'

Peter snoerde me de mond. 'Vrouwen denken dat elke vorm van opwinding in de slaapkamer enkel en alleen ten gerieve van de man is bedoeld!' riep hij op triomfantelijke toon.

Het probleem van de praatgrage Engelsman achtervolgde me tot in China White, een nachtclub waar ik mijn toevlucht probeerde te zoeken in een van de in Marokkaanse stijl ingerichte privé-kamertjes, samen met mijn vriendin Sophie, een documentairemaakster die in Notting Hill woonde. Ik had me net lekker tussen de kussens genesteld met een fles wodka toen ik opkeek en een lange, donkere, verpletterend aantrekkelijke man zag staan. Hoewel dergelijke dingen in Londen niet schijnen voor te komen, liep de man naar me toe en ging naast me zitten. En toen - ik wil niks meer horen over de 'Engelse gereserveerdheid' - begon hij - ik zweer het je - meteen over seks.

'Iedereen denkt dat het aan de man ligt als een vrouw niet klaarkomt. Waarom kan een vrouw niet gewoon een orgasme krijgen... net als een man?'wilde hij weten.

'Toevallig kunnen vrouwen dat best,' zei ik, en vroeg me af of dit een versierpoging was en zo ja, hoe ik daarop moest reageren.

'Ja, ja. Ze zeggen altijd van wel, maar als je dan met een vrouw naar bed gaat, ligt ze daar maar te liggen, alsof ze het alleen maar doet om jou een plezier te doen...'

'Bij ons hebben we deze discussie al in de jaren zestig achter ons gelaten,' zei ik, toen Sophie zich plotseling in het gesprek mengde.

'Schei toch uit,' bitste ze. 'Luister maar niet naar hem. Het eerste wat een Engelsman doet zodra hij je in bed heeft, is proberen je op je buik te draaien. Want zo zijn ze gewend te vrijen. En maar zeggen dat Engelse vrouwen niet kunnen pijpen, maar dat is alleen omdat ze gewend zijn zich te laten pijpen- door jongens!'

Sophie en de aantrekkelijke, donkerharige man zaten elkaar woest aan te kijken. Dat zou ik op zich niet zo erg hebben gevonden, maar ik zat tussen hen in, en ik was niet bepaald in de stemming om een afgedwaalde oplawaai te krijgen. Gelukkig stak net op dat moment De Vos zijn hoofd naar binnen.

'Oooo. Hallo, Simon,' zei hij, waarbij hij zijn ogen iets toekneep. 'Tijd niet gezien.'

'Inderdaad. Tja, ik - ik word vader,' zei Simon.

'Fijn voor je. Zou je het dan misschien willen laten om mijn vriendin te versieren!' De Vos pakte me bij mijn arm en trok me mee. 'Luister,' zei hij. 'Ik breng het grootste deel van mijn tijd door met mensen die geen flikker weten van wat voor shit dan ook en die niet beter verdienen dan verrot getrapt te worden. De meeste mensen zijn gewoon uitschot. De meeste mensen hebben nog iemand nodig om ze aan hun verstand te peuteren dat hun hele bestaan alleen maar overlast oplevert!'

De Vos ging op die voet door totdat we bij zijn huis waren, en vervolgens stond hij erop dat ik tot zes uur de volgende ochtend bij hem bleef om naar obscure Amerikaanse cowboymuziek te luisteren. En erover te praten. Tegen die tijd realiseerde ik me dat ik behoefte had aan slaap. Ik realiseerde me ook dat ik De Vos alleen stil zou kunnen krijgen door hem verdovende middelen toe te dienen.

Ja, het spijt me vreselijk dat ik daadwerkelijk heb geprobeerd Xanax in De Vos' wijnglas te doen. Helaas liep het allemaal mis en ging ik onder zeil, in plaats van De Vos.

Toen ik de volgende middag weer bijkwam, lag er een briefje op het voeteneinde:

Engel, vergeet Shakespeare, ik ben verliefd.

Still crazy after all these hours.

Liefs, De Vos

P.S. Ik heb je met geen vinger aangeraakt. Engelse mannen zijn gewoon zo... schattig!

vluchtige seks? mij niet gezien...

Gedurende de dagen daarna ging ik naar lunches en diners en nachtclubs. Het merkwaardige aan Londen is dat iedereen beweert een baan te hebben, hoewel niemand ooit een steek lijkt uit te voeren. Ik bedoel maar, hoe zouden ze dat moeten klaarspelen als de lunch om twaalf uur 's middags begint en gewoonlijk tot vier uur doorgaat? - en er meestal enkele cocktails en een paar flessen wijn bij worden genuttigd?

En toen sloop die Miranda het appartement van De Vos binnen en jatte alle peertjes, dus toen ik me die avond verkleedde om uit te gaan moest ik alles op gevoel doen.

En toen was er geen warm water meer.

En toen bedacht ik me dat ik werd verondersteld ook echt iets te doen, zoals werken, en belde mijn vriendin Claire.

Claire is binnenhuisarchitecte - dat is ze al vijf jaar, sinds haar tweede echtgenoot er met haar beste vriendin vandoor ging. Claire is de enige echte single die ik ken in Londen. Waar ik mee bedoel dat ze al drie jaar lang geen echt vriendje heeft - waarmee ze in mijn ogen de titel 'ereburger van New York' verdient - maar in tegenstelling tot de meeste New Yorkse vrouwen is Claire twee keer getrouwd geweest. Terwijl ze pas zevenendertig is. Had ze echt zoveel te klagen? 'Laat ik het zo zeggen,' zei ze. 'Ik ben al een jaar niet meer met een nieuwe man naar bed geweest. Ik heb alleen met ex-vriendjes gevreeën. En zoals iedereen weet telt dat niet mee.'

We spraken af in SoHo House, zo'n besloten club waar je naar toe gaat als je niet naar een restaurant of een kroeg wilt.

Ik liet mijn ogen langs de groepjes mannen en vrouwen glijden, die allemaal achter in de twintig of ergens begin dertig leken te zijn, en die allemaal gekleed waren in verschillende tinten grijs, of in zwarte kleren die uit een kledingbak leken te zijn gevist. Ik realiseerde me meteen dat mijn kleding er volkomen naast was - ik droeg een Dolce&Gabbana-jas met een cranberrykleurig bontkraagje. Iedereen zat te drinken en te lachen, maar ik had niet de indruk dat er veel versierpogingen werden gedaan. 'Jezus,' zei ik, 'ik voel me net een vrouw alleen die ten einde raad is.'

Claire keek onrustig om zich heen. 'Schei uit. Dat mag je nooit meer zeggen. Vrouwen in Londen zijn niet ten einde raad. Dat is een begrip dat men hier niet kent. Straks denken ze nog dat we het menen. We hebben geen man omdat we geen man willen.'

'Willen we geen man?' zei ik.

'Nee.' Ze keek eens goed naar mijn kleren. 'En dat moet uit,' zei ze. 'Iedereen denkt dat je een prostituee bent. Alleen prostituees dragen haute couture. Met een bontkraagje.'

oké. 'Een cocktail?' vroeg ik.

'Je kent me,' zei Claire. 'O, trouwens. Ik heb besloten huisvrouw te worden, maar dan zonder man en kinderen. Had ik je al verteld dat ik net een fantastische vloerwrijver heb gekocht? Tweedehands, maar het is echt een geweldig ding. Volgens mij zijn die tegenwoordig niet meer te krijgen.'

In de kroeg kwamen we Hamish en Giles tegen, twee mediatypes uit Notting Hill die Claire kende. Hamish had een lief gezicht, een beetje als een baby, en hij zat met zijn liefdesleven in zijn maag: Hij kon maar niet besluiten of hij al dan niet met zijn vriendin moest trouwen.

Ondertussen zei Giles dat hij overwoog alle vluchtige seksuele contacten af te zweren, omdat hij te pas en te onpas vrouwen tegen het lijf liep waar hij ooit mee naar bed was geweest, en het begon allemaal behoorlijk 'gecompliceerd' te worden.

AHA. Vluchtige seksuele contacten. Nu begon het ergens op te lijken.

Dat dacht ik tenminste.

'Het ergste aan die vluchtige contacten zijn de katten,' zei Giles. 'Al die alleenstaande vrouwen hebben een kat!'

'Kunnen we het misschien even over mijn vriendin hebben?' vroeg Hamish. 'Ik weet niet wat ik moet doen. Ze dreigt ermee dat ze bij me weggaat -'

'Als ik een kat zie, knap ik meteen af,' zei Giles - hij had de discussie over de vriendin blijkbaar al te vaak gevoerd. 'Ik stond ooit op het punt echt iets met een vrouw te beginnen, en toen zei Hamish: "Giles, doe niet zo idioot. Ze heeft een kat." Het gaat niet zozeer om de kat, maar om de manier waarop ze over die kat praten. "Ooooo, kijk die kleine Poepoe nou toch." Weerzinwekkend.' Giles nam een slok wodka. 'Ik heb dat relatiegedoe nog niet helemaal onder de knie, maar ik vind het wel prettig om een vriendin te hebben. In Londen is een afspraakje nooit vrijblijvend. Je hébt meteen iets. En in Londen is aan elkaar zitten een aanbetaling op een nummertje. Zodra ze aan je zitten, weet je dat je hebt gescoord. In New York gaat dat niet op.'

Ik was het met hem eens en zei dat het in New York heel goed denkbaar was dat je met iemand zoende en vervolgens zei: 'Nou, tot ziens dan maar', waarna je hem nooit meer terug zou zien. En mocht je hem toch weer tegenkomen, dan werd het als een blijk van goede manieren gezien om te doen alsof er nooit sprake was geweest van enig gefoezel. Deze regel gaat tevens op als het verder is gegaan dan wat gefoezel en er daadwerkelijk een nummertje is gemaakt.

'Hier geldt een soort gemaakte hoffelijkheid,' zei Giles. Hij leek enigszins verbitterd. 'De volgende ochtend zegt de man: "Bedankt, hè? Het was een heerlijk nummertje", maar dat heeft echt niets te betekenen.'

'Ik wil je alles over seks vertellen, als iemand me daarna maar kan vertellen wat ik met mijn vriendin aan moet!' zei Hamish.

We keken hem allemaal aan.

'Engelse mannen hebben de reputatie dat ze niks klaarmaken in bed,' zei Hamish bijna vertwijfeld. 'Maar volgens mij worden we steeds beter. We proberen iets aan voorspel te doen en we zijn ook bereid tot, nou ja... orale seks, zeg maar. Ik heb mijn best gedaan om beter te worden in bed. Ik heb de vrouwenbladen van mijn moeder gelezen om te weten wat ik moet doen.'